بسیاری از افراد دچار درد ناشی از آسیب یا بیماری‌ای می‌شوند که در عرض سه ماه از بین می‌رود، اما برای برخی دیگر درد هم‌چنان ادامه پیدا می‌کند. هنگامی که درد دربرگیرنده تغییراتی در اعصاب می‌شود، درد را «نوروپاتیک (neuropathic)» می‌نامیم. اگر چه این وضعیت به‌طور فزاینده‌ای شایع است، درمان‌هایی که ما داریم فقط به تعداد کمی از افراد کمک می‌کنند. پس از درمان جراحی یا دارویی ناموفق، ممکن است افراد مبتلا به درد مزمن، تحت توانبخشی مبتنی بر روان‌شناختی قرار گیرند تا کیفیت زندگی آن‌ها بهبود یابد. درحالی‌که ما می‌دانیم این روش می‌تواند به افراد مبتلا به دیگر انواع دردهای مزمن کمک کند، این درمان برای درد نوروپاتیک به‌تنهایی، توجه تحقیقاتی کمتری را به خود جلب کرده است.

در این مطالعه مروری، ما علاقه‌مند شدیم دریابیم که درمان‌های روان‌شناختی باعث بهبود درد، دیسترس، و ناتوانی در افراد مبتلا به درد مزمن نوروپاتیک می‌شوند یا خیر. ما منابع علمی آکادمیک را تا مارچ 2015 جست‌وجو کرده و دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده (طراحی استاندارد طلایی برای کارآزمایی‌های بالینی) را در مورد تاثیر مداخلات روان‌شناختی در مدیریت درد مزمن نوروپاتيک شناسایی کردیم. این دو مطالعه 105 شرکت‌کننده را وارد کردند: یک کارآزمایی با 61 فرد مبتلا به درد ناشی از آسیب طناب نخاعی و دیگری با 44 فرد مبتلا به سندرم سوزش دهان (burning mouth syndrome).

اعتماد ما به نتایج کارآزمایی‌های مجزا به‌واسطه وجود چندین سوگیری (bias) بالقوه در نحوه انجام آنها، محدود شد. ما قادر به تجزیه‌وتحلیل نتایج حاصل از این دو کارآزمایی با هم نبودیم زیرا تجربیات افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی یا سوزش دهان بسیار متفاوت از یکدیگر هستند. به‌خودی خود، کارآزمایی‌ها آنقدر حجم نمونه کوچکی داشتند که انجام هرگونه تجزیه‌وتحلیل آماری امکان‌پذیر نبود. با این‌ حال، هیچ یک از کارآزمایی‌ها منفعت روشنی را از درمان نشان ندادند. ما نتیجه می‌گیریم که در حال حاضر هیچ شواهدی وجود ندارد که به تصمیم‌گیری پزشکان و بیماران در استفاده از این درمان‎‌ها کمک کنند. ما در مورد اینکه چه مطالعاتی مورد نیاز هستند، بحث می‌کنیم.