پنج مطالعه را وارد کردیم که بلاتاسپت و مهارکننده‌های کلسی‌نورین (calcineurin inhibitors; CNI) را با هم مقایسه کرده و داده‌های مربوط به 1535 گیرنده پیوند کلیه را گزارش کردند. از پنج مطالعه، سه مورد (478 شرکت‌کننده) بلاتاسپت و سیکلوسپورین (cyclosporin) و دو مطالعه (43 دریافت‌کننده) بلاتاسپت و تاکرولیموس (tacrolimus) را مقایسه کردند. مداخلات مشترک عبارت بودند از باسیلیکسیمب (basiliximab) (4 مطالعه، 1434 گیرنده)؛ گلوبولین‌های آنتی-تیموسیت (anti-thymocyte globulins) (1 مطالعه، 89 گیرنده)؛ آلمتوزوماب (alemtuzumab) (1 مطالعه، 12 گیرنده)؛ مایکوفنولات موفتیل ((mycophenolate mofetil; MMF)؛ 5 مطالعه، 1509 گیرنده)؛ سیرولیموس (sirolimus) (1 مطالعه، 26 گیرنده) و پردنیزون (prednisone) (5 مطالعه، 1535 گیرنده).

تا سه سال پس از پیوند، در گیرندگان بلاتاسپت و تحت درمان با CNI، خطر مرگ (4 مطالعه، 1516 گیرنده: RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.44)، از دست دادن پیوند کلیه و بازگشت به دیالیز (4 مطالعه، 1516 گیرنده: RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.38)، و داشتن یک اپیزود رد حاد (4 مطالعه، 1516 گیرنده: RR: 1.56؛ 95% CI؛ 0.85 تا 2.86) یکسان بود. گیرندگان پیوند کلیه تحت درمان با بلاتاسپت 28% کمتر در معرض اسکار مزمن کلیه قرار داشتند (3 مطالعه، 1360 گیرنده: RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.94)، همچنین عملکرد بهتر پیوند (نرخ فیلتراسیون گلومرولی (glomerular filtration rate; GFR) اندازه‌گیری شده (3 مطالعه با 1083 گیرنده): 10.89 میلی‌لیتر/دقیقه/1.73 m²؛ 95% CI؛ 4.01 تا 17.77؛ GFR تخمینی (4 مطالعه، 1083 گیرنده): MD؛ 9.96 میلی‌لیتر/دقیقه/1.73 m²؛ 95% CI؛ 3.28 تا 16.64) نسبت به گیرندگان تحت درمان با CNI داشتند. فشار خون پائین‌تر بود (سیستولیک (2 مطالعه، 658 گیرنده): MD؛ 7.51- میلی‌متر جیوه، 95% CI؛ 10.57- تا 4.46-؛ دیاستولیک (2 مطالعه، 658 گیرنده): MD؛ 3.07- میلی‌متر جیوه، 95% CI؛ 4.83- تا 1.31-)، پروفایل لیپیدی بهتر بود (غیر از HDL (3 مطالعه با 1101 گیرنده): MD؛ 12.25- میلی‌گرم/دسی‌لیتر؛ 95% CI؛ 17.93- تا 6.57-؛ تری‌گلیسیرید (3 مطالعه با 1101 گیرنده): MD؛ 24.09- میلی‌گرم/دسی‌لیتر، 95% CI؛ 44.55- تا 3.64-)، و بروز دیابت با شروع جدید پس از پیوند تا 39% (4 مطالعه (1049 گیرنده): RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.40 تا 0.93) میان گیرندگان تحت درمان با بلاتاسپت در برابر گیرندگان تحت درمان با CNI کاهش یافت.

خطر بروز PTLD در گیرندگان تحت درمان با بلاتاسپت و CNI مشابه بود (4 مطالعه، 1516 گیرنده: RR: 2.79؛ 95% CI؛ 0.61 تا 12.66) و بین گیرندگانی که دوزهای مختلف بلاتاسپت را دریافت کردند (دوز بالا در برابر دوز پائین: نسبت خطر نسبی (RRR): 1.06؛ 95% CI؛ 0.11 تا 9.80، تست تفاوت (test of difference) = 0.96) یا بین افراد با سرم منفی ویروس اپشتین بار در مقایسه با کسانی که پیش از پیوند کلیه، سرم مثبت بودند (سرم منفی در برابر سرم مثبت؛ RRR: 1.49؛ 95% CI؛ 0.15 تا 14.76، تست تفاوت = 0.73) تفاوتی نداشت.

دوز بلاتاسپت مورد استفاده (بالا در برابر پائین)، نوع کلیه اهدایی که گیرنده دریافت کرد (معیارهای توسعه‌یافته در برابر استاندارد) و اینکه گیرنده پیوند کلیه تاکرولیموس دریافت کرده یا سیکلوسپورین، تفاوتی را در بقای (survival) پیوند کلیه، بروز رد حاد یا GFR تخمینی ایجاد نکرد. گزارش انتخابی از پیامد به این معنی بود که داده‌ها برای برخی از مقایسه‌های زیرگروه‌های کلیدی پراکنده بودند و تخمین‌های تاثیر درمان در این گروه از گیرندگان غیردقیق باقی می‌مانند.