از طریق گفتگو با افراد مبتلا به آسم، آگاه شدیم که برخی از آن‌ها از پالس‌اکسی‌متر (pulse oximeter) برای پایش سطح اکسیژن خون خود در طول حمله آسم استفاده می‌کنند. پالس‌اکسی‌مترها توسط برخی از تامین‌کنندگان به عنوان تجهیزات ضروری برای قفسه پزشکی خانگی به بازار عرضه شده‌اند. هدف ما آن بود که بدانیم شواهد قابل اعتمادی در رابطه با استفاده از پالس‌اکسی‌مترها به منظور پایش تشدید آسم توسط خود بیمار در منزل وجود دارد یا خیر. در این مرور، تصمیم گرفتیم فقط کارآزمایی‌هایی را وارد کنیم که از پالس‌اکسی‌متر به عنوان بخشی از طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم استفاده کرده‌اند زیرا مهم است که تصمیمات بر اساس نشانه‌ها و هم‌چنین اشباع اکسیژن، و وجود پروتکل روشنی گرفته شود که بیماران هنگام بدتر شدن آسم خود از آن پیروی کنند.
طرح پروژه
تصمیم گرفتیم تا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد مطالعه کنیم. شرکت‌کنندگان می‌توانستند بزرگسالان، کودکان یا هر دو، به شرط تشخیص آسم در آن‌ها، باشند. تصمیم گرفتیم کارآزمایی‌هایی را وارد مطالعه کنیم که در آن‌ها محققان، شرکت‌کنندگانی را که از پالس‌اکسی‌متر برای پایش سطح اکسیژن خود در طول حمله آسم در منزل، عنوان بخشی از طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم (PAAP) استفاده کردند، با افرادی مقایسه کنند که از PAAP بدون پالس‌اکسی‌متر استفاده کردند. بنا بر آن بود که مطالعاتی را در این مرور بگنجانیم که افراد وارد شده در آن‌ها هیچ‌گونه رژیم درمانی دریافت نکرده باشند، در نتیجه هیچ دارویی به عنوان بخشی از برنامه تصادفی‌سازی در مطالعه وارد نشد. هدف آن بود که از روش‌های استاندارد توصیه شده توسط بنیاد همکاری کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کنیم.
نتیجه‌گیری
هیچ شواهدی را در حمایت یا رد استفاده بیمار از پالس‌اکسی‌متر برای خود-مدیریتی آسم در منزل نیافتیم؛ بنابراین، نمی‌توانیم هیچ توصیه‌ای در مورد استفاده از پالس‌اکسی‌متر به عنوان بخشی از PAAP داشته باشیم. افراد نباید بدون مشاوره گرفتن از یک فرد متخصص و مناسب در مراقبت‌های سلامت از پالس‌اکسی‌متر استفاده کنند.
هیچ دلیل منطقی قانع‌کننده‌ای را برای پایش سطح اکسیژن در منزل به‌تنهایی، برای بسیاری از بیماران مبتلا به آسم نیافتیم. برخی از افراد زمانی که در معرض هیپوکسی (وقتی همه یا بخشی از بدن از منابع اکسیژن کافی محروم می‌شود) قرار می‌گیرند تصور کاملی از شدت تنگی نفس خود ندارند. اگر کارآزمایی‌ها روی خود-پایشی سطوح اکسیژن خون در منزل با پالس‌اکسی‌متر و توسط افراد مبتلا به آسم انجام شده‌اند، پالس‌اکسی‌متر باید به عنوان بخشی از یک طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم تجویز شود.
هیچ‌گونه اطلاعات قابل اعتمادی را در حمایت یا رد استفاده بیمار از پالس‌اکسی‌متر برای پایش سطح اشباع اکسیژن در زمان مواجهه با حمله آسم نیافتیم. افراد نباید بدون مشاوره گرفتن از یک فرد مناسب و متخصص در مراقبت‌های سلامت از پالس‌اکسی‌متر استفاده کنند.
هیچ دلیل منطقی قانع‌کننده‌ای را برای پایش سطح اکسیژن در منزل به‌تنهایی، برای بسیاری از بیماران مبتلا به آسم نیافتیم. برخی از افراد زمانی که در معرض هیپوکسی قرار می‌گیرند، درک کمتری از شدت تنگی نفس خود دارند. اگر کارآزمایی‌ها روی خود-پایشی سطوح اکسیژن خون در منزل با پالس‌اکسی‌متر و توسط افراد مبتلا به آسم انجام شده‌اند، پالس‌اکسی‌متر باید به عنوان بخشی از یک طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم تجویز شود.
از طریق گفتگو با افراد مبتلا به آسم، آگاه شدیم که برخی از آن‌ها از پالس‌اکسی‌متر (pulse oximeter) برای پایش سطح اکسیژن خون خود در طول حمله آسم استفاده می‌کنند. پالس‌اکسی‌مترها توسط برخی از تامین‌کنندگان به عنوان تجهیزات ضروری برای قفسه پزشکی خانگی به بازار عرضه شده‌اند. هدف ما آن بود که بدانیم شواهد قابل اعتمادی در رابطه با استفاده از پالس‌اکسی‌مترها به منظور پایش تشدید آسم توسط خود بیمار در منزل وجود دارد یا خیر. در این مرور، تصمیم گرفتیم فقط کارآزمایی‌هایی را وارد کنیم که از پالس‌اکسی‌متر به عنوان بخشی از طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم استفاده کرده‌اند زیرا مهم است که تصمیمات بر اساس نشانه‌ها و هم‌چنین اشباع اکسیژن، و وجود پروتکل روشنی گرفته شود که بیماران هنگام بدتر شدن آسم خود از آن پیروی کنند.
تعیین اینکه استفاده از پالس‌اکسی‌متر به عنوان بخشی از طرح اقدامات شخصی‌شده آسم در بیماران مبتلا به آسم بی‌خطرتر و موثرتر از یک طرح اقدامات شخصی‌شده آسم به‌تنهایی است یا خیر.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین (CAGR) را جست‌وجو کردیم، که شامل گزارش‌های شناسایی‌شده از طریق جست‌وجوهای سیستماتیک در بانک‌های اطلاعاتی کتاب‌شناختی، از جمله پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL)؛ Allied and Complementary Medicine Database (AMED)؛ و Psychinfo، بوده، و با جست‌وجوی دستی همراه بود. هم‌چنین ClinicalTrials.gov و پورتال کارآزمایی‌های سازمان جهانی بهداشت (WHO) را بررسی کردیم.
تصمیم گرفتیم تا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد مطالعه کنیم. شرکت‌کنندگان می‌توانستند بزرگسالان، کودکان یا هر دو، به شرط تشخیص آسم در آن‌ها، باشند. تصمیم گرفتیم کارآزمایی‌هایی را وارد مطالعه کنیم که در آن‌ها محققان، شرکت‌کنندگانی را که از پالس‌اکسی‌متر برای پایش سطح اکسیژن خود در طول حمله آسم در منزل، عنوان بخشی از طرح اقدامات شخصی‌شده مدیریت آسم (PAAP) استفاده کردند، با افرادی مقایسه کنند که از PAAP بدون پالس‌اکسی‌متر استفاده کردند. برنامه‌ریزی کردیم تا مطالعاتی را شامل افراد دریافت‌کننده هر نوعی از رژیم درمانی وارد کنیم، مشروط بر اینکه هیچ دارویی به عنوان بخشی از برنامه تصادفی‌سازی گنجانده نشده باشد.
هدف آن بود که از روش‌های استاندارد توصیه شده توسط بنیاد همکاری کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کنیم.
هیچ مطالعه یا شواهدی را در حمایت یا رد استفاده از پالس‌اکسی‌متر برای خود-مدیریتی آسم در منزل نیافتیم؛ بنابراین، نمی‌توانیم هیچ توصیه‌ای در مورد استفاده از پالس‌اکسی‌متر به عنوان بخشی از PAAP داشته باشیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.