فعالیت بدنی ناکافی، منجر به افزایش خطر ابتلا به شماری از بیماری‌های مزمن، و مشکلاتی در سلامت جسمانی و روانی می‌شود. انجام فعالیت بدنی منظم باید برای همه بزرگسالان هدف بوده و می‌تواند مزایایی برای سلامت اجتماعی، عاطفی و جسمانی داشته باشد. اکثر بزرگسالان، فعالیت بدنی را در سطح توصیه‌شده انجام نمی‌دهند. در مجموع، 10 مطالعه را که شامل 6292 بزرگسال به ظاهر سالم بودند، وارد این مرور کردیم. یافته‌های این مرور نشان می‌دهند که مداخلات می‌توانند با موفقیت از تلاش‌های بزرگسالان برای فعال شدن و حفظ تناسب مناسب‌تر حمایت کنند، برای مثال با مشاوره و راهنمایی شخصی، ارایه بازخورد و ارایه انتخاب‌های ورزشی، و انجام نظارت. اگر مداخله شامل یک نوع فعالیت بدنی مشخص باشد و توسط یک متخصص غیر از حوزه سلامت و با استفاده از ترکیبی از رویکردهای گروهی و فردی نظارت شود، پیامدها بهبود می‌یابند. فعالیت بدنی جدید می‌تواند حداقل تا یک سال حفظ شود و خطر زمین خوردن یا آسیب‌های مرتبط با ورزش را افزایش نمی‌دهد. انجام پژوهش‌های بیشتری لازم است تا مشخص شود کدام یک از روش‌های ترویج ورزش در طولانی‌مدت برای تشویق گروه‌های خاصی از افراد به فعال‌تر شدن در زمینه فعالیت بدنی بهتر عمل می‌کنند.
اگرچه شواهدی را برای حمایت از اثربخشی مداخلات حضوری جهت ترویج PA یافتیم، اثربخشی این مداخلات توسط مطالعاتی با کیفیت بالا، حداقل در 12 ماه، پشتیبانی نشدند. به دلیل وجود ناهمگونی آماری (statistical heterogeneity) و بالینی در مطالعات، فقط می‌توان نتیجه‌گیری‌های محدودی را در مورد اثربخشی اجزای مجزای مداخلات اتخاذ کرد. مطالعات آتی باید جزئیات بیشتری را از اجزای مداخلات ارایه دهند و تاثیر آنها را بر کیفیت زندگی، عوارض جانبی و داده‌های اقتصادی ارزیابی کنند.
مداخلات حضوری برای ترویج فعالیت بدنی (physical activity; PA) همچنان محبوب هستند اما توانایی آنها برای دستیابی به تغییرات طولانی‌مدت مشخص نیستند.
مقایسه اثربخشی مداخلات حضوری برای ترویج PA در بزرگسالان ساکن در جامعه (سنین 16 سال و بالاتر) با گروه کنترل دریافت‌کننده دارونما (placebo) یا عدم انجام مداخله یا مداخله حداقلی.
بانک‌های اطلاعاتی CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL و برخی دیگر از بانک‌های اطلاعاتی را جست‌وجو کردیم (از نخستین تاریخ‌های دسترسی به اطلاعات تا اکتبر 2012). فهرست منابع مقالات مرتبط بررسی شدند. هیچ‌گونه محدودیتی در زبان نگارش مقاله اعمال نشد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) که مداخلات حضوری PA را برای بزرگسالان ساکن در جامعه با گروه کنترل دارونما یا عدم انجام مداخله یا مداخله حداقلی مقایسه کردند. مطالعاتی را وارد این مرور کردیم که مولفه اصلی مداخله در آنها با استفاده از روش‌های حضوری ارایه شدند. برای ارزیابی تغییرات رفتاری در طول زمان، دوره پیگیری مطالعات واردشده می‌بایست حداقل 12 ماه، از شروع مداخله تا نتایج نهایی، بودند. مطالعاتی را حذف کردیم که در صورت عدم استفاده از آنالیز قصد درمان (intention-to-treat)، بیش از 20% بیماران را در دوره پیگیری از دست دادند.
حداقل دو نویسنده به‌طور مستقل از هم، کیفیت هر مطالعه را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. مقالات غیر-انگلیسی زبان با کمک مترجمی مرور شدند که متخصص اپیدمیولوژی بود. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در صورت نیاز، با نویسندگان مطالعه تماس گرفته شد. تفاوت‌های میانگین استانداردشده (SMDs) و 95% فواصل اطمینان (CIs) برای معیارهای پیوسته (continuous) مرتبط با PA بر اساس گزارش خود فرد و آمادگی قلبی-تنفسی محاسبه شدند. برای مطالعاتی با پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome)، نسبت‌های شانس (ORs) و 95% CIها محاسبه شدند.
در مجموع، 10 مطالعه که 6292 بزرگسال به ظاهر سالم را وارد کردند، معیارهای ورود به مطالعه را داشتند. تمامی مطالعات در کشورهایی با سطح درآمد بالا انجام شدند. تاثیر مداخلات بر PA بر اساس گزارش خود فرد در مدت یک سال (هشت مطالعه؛ 6725 شرکت‌کننده)، با وجود ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجه، مثبت و متوسط بود (I² = 74%) (SMD: 0.19؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.31؛ شواهد با کیفیت متوسط) اما در سه مطالعه ظرف 24 ماه پایدار نماند (4235 شرکت‌کننده) (SMD: 0.18؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.46). تاثیر مداخلات بر آمادگی قلبی‌عروقی در مدت یک سال (دو مطالعه؛ 349 شرکت‌کننده)، مثبت و متوسط بود و ناهمگونی قابل توجهی در تاثیرات مشاهده‌شده وجود نداشت (SMD: 0.50؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.71؛ شواهد با کیفیت متوسط). سه مطالعه (3277 شرکت‌کننده)، تاثیر مثبتی را بر افزایش سطح PA هنگامی که به عنوان یک معیار دو حالتی (dichotomous) در مدت 12 ماه ارزیابی شد، گزارش کردند اما این افزایش از اهمیت آماری برخوردار نبود (OR: 1.52؛ 95% CI؛ 0.88 تا 2.61؛ شواهد با کیفیت بالا). اگرچه داده‌های محدودی به دست آمدند، شواهدی مبنی بر افزایش خطر بروز عوارض جانبی وجود نداشت (یک مطالعه؛ 149 شرکت‌کننده). خطر سوگیری (bias) در سطح پائین (چهار مطالعه؛ 4822 شرکت‌کننده) یا متوسط (شش مطالعه؛ 1543 شرکت‌کننده) ارزیابی شد. به دلیل وجود ناهمگونی قابل توجه در تاثیرات مشاهده‌شده، هرگونه نتیجه‌گیری از این مرور باید با احتیاط صورت گیرد. با وجود این، نشانه‌هایی وجود داشت که موثرترین مداخلات، آنهایی بودند که هم پشتیبانی فردی و هم پشتیبانی گروهی را برای تغییر سطوح PA با استفاده از یک رویکرد مناسب ارایه کردند. تاثیر طولانی‌مدت، مقرون‌به‌صرفه بودن و نرخ عوارض جانبی برای این مداخلات ثابت نشدند زیرا اکثر مطالعات پس از 12 ماه متوقف شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.