سوال مطالعه مروری
ما میخواستیم بهترین راه را برای کمک به ترک سیگار افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) بیابیم.
پیشینه
ترک سیگار مهمترین درمان برای افراد سیگاری مبتلا به COPD است. درمانهای مربوط به کمک به ترک سیگار این گروه از افراد را میتوان به صورت پشتیبانی رفتاری (مانند مصاحبه انگیزشی) و استفاده از داروها (مانند درمان جایگزینی نیکوتین) دستهبندی کرد. اگرچه درباره اینکه چه چیزی برای افراد سیگاری «سالم» موثر واقع میشود، پژوهش زیادی وجود دارد، اما در مورد اینکه چه چیزی برای افراد سیگاری مبتلا به COPD موثرتر است، آگاهی کمتری وجود دارد.
ویژگیهای مطالعه
ما مطالعاتی را بررسی کردیم که در آنها زنان و مردان بزرگسالی وارد شدند که در حال حاضر سیگاری بوده و مبتلا به COPD تشخیص داده شدند. مطالعاتی را وارد کردیم که اثربخشی هرگونه پشتیبانی رفتاری یا دارویی یا هر دو را با هدف ترک سیگار ارزیابی کردند. مطالعاتی را وارد کردیم که انواع مختلف درمان را مقایسه یا درمان برای ترک سیگار را با عدم درمان یا «مراقبت معمول» مقایسه کردند. فقط مطالعاتی را وارد کردیم که تعداد افراد سیگاری که بعد از حداقل شش ماه پیگیری، آن را ترک کرده بودند، گزارش کردند. اکثر جستوجوهای اخیر برای یافتن مطالعات را در مارچ 2016 انجام دادیم.
نتایج کلیدی
ما در این مرور، از مجموعه چهار مورد (1,540 شرکتکننده) از کل 16 مطالعه وارد شده (13,123 شرکتکننده)، شواهد با کیفیت بالا یافتیم. به طور کلی، شواهدی یافتیم که نشان میدهد احتمال ترک سیگار در افراد سیگاری مبتلا به COPD، که ترکیبی از پشتیبانی رفتاری با شدت بالا و دارو دریافت میکنند بیش از دو برابر بیشتر از افرادی است که تنها پشتیبانی رفتاری دریافت میکنند. ما هیچ شواهد روشنی نیافتیم که نشان دهد شکل خاصی از پشتیبانی رفتاری یا دارویی بهتر از اشکال دیگر است. با توجه به اینکه کدام درمانها برای کمک به ترک سیگار افراد بهتر عمل میکنند، این موضوع که افراد سیگاری مبتلا به COPD، متفاوت از افراد سیگاری بدون COPD هستند، هنوز مشخص نیست.
کیفیت شواهد
با توجه به این یافتهها کاملا مطمئن هستیم که ترکیبی از پشتیبانی رفتاری و دارویی بهتر از پشتیبانی رفتاری تنها عمل میکند. با وجود این، به دلیل اینکه درمانها یا پیامدهای مطالعات خیلی متفاوت از هم بودند، ما قادر به ترکیب نتایج حاصل از بسیاری از مطالعات نیستیم.
ما شواهد با کیفیت بالایی درباره متاآنالیز (meta-analysis) چهار مطالعه (1,540 شرکتکننده) از 16 مطالعه وارد شده یافتیم که نشان دادند ترکیبی از رفتاردرمانی و دارودرمانی در کمک به ترک سیگار در افراد سیگاری مبتلا به COPD موثر است. علاوه بر این، ما نتیجه گرفتیم که هیچ شواهد قانع کنندهای برای ترجیح یک شکل خاص از رفتاردرمانی یا درمان فارماکولوژیک وجود ندارد.
ترک سیگار مهمترین درمان برای افراد سیگاری مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) است، اما اثربخشی مداخلات مختلف ترک سیگار برای این گروه خاص از افراد سیگاری، کمتر بررسی شده است.
بررسی اثربخشی مداخلات رفتاری یا فارماکولوژیک ترک سیگار یا هر دو در افراد سیگاری مبتلا به COPD.
تمام رکوردهای پایگاه ثبت تخصصی کارآزماییهای گروه راههای هوایی در کاکرین را جستوجو کردیم. علاوه بر این، برای این جستوجوی الکترونیکی، ما پایگاههای ثبت کارآزمایی بالینی را برای یافتن کارآزماییهای برنامهریزی شده، در حال انجام و منتشر نشده جستوجو کردیم. تمام بانکهای اطلاعاتی را از زمان آغاز به کار خود جستوجو کردیم. فهرست منابع تمام مطالعات وارد شده و سایر مرورهای سیستماتیک را در زمینه موضوع مرتبط بررسی کردیم. ما به دنبال انصراف یا فهرست اشتباهات کارآزماییهای واجد شرایط در PubMed، به جستوجو پرداختیم. بیشتر جستوجوهای اخیر خود را در مارچ 2016 انجام دادیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده مربوط به ارزیابی اثربخشی هرگونه درمان رفتاری یا فارماکولوژیک یا هر دو در افراد سیگاری مبتلا به COPD که نرخ پرهیز از مصرف سیگار را در حداقل شش ماه پیگیری گزارش کرده باشند، وارد مرور کردیم.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم، دادهها را استخراج و ارزیابی کیفیت روششناسی را برای هر مطالعه انجام دادند. هر گونه اختلاف نظر را از طریق اجماع حل کردیم.
16 مطالعه (شامل 13,123 شرکتکننده) را در این مرور سیستماتیک وارد کردیم، دو مطالعه دارای کیفیت بالایی بودند. این دو مطالعه نشان دادند که نرخ ترک با قرص زیر-زبانی نیکوتین (nicotine) و وارنیسیلین (varenicline) بیش از دارونما (placebo) است (خطر نسبی (RR): 2.60؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 1.29 تا 5.24) و RR: 3.34؛ (95% CI؛ 1.88 تا 5.92)). نتایج تجمعی حاصل از دو مطالعه نیز تاثیر مثبت بوپروپیون (bupropion) را در مقایسه با دارونما نشان دادند (RR: 2.03؛ (95% CI؛ 1.26 تا 3.28)). هنگام تجمیع این چهار مطالعه، ما شواهد با کیفیت بالا درباره اثربخشی دارودرمانی به همراه رفتاردرمانی با شدت بالا، در مقایسه با دارونما به همراه رفتاردرمانی با شدت بالا یافتیم (RR: 2.53؛ (95% CI؛ 1.83 تا 3.50)). علاوه بر این، ما شواهدی یافتیم که نشان میدهد رفتاردرمانی با شدت بالا نرخ پرهیز از مصرف سیگار را در مقایسه با مراقبت معمول (RR: 25.38؛ (95% CI؛ 8.03 تا 80.22)) یا رفتاردرمانی با شدت پائین (RR: 2.18؛ (95% CI؛ 1.05 تا 4.49)) افزایش میدهد. در نهایت، این نتایج، اثربخشی ترکیبات مختلف مداخلات روانیاجتماعی و فارماکولوژیک را نشان دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.