ما 32 مطالعه (3284 زن) را وارد کردیم. پروسیجرهای لاپاروسکوپی در این مطالعات از پروسیجرهای تشخیصی تا جراحی‌های پیچیده متغیر بودند. کیفیت شواهد از بسیار پائین تا متوسط، متفاوت بود. محدودیت‌های اصلی، خطر سوگیری (bias)، عدم دقت و ناهمگونی بودند.

روش اختصاصی در برابر روش «استاندارد» برای رهاسازی ﭘﻨﻮﻣﻮﭘﺮیتونئوم (pneumoperitoneum)

استفاده از روش اختصاصی رهاسازی ﭘﻨﻮﻣﻮﭘﺮیتونئوم (مانورهای به‌کارگیری (recruitment manoeuvres) ریوی، ونتیلاسیون کمکی طولانی یا آسپیره کردن فعالانه گاز داخل شکمی)، شدت STP را طی 24 ساعت (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.66-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82- تا 0.50-؛ 5 RCT؛ 670 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین) و مصرف ضد-درد را کاهش می‌دهد (SMD: -0.53؛ 95% CI؛ 0.70- تا 0.35-؛ 4 RCT؛ 570 شرکت‌کننده؛ I² = 91%؛ شواهد با کیفیت پائین). به نظر می‌رسد تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در بروز STP طی 24 ساعت وجود دارد (نسبت شانس (OR): 0.87؛ 95% CI؛ 0.41 تا 1.82؛ 1 RCT؛ 118 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

هیچ حادثه جانبی در تنها مطالعه ارزیابی کننده این پیامد رخ نداده بود.

اینستیلاسیون مایع (fluid instillation) در برابر عدم اینستیلاسیون مایع

اینستیلاسیون مایع احتمالا با کاهش در بروز (OR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.66؛ 2 RCT؛ 220 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) و شدت STP در 24 ساعت ارتباط دارد (تفاوت میانگین (MD) (نمره 0 تا 10 مقیاس آنالوگ بصری (VAS)): 2.27-؛ 95% CI؛ 3.06- تا 1.48-؛ 2 RCT؛ 220 شرکت‌کننده؛ I² = 29%؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است مصرف مسکن را کاهش دهد (MD: -12.02؛ 95% CI؛ 23.97- تا 0.06-؛ 2 RCT؛ 205 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

هیچ مطالعه‌ای حوادث جانبی را اندازه‌گیری نکرد.

درن داخل صفاقی (intraperitoneal drain) در برابر عدم استفاده از درن داخل صفاقی

استفاده از درن داخل صفاقی ممکن است بروز STP را طی 24 ساعت (OR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.46؛ 3 RCT؛ 417 شرکت‌کننده؛ I² = 90%؛ شواهد با کیفیت پائین) و مصرف مسکن را طی 48 ساعت پس از عمل کاهش دهد (SMD: -1.84؛ 95% CI؛ 2.14- تا 1.54-؛ 2 RCT؛ 253 شرکت‌کننده؛ I² = 90%). ما مطمئن نیستیم که شدت STP را در 24 ساعت کاهش می‌دهد یا خیر؛ زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین بود (MD (نمره 0 تا 10 مقیاس (VAS): 1.85-؛ 95% CI؛ 2.15- تا 1.55-؛ 3 RCT؛ 320 شرکت‌کننده؛ I² = 70%).

هیچ مطالعه‌ای حوادث جانبی را اندازه‌گیری نکرد.

بی‌حسی موضعی داخل صفاقی در زیر دیافراگم در برابر کنترل (عدم اینستیلاسیون مایع، نرمال سالین یا رینگر لاکتات)

احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین گروه‌ها در بروز STP وجود دارد (OR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.23؛ 4 RCT؛ 336 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است تفاوتی در شدت STP وجود نداشته باشد (MD: -1.13؛ 95% CI؛ 2.52- تا 0.26؛ 1 RCT؛ 50 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) هر دو طی 24 ساعت. با این حال این مداخله می‌تواند مصرف مسکن را پس از عمل کاهش دهد (SMD: -0.57؛ 95% CI؛ 0.94- تا 0.21-؛ 2 RCT؛ 129 شرکت‌کننده؛ I² = 51%؛ شواهد با کیفیت پائین).

حادثه جانبی در هیچ مطالعه‌ای رخ نداده بود.

بی‌حسی موضعی در فضای صفاقی (نه در زیر دیافراگم) در برابر نرمال سالین

ممکن است بی‌حسی موضعی در فضای صفاقی، بروز STP را طی 4 تا 8 ساعت پس از عمل کاهش دهد (OR: 0.23؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.93؛ 2 RCT؛ 157 شرکت‌کننده؛ I² = 56%؛ شواهد با کیفیت پائین). دیگر پیامد‌های مورد نظر ارزیابی نشده بود.

CO₂ گرم‌ یا گرم‌ و مرطوب در برابر CO₂ گرم نشده و مرطوب نشده

ممکن است هیچ تفاوتی بین این مداخلات در بروز STP طی 24 تا 48 ساعت (OR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.49؛ 2 RCT؛ 194 شرکت‌کننده؛ I² = 12%؛ شواهد با کیفیت پائین) یا در مصرف مسکن طی 48 ساعت وجود نداشته باشد (MD: -4.97 میلی‌گرم مورفین؛ 95% CI؛ 11.25- تا 1.31؛ 1 RCT؛ 95 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در شدت STP ظرف 24 ساعت وجود دارد (MD (نمره 0 تا 10 مقیاس (VAS): 0.11؛ 95% CI؛ 0.75- تا 0.97؛ 2 RCT؛ 157 شرکت‌کننده؛ I² = 50%؛ شواهد با کیفیت متوسط).

هیچ مطالعه‌ای حوادث جانبی را اندازه‌گیری نکرد.

لاپاروسکوپی بدون گاز در برابر دمیدن CO₂

ممکن است لاپاروسکوپی بدون گاز با افزایش شدت STP طی 72 ساعت پس از عمل در مقایسه با درمان استاندارد مرتبط باشد (MD: 3.8 (نمره 0 تا 30 در مقیاس VAS)؛ 95% CI؛ 0.76 تا 6.84؛ 1 RCT؛ 54 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، و ممکن است تفاوتی در خطر حوادث جانبی وجود نداشته باشد (OR: 2.56؛ 95% CI؛ 0.25 تا 26.28؛ 1 RCT؛ 54 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

هیچ مطالعه‌ای بروز STP را اندازه‌گیری نکرده بود.