ما 108 RCT را با 23,407 شرکت‌کننده‌ از 25 کشور که در جامعه زندگی می‌کردند، وارد مرور کردیم. نه مورد RCT-خوشه‌ای وجود داشت. به‌طور میانگین، شرکت‌کنندگان 76 ساله و 77% زن بودند. خطر سوگیری (bias) در اکثر کارآزمایی‌ها برای یک یا چند مورد، نامشخص یا بالا بود. نتایج حاصل از چهار کارآزمایی که روی افرادی انجام شده بود که اخیرا از بیمارستان ترخیص شده و از مقایسه‌های تمرینات ورزشی مختلف، در اینجا توضیح داده نشده است.

ورزش (همه انواع) در برابر گروه کنترل

هشتادویک کارآزمایی (19,684 شرکت‌کننده) تمرینات ورزشی (همه انواع) را با گروه مداخله کنترل (مواردی که به‌نظر نمی‌رسد نرخ سقوط افراد را کاهش دهند) مقایسه کرده‌ بودند. ورزش نرخ سقوط را تا 23% کاهش می‌دهد (نسبت نرخ (RaR): 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 0.83؛ 12,981 شرکت‌کننده؛ 59 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). بر اساس خطر مشخص (illustrative risk) 850 مورد سقوط در 1000 فردی که برای بیش از یک سال تحت پیگیری قرار گرفته بودند، (داده‌ها بر اساس داده‌های خطر گروه کنترل حاصل از 59 مطالعه)، این نرخ معادل 195؛ (95% CI؛ 144 تا 246) مورد سقوط کم‌تر در گروه ورزش بود. تمرینات ورزشی هم‌چنین تعداد افرادی را که دچار یک یا چند سقوط شده بودند تا 15% کاهش داد (خطر نسبی (RR): 0.85؛ 95% CI؛ 0.81 تا 0.89؛ 13,518 شرکت‌کننده؛ 63 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). بر اساس خطر مشخص 480 مورد افتادن در 1000 فردی که برای بیش از یک سال تحت پیگیری قرار گرفته بودند (داده‌ها بر اساس داده‌های خطر گروه کنترل حاصل از 63 مطالعه)، این نرخ معادل 72؛ (95% CI؛ 52 تا 91) مورد سقوط کم‌تر در گروه ورزش بود. در تجزیه‌وتحلیل زیرگروه‌ها در کارآزمایی‌هایی که شرکت‌کنندگان‌شان از گروه پرخطر برای سقوط انتخاب شده یا نشده بودند، هیچ شواهدی از وجود تفاوت در رابطه با تاثیر بر پیامد سقوط در هیچ یک از این دو گروه وجود نداشت.

یافته‌های مربوط به پیامدهای دیگر کمتر قابل اعتماد هستند، چرا که منعکس کننده تعداد نسبتا کم مطالعات و شرکت‌کنندگان است. ورزش ممکن است باعث کاهش تعداد افرادی شود که دچار یک یا چند شکستگی ناشی از سقوط می‌شوند (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.56 تا 0.95؛ 4047 شرکت‌کننده؛ 10 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین) و نیز تعداد افرادی که دچار یک یا چند مورد سقوط می‌شوند که نیاز به مراقبت پزشکی دارد (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.79؛ 1019 شرکت‌کننده؛ 5 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین). تاثیر ورزش بر تعداد افرادی که دچار یک یا چند مورد سقوط نیازمند بستری در بیمارستان می‌شوند، مشخص نیست (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.18؛ 1705 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). ورزش ممکن است تفاوت مهم اندکی در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت داشته باشد: تبدیل (conversion) نتایج تجمعی (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.03-؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.04؛ 3172 شرکت‌کننده؛ 15 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین) با مقیاس‌های EQ-5D و SF-36 نشان داد که 95% CIهای مربوطه بسیار کوچک‌تر از حداقل تفاوت‌های معنادار برای هر دو مقیاس بودند.

در 27 کارآزمایی (6019 شرکت‌کننده) تا حدی حوادث جانبی گزارش شده بود، اما فقط در یک کارآزمایی در هر دو گروه ورزش و کنترل به‌طور دقیق پایش شده بود. چهارده کارآزمایی هیچ حادثه جانبی را گزارش نکرده بودند. به جز دو حادثه جانبی جدی (یک شکستگی استرسی (stress fracture) لگنی و یک مورد عمل جراحی فتق اینگوئینال) که در یک کارآزمایی گزارش شده بود، باقی حوادث جانبی غیر-جدی بودند و عمدتا ماهیت عضلانی‌اسکلتی داشتند. میانه حوادث، سه رویداد (بین 1 تا 26) در گروه‌های ورزش بود.

انواع مختلف ورزش در برابر گروه کنترل

اشکال مختلف ورزش تاثیرات مختلفی روی سقوط داشتند (تست برای تفاوت‌های زیرگروهی، نرخ سقوط: 0.004 = P؛ I² = 71%). در مقایسه با گروه کنترل، ورزش‌های تعادلی و عملکردی نرخ سقوط را تا 24% کاهش می‌دهند (RaR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.70 تا 0.81؛ 7920 شرکت‌کننده؛ 39 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) و تعداد افرادی که یک یا چند سقوط را تجربه کرده بودند را تا 13% کاهش می‌دهند (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.82 تا 0.91؛ 8288 شرکت‌کننده؛ 37 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). انواع مختلفی از ورزش (عمدتا ورزش‌های تعادلی و عملکردی به علاوه تمرینات مقاومتی) احتمالا نرخ سقوط را به نرخ 34% کاهش می‌دهند (RaR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.88؛ 1374 شرکت‌کننده؛ 11 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) و تعداد افرادی را که دچار یک یا چند سقوط می‌شوند، تا 22% کاهش می‌دهند (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.96؛ 1623 شرکت‌کننده؛ 17 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط). ورزش تای چی (Tai Chi) می‌تواند نرخ سقوط را تا 19% کاهش دهد (RaR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.99؛ 2655 شرکت‌کننده؛ 7 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین) و هم‌چنین تعداد افرادی را که سقوط کرده بودند تا 20% کاهش خواهد داد (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.70 تا 0.91؛ 2677 شرکت‌کننده؛ 8 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). تاثیر برنامه‌هایی که عمدتا تمرینات مقاومتی هستند، یا برنامه‌های رقص یا پیاده‌روی بر نرخ سقوط و تعداد افرادی که دچار سقوط می‌شوند، نامطمئن است. هیچ یک از کارآزمایی‌ها تاثیر ورزش‌های انعطاف‌پذیری یا استقامتی را در برابر گروه کنترل مقایسه نکرده بودند.