ما چهار کارآزمایی (4608 زن) را وارد مرور کردیم، اما فقط داده‌های مربوط به دو مطالعه قابل استفاده در آنالیزهای مرور بودند (n = 4472). داده‌های قابل استفاده مطالعات در مجموع به لحاظ سوگیری کلی پُر-خطر ارزیابی شدند. یکی از این مطالعات از نوع خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده و در یک کشور با سطح درآمد پائین به اجرا درآمده بود، مطالعه دیگر در یک کشور با سطح درآمد بالا به اجرا درآمده بودند. هر چهار مطالعه وارد شده به ارزیابی از دست دادن خون در سومین مرحله از زایمان پرداخته بودند. دست‌اندرکاران زایمان، میزان خون از دست رفته را در دو کارآزمایی تخمین زده بودند. سومین کارآزمایی برای تعیین تاثیر خونریزی، سطح هماتوکریت را در روز دوم پس از زایمان ارزیابی کرده بودند. چهارمین مطالعه PPH ≥ 500 میلی‌لیتر را انداز‌ه‌گیری کرده بود.

تحریک نوک سینه در برابر عدم درمان

یک مطالعه (شامل 4385 زن) به مقایسه تاثیر تشویق نوزاد به مکیدن پستان در برابر عدم درمان پرداخته بود. خون از دست رفته در 114 زن اندازه‌گیری نشده بود (59 مورد در گروه کنترل و 55 مورد در گروه تشویق نوزاد به مکیدن پستان). پس از خروج بارداری‌های دو-قلویی، موارد مرده‌زایی و مرگ‌ومیرهای نوزادی، آنالیزهای اصلی برای این کارآزمایی روی 4227 مورد زایمان واژینال به اجرا درآمد. از نظر مرگ‌ومیر مادر یا موربیدیتی شدید، یک مورد مرگ‌ومیر مادر به دلیل جفت باقی‌مانده در گروه تشویق نوزاد به مکیدن پستان اتفاق افتاده بود (خطر نسبی (RR): 3.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 74.26 تا 0.12؛ یک مطالعه؛ 4227 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ به موربیدیتی شدید اشاره نشده بود. PPH شدید (مساوی یا بیشتر از 1000 میلی‌لیتر) در این مطالعه گزارش نشده بود.

بروز PPH (مساوی یا بیشتر از 500 میلی‌لیتر) در گروه‌های تشویق نوزاد به مکیدن پستان و عدم درمان مشابه بود (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 1.16تا 0.77؛ یک مطالعه؛ 4227 شرکت‌کننده؛ کیفیت متوسط). از نظر از دست دادن خون در سومین مرحله زایمان، هیچ تفاوتی میان گروه تحریک نوک پستان و عدم درمان وجود نداشت (تفاوت میانگین (MD)؛ 2.00؛ 95% CI؛ 11.39 تا 7.39-؛ یک مطالعه؛ 4227 شرکت‌کننده؛ کیفیت پائین). نرخ‌های جفت باقی‌مانده (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 7.16 تا 0.14؛ یک مطالعه؛ 4227 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، مرگ‌ومیرهای پری‌ناتال (RR: 1.06؛ 95% CI؛ 1.98 تا 0.57؛ یک مطالعه؛ 4271 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و پذیرش مجدد مادر در بیمارستان (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 7.16 تا 0.14؛ یک مطالعه؛ 4227 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) در هر دو گروه مشابه بودند. سطح شواهد به دست آمده از این مقایسه را به علت نگرانی‌های مربوط به خطر سوگیری در یک کارآزمایی وارد شده (آنالیزهای نامناسب برای طرح پژوهش خوشه‌ای) و عدم-دقت (فواصل اطمینان گسترده به طوری که از خط عدم تفاوت عبور کرده بود و برای برخی پیامدها، پائین بودن تعداد رویدادها) کاهش دادیم.

بسیاری از پیامدهای ثانویه مربوط به مادر (شامل عوارض جانبی) گزارش نشده بودند. به طور مشابه، اکثر پیامدهای ثانویه مربوط به نوزادان گزارش نشده بودند.

تحریک نوک سینه در برابر اکسی‌توسین

مطالعه دیگری به مقایسه تاثیر تحریک نوک پستان (از طریق یک پمپ پستان) با اکسی‌توسین پرداخته بود. هشتاد‌وهفت زن در مطالعه شرکت داده شدند اما فقط 85 نفر از آنها آنالیز شدند. PPH شدید (مساوی یا بیشتر از 1000 میلی‌لیتر) و مرگ‌ومیر مادر یا موربیدیتی شدید گزارش نشده بودند.

هیچ تاثیر آشکاری از تحریک نوک پستان بر از دست دادن خون (MD: 15.00؛ 95% CI؛ 24.50- تا 54.50؛ یک مطالعه؛ 85 شرکت‌کننده؛شواهد با کیفیت پائین) یا بر آنمی پس از زایمان(MD: -0.40؛ 95% CI؛ 2.22- تا 1.42؛ یک مطالعه؛ 85 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشت. سطح شواهد به دست آمده از این مقایسه را به دلیل نگرانی‌های مربوط به خطر سوگیری (تخصیص متناوب) در یک کارآزمایی وارد شده به مرور و عدم-دقت (CIهای گسترده به طوری که از خط عدم تفاوت عبور کرده بود و کوچک بودن حجم نمونه) کاهش دادیم.

بسیاری از پیامدهای ثانویه مربوط به مادر (شامل بروزعوارض جانبی) گزارش نشده بودند و هیچ یک از پیامدهای ثانویه مربوط به نوزاد فهرست شده در این مرور گزارش نشده بودند.