این مرور شامل 32 مطالعه با 3370 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده بود. تعداد 25 مطالعه مداخلات ورزشی (2700 شرکت‌کننده)، سه مطالعه مداخلات دارویی (242 شرکت‌کننده)، یک مطالعه آموزش پیشگیری از زمین خوردن (53 شرکت‌کننده) و سه مطالعه ورزش به همراه آموزش (375 شرکت‌کننده) را وارد کردیم. به‌طور کلی، شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌های ورزش و کارآزمایی‌های ورزش به علاوه آموزش مبتلا به PD خفیف تا متوسط بودند، در حالی که شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌های دارویی شامل افرادی بودند که بیماری پیشرفته‌تری داشتند. همه مطالعات دارای خطر بالا یا نامشخص سوگیری در یک یا چند مورد بودند. خطرات مصور (illustrative) که تاثیر مطلق هر مداخله را نشان می‌دهند در جداول خلاصه‌ای از یافته‌ها ارائه می‌شوند.

دوازده مطالعه، ورزش (همه انواع) را با مداخله کنترل (مداخله‌ای که تصور نمی‌شود میزان زمین خوردن را کاهش دهد، مانند مراقبت معمول یا ورزش ساختگی) در افراد مبتلا به PD خفیف تا متوسط مقایسه کردند. ورزش احتمالا نرخ زمین خوردن را تا 26% کاهش می‌دهد (نسبت میزان (rate ratio; RaR): 0.74؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 0.87؛ 1456 شرکت‌کننده؛ 12 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط). تمرینات ورزشی احتمالا تعداد افراد دچار یک یا چند بار زمین خوردن را تا 10% کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.90؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.00؛ 932 شرکت‌کننده؛ 9 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط).

ما مطمئن نیستیم که ورزش تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در تعداد افراد دچار یک یا چند شکستگی مرتبط با زمین خوردن ایجاد می‌کند یا خیر (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.17؛ 989 شرکت‌کننده، 5 مطالعه، شواهد با قطعیت بسیار پائین). ورزش ممکن است کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را بلافاصله پس از اعمال مداخله اندکی بهبود ببخشد (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.17-؛ 95% CI؛ 0.36- تا 0.01؛ 951 شرکت‌کننده، 5 مطالعه، شواهد با قطعیت پائین). ما مطمئن نیستیم که ورزش تاثیری بر عوارض جانبی دارد یا خیر، یا مداخله‌ای هزینه-اثربخش برای پیشگیری از زمین خوردن به حساب می‌آید یا خیر.

سه مطالعه یک مهارکننده کولین‌استراز (cholinesterase inhibitor) (ریواستیگمین (rivastigmine) یا دونپزیل (donepezil)) را بررسی کردند. مهارکننده‌های کولین‌استراز ممکن است نرخ زمین خوردن را تا 50% کاهش دهند (RaR: 0.50؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.58؛ 229 شرکت‌کننده، 3 مطالعه، شواهد با قطعیت پائین). با این حال، مطمئن نیستیم که این دارو تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در تعداد افرادی که یک یا چند بار زمین خوردند (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.14 شرکت‌کننده، 230 مطالعه) و در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (EQ5D Thermometer) (تفاوت میانگین (MD): 3.9؛ 06% CI؛ 3.00, 95- تا 3.06؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) ایجاد می‌کند یا خیر. مهارکننده‌های کولین‌استراز ممکن است نرخ عوارض جانبی غیر-مرتبط با زمین خوردن را تا 60% کاهش دهند (RaR: 1.60؛ 95% CI؛ 1.28 تا 2.01؛ 175 شرکت‌کننده، 2 مطالعه، شواهد با قطعیت پائین). بیشتر عوارض جانبی ماهیت خفیف و گذرا داشتند. هیچ داده‌ای در مورد هزینه-اثربخشی دارو-درمانی برای پیشگیری از زمین خوردن در دسترس نبود.

از تاثیر مداخله آموزش در مقایسه با مداخله کنترل بر تعداد افرادی که حداقل یک بار زمین خوردند، مطمئن نیستیم (RR: 10.89؛ 95% CI؛ 1.26 تا 94.03؛ 53 شرکت‌کننده، 1 مطالعه، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، برای دیگر پیامدهای مورد نظر برای این مقایسه هیچ داده‌ای وجود ندارد، در مورد این موضوع که ورزش همراه با آموزش در تعداد موارد زمین خوردن (RaR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.12 تا 1.85؛ 320 شرکت‌کننده، 2 مطالعه)، تعداد افرادی که شکستگی‌های مرتبط با زمین خوردن را پشت سر گذاشتند (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 0.40 تا 5.32؛ 320 شرکت‌کننده، 2 مطالعه)، یا کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (PDQ39 MD: 0.05؛ 95% CI؛ 3.12- تا 3.23؛ 305 شرکت‌کننده، 2 مطالعه) تفاوتی اندک یا عدم تفاوت ایجاد می‌کند، نیز نامطمئن هستیم. ورزش به علاوه آموزش ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی ایجاد کند که یک یا چند بار زمین خوردند (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.07؛ 352 شرکت‌کننده، 3 مطالعه، شواهد با قطعیت پائین). ما مطمئن نیستیم که ورزش همراه با آموزش تاثیری بر عوارض جانبی دارد یا خیر، یا اینکه مداخله‌ای هزینه-اثربخش برای پیشگیری از زمین خوردن محسوب می‌شود یا خیر.