درد حاد پس از بروز آسیب، اغلب خیلی سریع احساس می‌شود. بسیاری از افرادی که جراحی می‌شوند پس از آن دچار دردی در سطح متوسط یا شدید می‌شوند. داروهای مسکّن (آنالژزیک‌ها) در افرادی که درد دارند، اغلب پس از کشیدن دندان عقل، تست شده‌اند. این درد معمولا با داروهای مسکّن خوراکی درمان می‌شود. نتایج را می‌توان به انواع دیگر درد حاد هم تعمیم داد.
این مطالعه یکی از مجموعه مرورهای کاکرین در این مورد است که داروهای مسکّن چه عملکردی دارند. می‌دانیم که در برخی شرایط، ترکیب داروهای مسکّن مختلف در یک قرص یا مصرف هم‌زمان قرص‌های جداگانه، تسکین درد خوبی را برای افراد بیشتری نسبت به داروهای مسکّن به‌تنهایی ایجاد می‌کند. این امر به ویژه با استفاده از ترکیبی از دو داروی مسکّن که با مکانیسم‌های متفاوتی کار می‌کنند، صادق است. این مرور به بررسی این موضوع می‌پردازد که ترکیب ایبوپروفن و کافئین چقدر در تسکین درد متوسط یا شدید پس از جراحی موثر است.
تا 1 فوریه 2015 به جست‌وجو پرداخته و چهار مطالعه را با حداکثر 334 شرکت‌کننده با اطلاعاتی برای انجام آنالیز به دست آوردیم. ایبوپروفن 200 میلی‌گرم به همراه کافئین 100 میلی‌گرم، منجر به تسکین موثر درد برای 6 نفر از هر 10 شرکت‌کننده (59%) در مقایسه با 1 نفر از هر 10 شرکت‌کننده (11%) با دارونما شد (شواهد با کیفیت متوسط).
عوارض جانبی با نرخ‌های مشابهی در ترکیب ایبوپروفن به همراه کافئین و دارونما (placebo) در این مطالعات تک دوز رخ داد (شواهد با کیفیت پائین). هیچ گونه عوارض جانبی جدی یا انصراف از ادامه درمان ناشی از بروز عوارض جانبی با داروی ترکیبی گزارش نشدند.
ترکیب ایبوپروفن 200 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم معمولا در دسترس نیست، اما احتمالا می‌توان با مصرف یک قرص ایبوپروفن 200 میلی‌گرمی با یک فنجان قهوه نسبتا قوی به این ترکیب دست یافت. منابع رایج کافئین نه‌تنها شامل قرص‌های کافئین (100 میلی‌گرم کافی است)، بلکه شامل قهوه (100 تا 150 میلی‌گرم در هر لیوان یا فنجان با حجم حدود 240 میلی‌لیتر یا 8 اونس یا یک دابل اسپرسو (double espresso))، هم‌چنین چای (75 میلی‌گرم در هر ماگ)، نوشیدنی‌های کولا (تا 40 میلی‌گرم در هر نوشیدنی)، نوشیدنی‌های انرژی‌زا (تقریبا 80 میلی‌گرم در هر نوشیدنی)، شکلات ساده (تا 50 میلی‌گرم در هر بار)، و قرص‌های کافئین (100 میلی‌گرم در هر قرص) نیز بودند.
برخی از افراد، زمانی که از ترکیب ایبوپروفن و کافئین استفاده کنند، ممکن است به سطوح خوبی از تسکین درد با دوز پائین‌تر ایبوپروفن دست یابند.
به ویژه برای ایبوپروفن 200 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم، مقدار NNT پائین میان پائین‌ترین (بهترین) مقادیر برای آنالژزیک‌ها در این مدل درد است. این ترکیب معمولا در دسترس نیست، اما احتمالا می‌توان با مصرف یک قرص ایبوپروفن 200 میلی‌گرمی با یک فنجان قهوه نسبتا قوی یا قرص‌های کافئین به آن دست یافت. در اصل، این می‌تواند آنالژزی خوبی در دوزهای پائین‌تر ایبوپروفن ایجاد کند.
شواهد خوبی وجود دارد که ترکیب دو آنالژزیک مختلف در دوزهای ثابت در یک قرص واحد می‌تواند تسکین بهتری را برای درد حاد و سردرد نسبت به هر یک از آنها به‌تنهایی ایجاد کند، و اینکه مزایای خاص دارو اساسا افزایشی هستند. به نظر می‌رسد که این مساله در مورد ترکیب طیفی از داروها در درمان درد پس از جراحی و سردرد میگرنی، و هنگام بررسی در کارآزمایی‌های مشابه و متفاوت، صدق می‌کند. افزودن کافئین به آنالژزیک‌ها نیز تعداد افرادی را که به تسکین خوبی در درد رسیدند، افزایش می‌دهد. ترکیبی از ایبوپروفن و کافئین بدون نیاز به نسخه در برخی از نقاط جهان در دسترس است.
بررسی اثربخشی آنالژزیک و عوارض جانبی تک دوز ایبوپروفن به همراه کافئین در مدیریت بالینی درد متوسط تا شدید پس از جراحی، با استفاده از روش‌هایی که اجازه مقایسه آن را با دیگر آنالژزیک‌های ارزیابی شده در کارآزمایی‌های استاندارد با استفاده از روش‌ها و پیامدهای تقریبا یکسان فراهم کردند.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database)، دو پایگاه ثبت کارآزمایی بالینی و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو 1 فوریه 2015 بود.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو کور، کنترل شده با دارونما (placebo) یا ماده فعال، در مورد تاثیر تک دوز ایبوپروفن خوراکی به همراه کافئین در درمان درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به بررسی کارآزمایی‌ها برای ورود به این مرور، ارزیابی خطر سوگیری (bias) در آنها، و استخراج داده‌ها پرداختند. از ناحیه زیر منحنی تسکین درد در برابر زمان استفاده کردیم تا نسبتی را از شرکت‌کنندگان به دست آوریم که با تجویز ایبوپروفن به همراه کافئین یا دارونما به حداقل 50% تسکین درد در مدت شش ساعت دست یافتند. خطر نسبی (RR) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول منفعت (NNT) را محاسبه کردیم. از اطلاعات مربوط به استفاده از داروی نجات (rescue medication) برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان که به داروی نجات نیاز داشتند و میانگین وزن‌دهی شده میانه (median) زمان سپری شده تا مصرف داروی نجات استفاده کردیم. هم‌چنین اطلاعات مربوط به عوارض جانبی را گردآوری کردیم.
پنج مطالعه تصادفی‌سازی شده و دوسو کور را با 1501 شرکت‌کننده شناسایی کردیم، اما فقط چهار مطالعه منتشر شده و داده‌های مرتبط با پیامد را داشتند. این چهار مطالعه از کیفیت بالایی برخوردار بودند، اگر چه دو مورد از آنها کوچک بودند.
هم ایبوپروفن 200 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم و هم ایبوپروفن 100 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم، باعث شدند که شرکت‌کنندگان بیشتری نسبت به دارونما به حداقل 50% از حداکثر تسکین درد طی شش ساعت دست یابند، و هر دو دوز به‌طور قابل توجهی نرخ درمان مجدد را کاهش دادند (شواهد با کیفیت متوسط). برای رسیدن به حداقل 50% از حداکثر تسکین درد، NNT برای ایبوپروفن 200 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم معادل 2.1 (95% فاصله اطمینان 1.8 تا 2.5) (چهار مطالعه، 334 شرکت‌کننده) و برای ایبوپروفن 100 میلی‌گرم + کافئین 100 میلی‌گرم معادل 2.4 (1.9 تا 3.1) (دو مطالعه، 200 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط) بود. این مقادیر نزدیک به مقادیر پیش‌بینی شده توسط مدل‌های منتشر شده برای آنالژزیک‌های ترکیبی در درد حاد بوده، و با مقادیر کم (خوب) NNT برای پیشگیری از دریافت داروی مجدد حمایت شدند.
نرخ عوارض جانبی کم بوده، و انجام آنالیز معقول امکان‌پذیر نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.