زخم‌های غیرجراحی شامل زخم‌های مزمن پوستی (مانند زخم‌های فشاری یا زخم‌های دیابتی)، سوختگی‌ها و زخم‌های ناشی از تروما هستند. استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus; MRSA) می‌تواند در 7% تا 30% از این زخم‌ها وجود داشته باشد، و MRSA ممکن است به جریان خون گسترش یابد و باعث ایجاد یک بیماری تهدیدکننده حیات شود. بخشی از زخم‌هایی که حاوی MRSA هستند، علائمی را از عفونت مانند قرمزی، درد و ترشح چرکی نشان می‌دهند. وجود MRSA بدون عفونت، کلونیزاسیون (colonisation) نامیده می‌شود. هنوز مشخص نیست که باید از آنتی‌بیوتیک‌ها در زخم‌های غیرجراحی کلونیزه‌شده با MRSA استفاده کرد یا خیر. همچنین، آنتی‌بیوتیک مناسب برای درمان زخم‌های عفونی‌شده با MRSA مشخص نیست. ما سعی کردیم این موضوع را با انجام یک جست‌وجوی کامل در متون علمی پزشکی برای یافتن مطالعاتی که درمان‌های آنتی‌بیوتیکی مختلف را برای زخم‌های غیرجراحی آلوده به MRSA یا کلونیزه‌شده با MRSA مقایسه کردند، بررسی کنیم. فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را وارد کردیم، زیرا اگر به درستی انجام شوند، بهترین اطلاعات را ارایه می‌دهند. همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مرتبط را بدون توجه به زبان گزارش مطالعه، سال انتشار و تعداد افرادی که در آنها وارد شدند، وارد کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را شناسایی کرده و اطلاعات مرتبط را استخراج کردند تا احتمال وقوع خطا را در طول این فرآیند کاهش دهند.
سه کارآزمایی را شناسایی کردیم که اطلاعاتی را در مورد این موضوع ارایه دادند. در مجموع 47 فرد مبتلا به عفونت پای دیابتی آلوده به MRSA برای دریافت شش درمان آنتی‌بیوتیکی مختلف تصادفی‌سازی شدند (انتخاب درمان با روشی مشابه پرتاب سکه تعیین شد). تنها پیامد گزارش‌شده، ریشه‌کن کردن MRSA بود. این کارآزمایی‌ها هیچ‌یک از پیامدهای دیگری را که برای بیماران و تامین‌کنندگان مالی مراقبت سلامت مهم هستند، مانند مرگ‌ومیر، کیفیت زندگی، طول مدت بستری در بیمارستان، استفاده از منابع مراقبت سلامت و زمان سپری‌شده تا بهبودی کامل زخم، گزارش نکردند. هر کارآزمایی، آنتی‌بیوتیک‌های مختلفی را مقایسه کرد و در هر مقایسه تفاوتی در اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌ها برای ریشه‌کن کردن MRSA دیده نشد. سه کارآزمایی انجام‌شده بسیار کوچک بوده و دارای نقص‌های طراحی متعددی بودند، بنابراین هنوز هم نمی‌توان گفت کدام آنتی‌بیوتیک در ریشه‌کن کردن MRSA از زخم‌های غیرجراحی موثرتر است. از آنجا که هیچ کارآزمایی‌ای برای مقایسه استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها با عدم استفاده از آن وجود نداشت، نمی‌دانیم که مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها برای افراد مبتلا به زخم‌های غیرجراحی کلونیزه‌شده با MRSA تفاوتی را ایجاد می‌کنند یا خیر. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیشتر و با طراحی خوب، برای تعیین بهترین درمان برای زخم‌های غیرجراحی حاوی یا آلوده به MRSA ضروری هستند.
ما هیچ کارآزمایی‌ای را برای مقایسه استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها با عدم استفاده از آنتی‌بیوتیک در درمان زخم‌های غیرجراحی کلونیزه‌شده با MRSA پیدا نکردیم، بنابراین نمی‌توان هیچ نتیجه‌گیری را برای این جمعیت ارایه داد. در کارآزمایی‌هایی که آنتی‌بیوتیک‌های مختلف را برای درمان زخم‌های غیرجراحی آلوده به MRSA مقایسه کردند، هیچ شواهدی مبنی بر اینکه یکی از آنتی‌بیوتیک‌ها بهتر از بقیه است، وجود نداشت. انجام RCTهای بیشتر و با طراحی خوب، ضروری هستند.
زخم‌های غیرجراحی شامل زخم‌های مزمن (زخم‌های فشاری یا پوستی، زخم‌های وریدی، زخم‌های دیابتی، زخم‌های ایسکمیک)، سوختگی‌ها و زخم‌های ناشی از تروما هستند. شیوع کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus; MRSA) (یعنی وجود MRSA در غیاب علائم بالینی عفونت مانند قرمزی یا ترشح چرکی) یا عفونت در زخم‌های مزمن، میان 7% و 30% متغیر است. کلونیزاسیون MRSA یا عفونت زخم‌های غیرجراحی می‌تواند منجر به باکتریمی (عفونت خون) MRSA شود که با مورتالیتی تقریبی 28% تا 38% در 30 روز اول و مورتالیتی 55% در یک سال همراه است. افراد مبتلا به زخم‌های غیرجراحی که با MRSA، کلونیزه یا عفونی شده‌اند، ممکن است مخزن MRSA باشند، بنابراین، درمان آنها مهم است؛ با این حال، از رژیم مطلوب آنتی‌بیوتیکی برای استفاده در این موارد اطلاعی نداریم.
مقایسه مزایا (مانند کاهش مورتالیتی و بهبود کیفیت زندگی) و آسیب‌های (مانند عوارض جانبی مربوط به مصرف آنتی‌بیوتیک) ناشی از همه درمان‌های آنتی‌بیوتیکی در افراد مبتلا به زخم‌های غیرجراحی با کلونیزاسیون یا عفونت ناشی از MRSA.
بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (در 13 مارچ 2013 جست‌وجو شد)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 2)؛ بانک اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (Database of Abstracts of Reviews of Effects) (سال 2013، شماره 2)؛ بانک اطلاعاتی ارزیابی اقتصادی NHS (سال 2013، شماره 2)؛ Ovid MEDLINE (1946 تا هفته 4 فوریه 2013)؛ Ovid MEDLINE (استنادات در حال انجام و دیگر استنادات نمایه نشده، 12 مارچ 2013)؛ Ovid EMBASE (1974 تا هفته 10 سال 2013)؛ EBSCO CINAHL (1982 تا 8 مارچ 2013).
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد این مرور کردیم که درمان آنتی‌بیوتیکی را با عدم استفاده از درمان آنتی‌بیوتیکی یا با رژیم آنتی‌بیوتیکی دیگری برای درمان زخم‌های غیرجراحی آلوده به MRSA مقایسه کردند. همه RCTهای مرتبط را، بدون در نظر گرفتن زبان، وضعیت انتشار، سال انتشار یا حجم نمونه، وارد آنالیز کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را شناسایی و داده‌ها را از گزارش‌های کارآزمایی استخراج کردند. خطر نسبی (RR) را با 95% فواصل اطمینان (CI) برای مقایسه پیامدهای دو حالتی (binary) میان گروه‌ها محاسبه کردیم، و قصد داشتیم تفاوت میانگین (MD) را با 95% CI برای مقایسه پیامدهای پیوسته (continuous outcome) محاسبه کنیم. همچنین خواستیم متاآنالیز را با استفاده از هر دو مدل اثر ثابت (fixed-effect model) و مدل اثرات تصادفی (random-effects model) انجام دهیم. در جایی که امکان‌پذیر بود، آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) را انجام دادیم.
سه کارآزمایی را یافتیم که معیارهای ورود را به این مرور داشتند. در این کارآزمایی‌ها، در مجموع 47 فرد مبتلا به عفونت پای دیابتی با MRSA مثبت برای دریافت شش رژیم آنتی‌بیوتیکی مختلف تصادفی‌سازی شدند. در حالی که این کارآزمایی‌ها شامل 925 نفر با پاتوژن‌های (pathogen) متعدد بودند، اطلاعات مربوط به پیامدهای افراد مبتلا به عفونت MRSA را به صورت جداگانه گزارش کردند (شیوع MRSA: %5.1). تنها پیامد گزارش‌شده برای افراد مبتلا به عفونت MRSA در این کارآزمایی‌ها، ریشه‌کن کردن MRSA بود. در این سه کارآزمایی، پیامدهای اولیه (مرگ‌ومیر و کیفیت زندگی) و پیامدهای ثانویه (طول مدت بستری در بیمارستان، استفاده از منابع مراقبت سلامت و زمان سپری‌شده تا بهبودی کامل زخم) مرور گزارش نشدند. دو کارآزمایی، عوارض جانبی جدی را در افراد مبتلا به عفونت ناشی از هر نوع باکتری (یعنی نه فقط عفونت MRSA) گزارش کردند، بنابراین نسبت بیماران دچار عوارض جانبی جدی برای زخم‌های آلوده به MRSA در دسترس نبود. به‌طور کلی، MRSA در 31/47 (66%) از افراد وارد شده در این سه کارآزمایی ریشه‌کن شد، اما همانطور که در زیر نشان داده شده، تفاوت معنی‌داری به لحاظ نسبتی از افراد که MRSA در آنها ریشه‌کن شد، در هیچ یک از مقایسه‌ها به دست نیامد.
1. داپتومایسین (daptomycin) در مقایسه با وانکومایسین (vancomycin) یا پنی‌سیلین (penicillin) نیمه‌مصنوعی (semisynthetic): RR برای ریشه‌کن کردن MRSA برابر با 1.13؛ 95% CI؛ 0.56 تا 2.25 (14 نفر).
2. ارتاپنم (ertapenem) در مقایسه با پیپراسیلین (piperacillin)/تازوباکتام (tazobactam): RR برای ریشه‌کن کردن MRSA برابر با 0.71؛ 95% CI؛ 0.06 تا 9.10 (10 نفر).
3. موکسی‌فلوکساسین (moxifloxacin) در مقایسه با پیپراسیلین/تازوباکتام و به دنبال آن آموکسی‌سیلین (amoxycillin)/کلاوولانات (clavulanate): RR برای ریشه‌کن کردن MRSA برابر با 0.87؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.36 (23 نفر).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.