سوال مطالعه مروری
آیا به‌کارگیری روش‌های ساختاریافته ارزیابی خطر پرخاشگری یا خشونت برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی برای کاهش حوادث پرخاشگرانه در محیط‌های روان‌پزشکی موثر هستند؟
پیشینه
رفتار پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز اغلب با افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در برداشت‌های رایج از این بیماری همراه است. اگرچه مداخلات مختلفی برای کاهش رخدادهای پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز در بخش‌های بستری ایجاد شده‌اند، کارکنانی که در این شرایط کار می‌کنند، به دنبال روش‌های آسان برای کاهش رویدادهای پرخاشگرانه از سوی بیماران هستند. با این حال، بسیاری از این موارد زمان‌بر بوده، و به آموزش فشرده برای کارکنان و نظارت بر بیمار نیاز دارند. اگر کارکنان رفتار بیماران را به شیوه‌ای ساختاریافته کنترل کنند، نظارت به‌خودی‌خود ممکن است منجر به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه/خشونت‌آمیز و حوادث در محیط‌های روان‌پزشکی شود.
جست‌وجوی شواهد
در 10 فوریه 2021، جست‌وجوی الکترونیکی را برای یافتن کارآزمایی‌هایی انجام دادیم که به‌طور تصادفی افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی را برای شرکت در روش‌های ساختاریافته ارزیابی خطر پرخاشگری یا خشونت، یا درمان استاندارد اختصاص دادند.
شواهد یافت‌‌شده
چهار کارآزمایی الزامات مرور را برآورده کرده و داده‌های قابل استفاده‌ای را ارایه دادند. کارآزمایی‌ها تاثیرات ارزیابی ساختاریافته خطر را با مراقبت حرفه‌ای استاندارد مقایسه کردند. نتایج نشان می‌دهند که استفاده از ارزیابی ساختاریافته خطر پرخاشگری یا خشونت احتمالا در کاهش رویدادهای پرخاشگری شدید در بیمارستان روانی بهتر از مراقبت حرفه‌ای استاندارد است؛ با این حال، شواهد قوی نیست. علاوه بر این، هیچ شواهد بارزی وجود ندارد که ارزیابی ساختاریافته خطر در کاهش تعداد افرادی که تحت اقدامات اجباری قرار می‌گیرند (اتاق انزوا (seclusion room)) یا مدت زمانی که افراد در یک اتاق انزوا قرار می‌گیرند، بهتر است؛ با این حال، این نتایج بر اساس شواهدی با قطعیت پائین بود. هیچ شواهدی دال بر تاثیر واضح ارزیابی ساختاریافته خطر بر عوارض جانبی در مقایسه با مراقبت حرفه‌ای استاندارد وجود نداشت. شواهدی مبنی بر رضایت از درمان، استفاده از خدمات، عوارض جانبی (مرگ‌ومیر) یا ترک زودهنگام مطالعه به دست نیامد.
نتیجه‌گیری‌ها
شواهد شناسایی شده در این مرور، محدود و با قطعیت متوسط تا بسیار پائین است، بنابراین هیچ نتیجه‌گیری قطعی نمی‌توان گرفت. انجام کارآزمایی‌هایی با کیفیت بالا و با تمرکز بر پیامدهای مرتبط و مهم برای بیماران و مراقبان، مورد نیاز است.
بر اساس شواهد موجود، نمی‌توان نتیجه گرفت که روش‌های ساختاریافته ارزیابی خطر پرخاشگری یا خشونت برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی موثر هستند. مطالعات آینده باید استفاده از مداخلات و روش‌های ساختاریافته ارزیابی خطر را برای پیشگیری از بروز حوادث تهاجمی در بخش‌های بستری روان‌پزشکی ترکیب کنند.
رفتار پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز اغلب با افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در برداشت‌های رایج از این بیماری همراه است. روش‌های ارزیابی خطر برای شناسایی و ارزیابی رفتار افرادی که در معرض بیشترین خطر ارتکاب پرخاشگری یا خشونت بوده یا مشخص کردن احتمال ارتکاب اعمال خشونت‌آمیز، استفاده شده‌اند. اگرچه بسیاری از مداخلات مختلف برای کاهش بروز رفتار پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز در بخش‌های بستری بیمارستانی ایجاد شده‌اند، کارکنانی که در محیط‌های بستری کار می‌کنند به دنبال روش‌های آسان برای کاهش حوادث پرخاشگرانه بیمار هستند. با این حال، بسیاری از این موارد زمان‌بر بوده، و به آموزش فشرده برای کارکنان و نظارت بر بیمار نیاز دارند. همچنین در عملکرد بالینی این موضوع به رسمیت شناخته شده که اگر کارکنان رفتار بیماران را به شیوه‌ای ساختاریافته نظارت کنند، نظارت ممکن است منجر به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه/خشونت‌آمیز و حوادث در محیط‌های روان‌پزشکی شود.
ارزیابی تاثیرات روش‌های ساختاریافته ارزیابی پرخاشگری یا خطر خشونت برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی.
در 10 فوریه 2021، به جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مبتنی بر مطالعات گروه اسکیزوفرنی در کاکرین پرداختیم، که بر پایه CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL؛ ClinicalTrials.Gov؛ ISRCTN registry؛ PsycINFO؛ PubMed و WHO ICTRP بنا شد. همچنین منابع تمام مطالعات شناسایی‌شده را بررسی کردیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که افزودن روش‌های ساختاریافته ارزیابی خطر را به مراقبت حرفه‌ای استاندارد در مقابل مراقبت حرفه‌ای استاندارد برای ارزیابی رفتار پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مقایسه کردند.
حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم استنادها را بررسی کرده، مطالعات را انتخاب کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و کیفیت مطالعات را ارزیابی کردند. برای داده‌های دو حالتی (binary)، از تخمین استاندارد خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) آن استفاده کردیم. برای پیامدهای پیوسته (continuous outcome)، تفاوت میانگین (MD) و 95% CI را به دست آوردیم. خطر سوگیری (bias) را در مطالعات واردشده ارزیابی کرده و یک جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» را با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) ایجاد کردیم.
چهار مطالعه را در این مرور وارد کردیم. تعداد کل شرکت‌کنندگان قابل شناسایی نبود، زیرا برخی مطالعات تعداد شرکت‌کنندگان، و برخی فقط روزهای بیمار را ارایه دادند. مطالعات، بسته‌ای از روش‌های ساختاریافته ارزیابی را با یک گروه کنترل مقایسه کردند که شامل مراقبت‌های معمول پرستاری و دارو درمانی یا تحت نظر قرار دادن/درمان روان‌پزشکی بدون ساختار بر اساس قضاوت بالینی بود. در دو مطالعه، اطلاعاتی در مورد درمان ارایه‌شده در گروه مراقبت کنترل در دسترس نبود.
یک مطالعه نتایجی را برای پیامد اولیه، تغییر مهم بالینی در رفتار پرخاشگرانه/خشونت‌آمیز گزارش کرد، که با نرخ رویدادهای پرخاشگری شدید اندازه‌گیری شد. احتمالا یک تاثیر مثبت به نفع ارزیابی ساختاریافته خطر نسبت به مراقبت حرفه‌ای استاندارد وجود داشت (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.85؛ 1 RCT؛ 1852 شرکت‌کننده؛ اصلاح‌شده برای طراحی خوشه‌ای (cluster): RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.93؛ شواهد با قطعیت متوسط).
یک کارآزمایی داده‌هایی را برای استفاده از اقدامات اجباری (اتاق انزوا (seclusion room)) گزارش کرد. ارزیابی ساختاریافته خطر در مقایسه با مراقبت‌های حرفه‌ای استاندارد، ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر تعداد روزهای استفاده از اتاق انزوا (اصلاح‌شده برای طراحی خوشه‌ای: RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.27 تا 3.07؛ N = 20؛ شواهد با قطعیت پائین) یا تعداد افراد استفاده‌کننده از اتاق انزوا (RR: 1.83؛ 95% CI؛ 0.39 تا 8.7؛ 1 RCT؛ N = 20؛ شواهد با قطعیت پائین) داشته باشد. با این حال، اتاق انزوا ممکن است در گروه مراقبت حرفه‌ای استاندارد در مقایسه با گروه ارزیابی ساختاریافته خطر (بروز) کمتر مورد استفاده قرار گیرد (تصحیح‌شده برای طراحی خوشه‌ای: RR: 1.63؛ 95% CI؛ 0.49 تا 5.47؛ 1 RCT؛ N = 20؛ ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجه، Chi 2 = 0.0؛ df = 0.0؛ P = 0.0؛ I 2 = 100%؛ شواهد با قطعیت پائین).
هنگام مقایسه ارزیابی ساختاریافته خطر نسبت به مراقبت حرفه‌ای استاندارد، هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر واضح آن بر عوارض جانبی فرار (RR: 0.2؛ 95% CI؛ 0.01 تا 4.11؛ 1 RCT؛ n = 200؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛ سقوط (RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.04 تا 3.15؛ 1 RCT؛ n = 200؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛ یا خفگی (RR: 0.2؛ 95% CI؛ 0.01 تا 4.11؛ 1 RCT؛ n = 200؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) وجود نداشت.
هیچ داده قابل استفاده برای پیامدهای مرتبط با بیمار مانند وضعیت کلی، پذیرش درمان، رضایت از درمان، کیفیت زندگی، استفاده از خدمات، یا هزینه‌ها، به دست نیامد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.