پیشینه و سوال مطالعه مروری
علیرغم پیشرفت‌هایی که طی چند دهه اخیر در مورد مراقبت از بیمار صورت گرفته، عوارض تنفسی در نتیجه آسیب ریه پس از جراحی، مانند پنومونی، علت اصلی بیماری و مرگ‌ومیر در بزرگسالانی است که تحت جراحی قلب و جراحی ماژور شکمی قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد تمرین عضلات تنفسی با استفاده از یک دستگاه کوچک در خانه پیش از جراحی، تنفس را آسان کرده و به تقویت عضلات تنفسی پس از جراحی کمک می‌کند. این آموزش ممکن است به کاهش عوارض تنفسی پس از جراحی کمک کرده و می‌تواند منجر به بهبود مراقبت از بیمار و صرفه‌جویی کلی در هزینه مراقبت سلامت برای سیستم سلامت عمومی شود. ما می‌خواستیم مشخص کنیم که تمرین عضلات تنفسی پیش از جراحی می‌تواند خطر عوارض ریوی را کاهش دهد یا خیر و مشخص کنیم که چنین تمرین‌هایی به طور خاص ممکن است برای چه کسانی مزیت داشته باشند.
اهداف
شواهد مربوط به تاثیرات آموزش تنفس را پیش از جراحی بر بروز عوارض ریوی پس از جراحی در بزرگسالان تحت جراحی قلب یا جراحی ماژور شکمی مرور کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
تعداد 12 کارآزمایی را با 695 شرکت‌کننده وارد کردیم. پنج مورد از 12 مطالعه شامل شرکت‌کنندگانی بودند که در انتظار جراحی قلب برنامه‌ریزی شده بودند، و هفت مطالعه با حضور شرکت‌کنندگانی انجام شدند که در انتظار جراحی ماژور شکمی قرار داشتند. شواهد تا اکتبر 2014 به‌روز است.
نتایج کلیدی
این مرور نشان داد که تمرین عضلات تنفسی پیش از جراحی خطر برخی از عوارض ریوی (آتلکتازی (atelectasis) و پنومونی (pneumonia)) پس از جراحی و طول مدت بستری در بیمارستان را در مقایسه با مراقبت‌های معمول کاهش می‌دهد. اما تاثیر این آموزش بر مرگ‌ومیر داخل بیمارستانی پس از جراحی نامشخص است و نیاز به بررسی بیشتر دارد. کارآزمایی‌ها هیچ گونه اثرات نامطلوب مرتبط با تمرین عضلات تنفسی را گزارش نکردند و هیچ مطالعه‌ای هزینه‌های ناشی از تمرین تنفس با استفاده از یک دستگاه را ارائه نداد.
کیفیت شواهد و نتیجه‌گیری
اگرچه شواهد موجود از نظر کیفیت و حجم نمونه کارآزمایی‌ها ناکافی است، می‌توان نتیجه گرفت که تمرین عضلات تنفسی پیش از جراحی از عوارض ریوی پس از جراحی پیشگیری می‌کند. این آموزش به راحتی در منزل و زیر نظر فیزیوتراپیست انجام می‌شود. بنابراین به نظر می‌رسد تمرین عضلات تنفسی به عنوان یکی از آماده‌سازی‌های جراحی برنامه‌ریزی شده، به ویژه برای بزرگسالانی که در انتظار جراحی پُر-خطر قلبی و شکمی هستند، گزینه مناسبی باشد. دیگر جراحی‌ها، مانند رزکسیون مری (برداشتن بخشی از «لوله غذایی» دستگاه گوارش)، باید ارزیابی شوند؛ هزینه-اثربخشی و پیامدهای گزارش شده توسط بیمار باید گزارش شوند. پتانسیل تخمین بیش از حد تاثیر درمان باید هنگام تفسیر یافته‌های حاضر در نظر گرفته شود، زیرا سطح کیفیت شواهد پائین تا متوسط است.
شواهدی را پیدا کردیم که IMT پیش از جراحی با کاهش آتلکتازی پس از جراحی، پنومونی، و طول مدت بستری در بیمارستان در بزرگسالان تحت جراحی قلب و جراحی ماژور شکمی مرتبط بود. به دلیل عدم کورسازی کافی، تاثیرات مطالعه کوچک، و سوگیری انتشار، باید هنگام تفسیر یافته‌های حاضر پتانسیل برای تخمین بیش از حد تاثیر درمان در نظر گرفته شود.
عوارض ریوی پس از جراحی (postoperative pulmonary complications; PPCs) بر بهبودی بزرگسالان پس از جراحی تاثیر دارد. بنابراین تعیین اینکه توان‌بخشی تنفسی پیش از جراحی می‌تواند خطر ابتلا را به PPCها کاهش دهد یا خیر و هم‌چنین شناسایی بزرگسالانی که ممکن است توان‌بخشی تنفسی مزیتی برایشان داشته باشد، مهم است.
هدف اولیه ما ارزیابی اثربخشی تمرین عضلات دمی (inspiratory muscle training; IMT) پیش از جراحی بر PPCها در بزرگسالانی بود که تحت جراحی قلب یا جراحی ماژور شکمی قرار گرفتند. به بررسی مورتالیتی به هر علتی و عوارض جانبی پرداختیم.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 10؛ 2014)؛ MEDLINE (1966 تا اکتبر 2014)؛ EMBASE (1980 تا اکتبر 2014)؛ CINAHL (1982 تا اکتبر 2014)؛ LILACS (1982 تا اکتبر 2014) و ISI Web of Science (1985 تا اکتبر 2014) را جست‌وجو کردیم. هیچ گونه محدودیت زبانی را اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که IMT پیش از جراحی و مراقبت‌های معمول پیش از جراحی را در بزرگسالان تحت جراحی قلب یا جراحی ماژور شکمی مقایسه کردند.
دو یا چند نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را شناسایی کرده، به ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها پرداختند. اطلاعات استخراج شده عبارت بودند از: ویژگی‌های مطالعه، ویژگی‌های شرکت‌کننده، جزئیات مداخله، و معیارهای پیامد. برای کسب اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم تا هرگونه داده منتشر نشده را به دست آوریم.
تعداد 12 کارآزمایی را با 695 شرکت‌کننده وارد کردیم؛ پنج کارآزمایی شامل شرکت‌کنندگانی که در انتظار جراحی قلب الکتیو بوده و هفت کارآزمایی شامل شرکت‌کنندگانی که در انتظار انجام جراحی ماژور شکمی الکتیو قرار داشتند. همه کارآزمایی‌ها حداقل در یک حوزه در معرض خطر سوگیری (bias) بالا یا نامشخص قضاوت شدند. بزرگ‌ترین نگرانی، خطر سوگیری مرتبط با کورسازی ناکافی بود، زیرا به دلیل ماهیت طراحی‌های مطالعه، کورسازی شرکت‌کنندگان غیر-ممکن بود. ما توانستیم آتلکتازی (atelectasis) پس از جراحی را در هفت کارآزمایی (443 شرکت‌کننده) و پنومونی (pneumonia) پس از جراحی را در 11 کارآزمایی (675 شرکت‌کننده) در یک متاآنالیز تجمیع کنیم. IMT پیش از جراحی در مقایسه با مداخلات مراقبتی معمول یا عدم انجام تمرین با کاهش آتلکتازی و پنومونی پس از جراحی همراه بود (به ترتیب؛ خطر نسبی (RR): 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.34 تا 0.82 و RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.77). ما توانستیم داده‌های مورتالیتی به هر علتی را طی دوره پس از جراحی در هفت کارآزمایی (431 شرکت‌کننده) در یک متاآنالیز تجمیع کنیم. با این حال، تاثیر IMT بر مورتالیتی به هر علتی پس از جراحی نامطمئن است (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.04 تا 4.23). هشت کارآزمایی بروز عوارض جانبی ناشی از IMT را گزارش کردند. تمام این کارآزمایی‌ها گزارشی را از عدم بروز عوارض جانبی در هر دو گروه ارائه کردند. ما توانستیم داده‌های میانگین طول مدت بستری را در بیمارستان در شش کارآزمایی (424 شرکت‌کننده) در یک متاآنالیز تجمیع کنیم. IMT پیش از جراحی با کاهش طول مدت بستری در بیمارستان همراه بود (MD: -1.33؛ 95% CI؛ 2.53- تا 0.13-). طبق دستورالعمل‌های کار-گروه درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی تاثیر مداخلات مراقبت سلامت، کیفیت کلی مطالعات برای بروز پنومونی در سطح متوسط بود، در حالی که کیفیت کلی مطالعات برای بروز آتلکتازی، مرگ‌ومیر پس از جراحی به هر علتی، عوارض جانبی و طول مدت بستری در بیمارستان در سطح پائین یا بسیار پائین قرار داشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.