برای درمان صرع، داروهای مختلفی، که در مجموع «ضد صرع» نامیده می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. چندین سال است که برخی از این داروها برای پیشگیری از بروز حملات میگرنی نیز تجویز می‌شوند. برای مرور حاضر، محققان در سازمان همکاری کاکرین شواهدی را در مورد تاثیرات توپیرامات در بیماران بزرگسال (≥ 16 سال) مبتلا به میگرن «اپیزودیک» (سردرد < 15 روز در ماه) بررسی کردند. آنها پژوهش‌های منتشر شده را تا 15 ژانویه 2013 بررسی کرده و 17 مطالعه مرتبط را یافتند. توپیرامات در مقایسه با دارونما، فراوانی سردردهای میگرنی را تقریبا تا 1.2 مورد در ماه کاهش داد (نه مطالعه، 1737 شرکت‌کننده). هم‌چنین احتمال کاهش سردردهای میگرنی در بیماران به میزان 50% یا بیشتر با توپیرامات بیش از دو برابر بیشتر از دارونما گزارش شد (نه مطالعه، 1190 شرکت‌کننده). بروز عوارض جانبی مرتبط با توپیرامات شایع اما عموما خفیف بودند؛ با این حال، توپیرامات می‌تواند باعث نقص مادرزادی شود، بنابراین باید در زنان در سنین باروری با احتیاط مصرف شود. انجام پژوهش‌های بیشتری برای مقایسه توپیرامات با دیگر داروهای فعال مورد استفاده در پیشگیری از بروز حملات میگرنی مورد نیاز است.
متاآنالیز نشان می‌دهد که توپیرامات در دوز 100 میلی‌گرم در روز در کاهش فراوانی سردرد موثر است و در بیماران بزرگسال مبتلا به میگرن اپیزودیک به خوبی تحمل می‌شود. این یافته‌ها، شواهد خوبی را برای حمایت از استفاده از آن در مدیریت معمول بالین ارائه می‌دهد. انجام مطالعات بیشتری که به‌طور خاص برای مقایسه اثربخشی یا بی‌خطری (safety) توپیرامات در مقابل دیگر مداخلات با اثربخشی ثابت شده در پیشگیری از میگرن طراحی شوند، مورد نیاز است.
برخی از داروهای ضد صرع، اما نه همه آنها، در عملکرد بالینی برای پروفیلاکسی از بروز میگرن، قابل استفاده هستند. این امر ممکن است با تنوع عملکردهای این داروها در سیستم اعصاب مرکزی توضیح داده شود. مرور حاضر، بخشی از نسخه به‌روز شده از یک مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2004 منتشر، و پیش از آن در سال 2007 (بدون هیچ تغییری در نتیجه‌گیری) به‌روز شد.
توصیف و ارزیابی شواهد حاصل از کارآزمایی‌های کنترل شده در مورد اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات (topiramate) در پیشگیری از بروز حملات میگرنی در بیماران بزرگسال مبتلا به میگرن اپیزودیک.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین ، 2012، شماره 12)؛ PubMed/MEDLINE (1966 تا 15 ژانویه 2013)؛ MEDLINE In-Process (هفته جاری، 15 ژانویه 2013)، و EMBASE (1974 تا 15 ژانویه 2013) را جست‌وجو کرده و تا ژانویه 2013، مجلات Headache و Cephalalgia را به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
مطالعات می‌بایست در قالب کارآزمایی‌هایی کنترل شده و آینده‌نگر و با بررسی توپیرامات انجام شده باشند که اغلب به‌طور منظم برای پیشگیری از وقوع حملات میگرن، به منظور بهبود کیفیت زندگی مرتبط با میگرن، یا هر دو، تجویز شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند. برای داده‌های مربوط به فراوانی سردرد، تفاوت‌های میانگین (MDs) را میان توپیرامات و مقایسه کننده (دارونما (placebo)، کنترل فعال، یا توپیرامات با دوزی متفاوت) برای مطالعات منفرد محاسبه کرده و اینها را از کل مطالعات تجمیع کردیم. برای داده‌های دو حالتی (dichotomous) در پاسخ‌دهندگان به درمان (بیماران با کاهش ≥ 50% در فراوانی سردرد)، نسبت‌های شانس (ORs) و در موارد منتخب، خطرات نسبی (RRs) را محاسبه کردیم؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) را نیز محاسبه کردیم. MDها را برای ابزار انتخاب شده ارزیابی کیفیت زندگی محاسبه کردیم. در نهایت، داده‌های مربوط به عوارض جانبی را از کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما خلاصه کرده و تفاوت خطر (risk difference; RD) و تعداد افراد مورد نیاز برای آسیب (NNHs) را محاسبه کردیم.
بیست مقاله که به توصیف 17 کارآزمایی منحصربه‌فرد پرداختند، معیارهای ورود را داشتند. آنالیز داده‌های نه کارآزمایی (1737 شرکت‌کننده) نشان داد که توپیرامات در مقایسه با دارونما، فراوانی سردرد را تا تقریبا 1.2 حمله در هر 28 روز کاهش داد (MD: -1.20؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.59- تا 0.80-). داده‌های نه کارآزمایی (1190 شرکت‌کننده) نشان می‌دهند که توپیرامات نسبت پاسخ‌دهندگان به درمان را در مقایسه با دارونما تقریبا دو برابر کرد (RR: 2.02؛ 95% CI؛ 1.57 تا 2.60؛ NNT: 4؛ 95% CI؛ 3 تا 6). تجزیهوتحلیل جداگانه دوزهای مختلف توپیرامات، MDهای مشابهی را در مقابل دارونما در دوز 50 میلی‌گرم (0.95-؛ 95% CI؛ 1.95- تا 0.04؛ سه مطالعه؛ 520 شرکت‌کننده)، 100 میلی‌گرم (1.15-؛ 95% CI؛ 1.58- تا 0.71-؛ شش مطالعه؛ 1620 شرکت‌کننده) و 200 میلی‌گرم (0.94-؛ 95% CI؛ 1.53- تا 0.36-؛ پنج مطالعه؛ 804 شرکت‌کننده) ایجاد کرد. هر سه دوز، نسبت پاسخ‌دهندگان به درمان را نسبت به دارونما به‌طور قابل‌توجهی افزایش دادند؛ ORها به شرح زیر بودند: برای 50 میلی‌گرم، 2.35 (95% CI؛ 1.60 تا 3.44؛ سه مطالعه؛ 519 شرکت‌کننده)؛ برای 100 میلی‌گرم، 3.49 (95% CI؛ 2.23 تا 5.45؛ پنج مطالعه؛ 852 شرکت‌کننده)؛ و برای 200 میلی‌گرم، 2.49 (95% CI؛ 1.61 تا 3.87؛ شش مطالعه؛ 1025 شرکت‌کننده). هر سه دوز نیز سه حوزه یا بیشتر از کیفیت زندگی را در مقایسه با دارونما به‌طور قابل‌توجهی بهبود بخشیدند. متاآنالیز سه مطالعه که شامل بیش از یک دوز توپیرامات بود، نشان می‌دهد که 200 میلی‌گرم موثرتر از 100 میلی‌گرم نیست. با توجه به میانگین فراوانی سردرد و/یا نرخ پاسخ‌دهی، هفت کارآزمایی با استفاده از مقایسه‌کننده‌های فعال نشان دادند که (الف) تفاوت معنی‌داری میان توپیرامات و آمی‌تریپتیلین وجود ندارد (یک مطالعه، 330 شرکت‌کننده)؛ (ب) تفاوت معنی‌داری میان توپیرامات و فلوناریزین وجود ندارد (یک مطالعه، 83 شرکت‌کننده)؛ (ج) تفاوت معنی‌داری میان توپیرامات و پروپرانولول وجود ندارد (دو مطالعه، 342 شرکت‌کننده)؛ (د) تفاوت معنی‌داری میان توپیرامات و ریلکس کردن وجود ندارد (یک مطالعه، 61 شرکت‌کننده)؛ اما (ه) یک مزیت قابل‌توجه جزئی از توپیرامات نسبت به والپروات دیده شد (دو مطالعه، 120 شرکت‌کننده). ریلکس کردن کیفیت زندگی خاص میگرن را به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از توپیرامات بهبود بخشید. در کارآزمایی‌های توپیرامات در مقابل دارونما، هفت عارضه جانبی (AEs) توسط حداقل سه مطالعه گزارش شدند. اینها معمولا خفیف و ماهیت غیر جدی داشتند. به جز اختلال چشایی و کاهش وزن، تفاوت معنی‌داری در فراوانی AEs به‌طور کلی، یا از هفت AE خاص، میان دارونما و توپیرامات 50 میلی‌گرم وجود نداشت. AEها به‌طور کلی و همه AEهای خاص به جز حالت تهوع در توپیرامات 100 میلی‌گرمی به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از دارونما رخ دادند، با NNHs که از 3 تا 25 متغیر بوده، و RDها در مقابل دارونما برای توپیرامات 200 میلی‌گرم حتی بیشتر بود، با NNH از 2 تا 17.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.