ما 13 کارآزمایی را با 2560 شرکت‌کننده یافتیم. مداخلات در محیط زندان (7/13 مطالعه، 53%) و جامعه (6/13 مطالعه، 47%) ارائه شدند. رتبه‌بندی سوگیری (bias) تحت تاثیر عدم گزارش‌دهی شفاف توسط نویسندگان قرار گرفت، و ما موارد بسیاری را «نامشخص» ارزیابی کردیم.

در دو مطالعه (190 شرکت‌کننده)، مدیریت مورد مشارکتی در مقایسه با درمان معمول، مصرف مواد مخدر (خطر نسبی (RR): 0.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 2.12؛ 1 مطالعه، 77 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، حبس مجدد در نه ماه (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.32 تا 1.57؛ 1 مطالعه، 77 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و تعداد بازداشت‌های بعدی در 12 ماه (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.49؛ 1 مطالعه، 113 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) را کاهش نداد.

یک مطالعه (36 شرکت‌کننده) با مقایسه بوپرنورفین (buprenorphine) با دارونما (placebo)، کاهش قابل توجهی را در مصرف مواد مخدر خود-گزارشی در پایان درمان (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.20) و سه ماه (RR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.25 تا 1.35) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین. هیچ موردی از حوادث جانبی گزارش نشد.

یک مطالعه (38 شرکت‌کننده) برای مقایسه روان‌درمانی بین فردی با مداخله آموزش روانی، کاهشی را در مصرف مواد مخدر در سه ماه پیدا نکرد (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.50؛ شواهد با قطعیت پائین).

یک مطالعه (31 شرکت‌کننده) با مقایسه ﭘﺬﯾﺮش و ﺗﻌﻬﺪ درمانی (ACT) و لیست انتظار، کاهش قابل توجهی را در مصرف خود-گزارشی مواد مخدر بر اساس شاخص شدت اعتیاد (تفاوت میانگین (MD): 0.04-؛ 95% CI؛ 0.37- تا 0.29) و پرهیز از مصرف مواد مخدر در شش ماه (RR: 2.89؛ 95% CI؛ 0.73 تا 11.43) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت پائین.

یک مطالعه (314 شرکت‌کننده) با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و یک برنامه جامعه‌درمانی و مراقبت‌های بعدی، کاهش قابل توجهی را در مصرف خود-گزارشی مواد مخدر (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.27)، بازداشت مجدد برای هر نوع جرم و جنایت (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.03)؛ فعالیت‌های مجرمانه (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.03)، یا جرایم مرتبط با مواد مخدر (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.32) نشان نداد. کاهش قابل توجه برای تخلفات منجر به بازداشت (نه برای عفو مشروط) در شش ماه پیگیری، به طور قابل توجهی به نفع مهارت‌های شناختی‌ رفتاری بود (RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.77؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). مطالعه دوم با 115 شرکت‌کننده، با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و یک درمان جایگزین سوء‌مصرف مواد هیچ کاهش قابل توجهی را در حبس مجدد در 12 ماه نشان نداد (RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.12؛ شواهد با قطعیت پایین).

یک مطالعه (44 شرکت‌کننده) با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و درمان استاندارد در برابر درمان معمول، کاهش قابل توجهی را در نمره مصرف مواد مخدر بر اساس شاخص شدت اعتیاد (ASI)، در سه ماه (MD: 0.02؛ 95% CI؛ 0.05- تا 0.09) و شش ماه (MD: -0.02؛ 95% CI؛ 0.09- تا 0.05)، و بازداشت در سه ماه (RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.04 تا 4.68) و شش ماه (RR: 0.51؛ 95% CI؛ 0.20 تا 1.27) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین.

یک مطالعه (171 شرکت‌کننده) که به مقایسه یک مداخله تکی کامپیوتری شده در برابر مدیریت موردی پرداخت، هیچ کاهش قابل توجهی را در تعداد روزهای بدون مصرف مواد مخدر در سه ماه نشان نداد (MD: -0.89؛ 95% CI؛ 4.83- تا 3.05؛ شواهد با قطعیت پایین).

یک مطالعه (116 شرکت‌کننده) با مقایسه رفتار درمانی دیالکتیک و مدیریت موردی (DBT-CM) در برابر مداخله ارتقای سلامت، هیچ کاهش قابل توجهی را طی شش ماه پیگیری در آزمایش مثبت مواد مخدر (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.03)، تعداد افرادی که از ماری‌جوانا (RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.59)، کراک (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.14)، کوکائین (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.12)، هروئین (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.13)، متامفتامین (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.20) استفاده نمی‌کنند، و مصرف خود-گزارشی مواد مخدر برای هر نوع موادی (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.56) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین.

یک مطالعه (211 شرکت‌کننده) برای مقایسه یک برنامه جامعه‌درمانی در برابر آزادی برای کار، هیچ کاهش قابل توجهی را در استفاده از ماری‌جوانا در شش ماه (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.19 تا 5.65)، یا 18 ماه (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.07 تا 14.45)، مصرف هروئین در شش ماه (RR: 1.59؛ 95% CI؛ 0.49 تا 5.14)، یا 18 ماه (RR: 1.92؛ 95% CI؛ 0.24 تا 15.37)، مصرف کراک در شش ماه (RR: 2.07؛ 95% CI؛ 0.41 تا 10.41)، یا 18 ماه (RR: 1.64؛ 95% CI؛ 0.19 تا 14.06)، استفاده از کوکائین در شش ماه (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.50)، یا 18 ماه (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.35) نشان نداد. همچنین بر اساس شواهد کلی با قطعیت بسیار پائین تا پائین، هیچ کاهش قابل توجهی در حبس مجدد برای جرائم مرتبط با مواد مخدر در 18 ماه مشاهده نشد (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 0.87 تا 2.42).

در یک مطالعه (511 شرکت‌کننده) که به مقایسه برنامه‌ریزی فشرده پس از ترخیص از زندان و مدیریت موردی در برابر فقط زندان پرداخت، هیچ کاهش قابل توجهی در استفاده از ماری‌جوانا (RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.16)، مواد مخدر سخت (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.43)، کراک کوکائین (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.54)، یا تست مثبت مو برای ماری‌جوانا (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.03) مشاهده نشد؛ این مطالعه کاهش قابل توجهی را در بازداشت‌ها نشان داد (RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.87)؛ اما هیچ کاهش قابل توجهی را در اتهامات مرتبط با مواد مخدر (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.53) یا حبس (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.39) پیدا نکرد؛ شواهد با قطعیت متوسط.

یک مطالعه روایتی (narrative study) خلاصه (211 شرکت‌کننده) برای مقایسه بوپرنورفین قبل و بعد از آزادی از زندان هیچ کاهش معنی‌داری را در مصرف مواد مخدر در 12 ماه پس از آزادی نشان نداد؛ شواهد با قطعیت پایین. هیچ موردی از حوادث جانبی گزارش نشد.