38 کارآزمایی (شامل 2543 شرکت‌کننده) را وارد مرور کردیم، اما توانستیم فقط داده‌های به دست آمده از 35 کارآزمایی را شامل 2295 شرکت‌کننده استخراج کنیم. مداخلات مختلفی مطالعه شده بودند، و هیچ مداخله واحدی در بیش از چهار کارآزمایی ارزیابی نشده بود. داده‌های مربوط به 18 مقایسه مختلف را استخراج کردیم. خطر سوگیری (bias) در تمامی کارآزمایی‌ها به استثنای یک مورد، بالا بود. تجزیه‌وتحلیل مرحله‌‏ای کارآزمایی (trial sequential analysis) نشان دهنده عدم دقت برای تمامی مقایسه‌ها بود.

در رابطه با قطع بنزودیازپین، مزیت بالقوه‌ای به نفع والپروات (valproate) در پایان مداخله (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 2.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 6.03؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و به نفع داروهای ضد-افسردگی سه‌حلقه‌ای در پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری (1 مطالعه؛ 47 شرکت‌کننده، RR: 2.20؛ 95% CI؛ 1.27 تا 3.82؛ شواهد با کیفیت پائین) به دست آوردیم.

در پایان مداخله تاثیرات بالقوه مثبتی روی نشانه‌های ترک بنزودیازپین به نفع پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین (MD): 3.10- درجه؛ 95% CI؛ 3.51- تا 2.69-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کپتودیام (captodiame)؛ (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: -1.00 درجه؛ 95% CI؛ 1.13- تا 0.87-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پاروکستین (paroxetine)؛ (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: -3.57 درجه؛ 95% CI؛ 5.34- تا 1.80-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، داروهای ضد-افسردگی سه‌حلقه‌ای (1 مطالعه؛ 38 شرکت‌کننده؛ MD: -19.78 درجه؛ 95% CI؛ 20.25- تا 19.31-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و فلومازنیل (flumazenil)؛ (3 مطالعه؛ 58 شرکت‌کننده؛ تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.95- درجه؛ 95% CI؛ 1.71- تا 0.19-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) به دست آوردیم. با وجود این، تاثیر مثبت پاراکستین روی نشانه‌های ترک بنزودیازپین تا پایان طولانی‌ترین دوره پیگیری خود را نشان نداد (1 مطالعه؛ 54 شرکت‌کننده؛ MD: -0.13 درجه؛ 95% CI؛ 4.03- تا 3.77؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

این مداخلات دارویی نشانه‌های اضطراب (anxiety) را در پایان مداخله کاهش داد: کاربامازپین (carbamazepine)؛ (1 مطالعه؛ 36 شرکت‌کننده؛ MD: -6.00 درجه؛ 95% CI؛ 9.58- تا 2.42-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پرگابالین (1 مطالعه؛ 106 شرکت‌کننده؛ MD: -4.80 درجه؛ 95% CI؛ 5.28- تا 4.32-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، کپتودیام (1 مطالعه؛ 81 شرکت‌کننده؛ MD: -5.70 درجه؛ 95% CI؛ 6.05- تا 5.35-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، پاروکستین (2 مطالعه؛ 99 شرکت‌کننده؛ MD: -6.75 درجه؛ 95% CI؛ 9.64- تا 3.86-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و فلومازنیل (1 مطالعه؛ 18 شرکت‌کننده؛ MD: -1.30 درجه؛ 95% CI؛ 2.28- تا 0.32-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

به نظر می‌رسد دو روش درمانی دارویی، نسبت شرکت‌کنندگانی را که اقدام به مصرف دوباره بنزودیازپین می‌کنند، کاهش می‌دهد: والپروات (1 مطالعه؛ 27 شرکت‌کننده؛ RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.90؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و سیامیمزین (cyamemazine)؛ (1 مطالعه؛ 124 شرکت‌کننده؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.78؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). آلپیدم (alpidem) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش (1 مطالعه؛ 25 شرکت‌کننده؛ RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.99؛ تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مضر بیشتر (number needed to treat for an additional harmful outcome; NNTH): 2.3 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و وقوع سندرم ترک بنزودیازپین (withdrawal syndrome) را افزایش داد (1 مطالعه؛ 145 شرکت‌کننده؛ RR: 4.86؛ 95% CI؛ 1.12 تا 21.14؛ NNTH: 5.9 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). به همین ترتیب، منیزیوم آسپارتات (magnesium aspartate) نسبت شرکت‌کنندگان با قطع بنزودیازپین را کاهش داد (1 مطالعه؛ 144 شرکت‌کننده؛ RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.96؛ NNTH: 5.8 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

در کل، حوادث جانبی به میزان کافی گزارش نشده بودند. به طور خاص، یکی از کارآزمایی‌های انجام شده با استفاده از فلوماسنیل به دلیل بروز واکنش‌های پانیک شدید (severe panic reactions) متوقف شده بود.