درد حاد اغلب خیلی سریع پس از بروز آسیب، احساس می‌شود. بسیاری از افرادی که جراحی می‌شوند، پس از آن با درد متوسط یا شدیدی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. داروهای مسکّن (آنالژزیک‌ها) در افرادی که درد دارند، اغلب پس از کشیدن دندان عقل آزمایش شده‌اند. در تمام این مطالعات، شرکت کنندگان باید حداقل درد متوسط را داشته باشند تا یک معیار حساس از خواص تسکین‌دهندگی درد به دست آید. درد معمولا با داروهای مسکّن خوراکی درمان می‌شود. نتایج را می‌توان به انواع دیگر درد‌ حاد هم تعمیم داد.

در ماه می سال 2015، جست‌وجوهایی را برای به‌روزرسانی یک بررسی اجمالی انجام دادیم که در اصل در سال 2011 منتشر شده بود. در کتابخانه کاکرین در حال حاضر 39 مرور انجام شده در مورد مداخلات آنالژزیک خوراکی برای تسکین دردی که بلافاصله پس از جراحی‌ها بروز می‌کند، با 41 نوع داروی مسکّن مختلف در دوزهای مختلف، وجود دارد. این موضوع که داروها چقدر خوب کار می‌کنند، در یک بررسی اجمالی دیگر گزارش می‌شود.

در این بررسی اجمالی، ما از اطلاعات مربوط به حدود 35,000 شرکت‌کننده از حدود 350 مطالعه استفاده کردیم تا به‌طور خاص حوادث جانبی (عوارض ناخواسته) ناشی از مصرف داروهای مسکّن را بررسی کرده، و نتایج را با موارد به دست آمده از دارونما (placebo) (قرص ساختگی) مقایسه کنیم. اندازه‌گیری حوادث جانبی پیچیده است زیرا روش خاصی که برای گردآوری اطلاعات استفاده می‌شود، بر تعداد حوادث جانبی گزارش شده تاثیر می‌گذارد. بیشتر افراد حاضر در مطالعات دندان‌های عقل خود را کشیده بودند، نسبتا جوان و متناسب بودند، و به احتمال زیاد گاه به گاه از داروهای مسكّن استفاده می‌كردند. حوادث جانبی ممکن است در افرادی که سلامت ضعیف‌تری دارند، مسن‌تر هستند، یا به مدت چندین روز یا بیشتر از داروهای مسکّن استفاده کرده‌اند، متفاوت باشد.

بر اساس نتایجی که نشان داده‌ایم، میزان بروز حوادث جانبی برای اکثر داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (nonsteroidal anti-inflammatory drugs) (داروهای مسکّن مانند آسپرین (aspirin)، ایبوپروفن (ibuprofen)، یا دیکلوفناک (diclofenac))، پاراستامول (paracetamol)، و ترکیباتی از داروهای مسکّن مختلف که حاوی هیچ نوع اوپیوئیدی نیستند (داروهایی مانند کدئین (codeine))، به همان نسبتی بود که در افراد مصرف‌کننده داروهای مسکّن و دارونما رخ داد. با مصرف آسپیرین 1000 میلی‌گرم، اوپیوئیدها، یا ترکیباتی با دوز ثابت حاوی اوپیوئیدها، افراد معمولا دچار حوادث جانبی به مراتب بیشتری نسبت به دارونما می‌شوند. ترکیب ایبوپروفن و پاراستامول منجر به حوادث جانبی به مراتب کمتری نسبت به دارونما شد.

حوادث جانبی جدی نادر بوده، و تقریبا در یک نفر از 3200 نفر رخ داد.

نتایج برای مطالعات تک‌دوز غیرمنتظره نیستند، و احتمالا در شرایطی که آنالژزیک‌ها در میان‌مدت یا بلندمدت مصرف می‌شوند، متفاوت هستند.