سوال مطالعه مروری
دگارلیکس (degarelix)، داروی جدیدی که با کاهش سطوح هورمون جنسی مردانه، سرطان پروستات را درمان می‌کند، در مقایسه با داروهای از قبل موجود برای سرطان پروستات پیشرفته تازه تشخیص داده شده، چه عملکردی دارد؟
پیشینه
اگر سرطان پروستات خارج از غده پروستات، به غدد لنفاوی یا استخوان‌ها گسترش یافته باشد، درمانی نخواهد داشت. در چنین شرایطی، هورمون-درمانی که سطوح هورمون جنسی مردانه تستوسترون را کاهش می‌دهد، می‌تواند رشد سرطان را آهسته کند. سطوح تستوسترون با مکانیسم‌های پیچیده‌ای تنظیم می‌شوند که شامل هورمونی موسوم به هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) است، که در مردان در ساعات مختلف روز، در سطوح مختلفی قرار دارد. قابل درک است که تجویز سطوح بالای دارو در مردان مبتلا به سرطان پروستات، سطوح GnRH را افزایش می‌دهد که ابتدا سطوح تستوسترون را بالا می‌برد، و سپس آنها را به سطوح بسیار پائین می‌رساند. این داروها اغلب در درمان مردان مبتلا به سرطان پروستات که سرطان خارج از پروستات نیز گسترش یافته، تجویز می‌شوند. دگارلیکس، داروی جدیدتر است که به عنوان آنتاگونیست GnRH شناخته شده، گیرنده‌های موجود را در مغز مسدود کرده و در نتیجه، سطوح تستوسترون را سریعا کاهش می‌دهد.
ویژگی‌های مطالعه
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعاتی که در آنها شرکت‌کنندگان با استفاده از یک روش تصادفی، به یکی از دو یا چند گروه درمانی اختصاص داده می‌شوند) را وارد کردیم که به مقایسه دگارلیکس و درمان استاندارد هورمونی در مردان مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته جدیدا تشخیص داده شده پرداختند. شواهد تا سپتامبر 2020 برای بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، تا اکتبر 2020 برای پایگاه‌های ثبت کارآزمایی و تا دسامبر 2020 برای مجموعه مقالات کنفرانس‌ها به‌روز هستند.
نتایج کلیدی
ما 11مطالعه را یافتیم که واجد شرایط برای ورود در این مرور بودند، اما هیچ‌کدام از این مطالعات، خطر مرگ به هر علتی یا مرگ ناشی از سرطان پروستات را ارزیابی نکردند. ممکن است تفاوتی میان دگارلیکس و درمان استاندارد هورمونی، در میزان عوارض ناخواسته شدید و کیفیت زندگی وجود نداشته باشد. تاثیرات دگارلیکس بر مشکلات قلبی‌عروقی مانند خطر حمله قلبی یا سکته مغزی، نامشخص است؛ البته یک مطالعه نشان داد که ممکن است این خطر با استفاده از دگارلیکس کاهش یابد، اما مطالعه مذکور مشکلات عمده‌ای داشت، به ویژه این که در مردان در معرض خطر بالا برای ابتلا به چنین مشکلاتی انجام شد. ما دریافتیم که درمان با دگارلیکس به احتمال زیاد منجر به افزایش وقوع درد در محل تزریق می‌شود.
قطعیت شواهد
سطح قطعیت شواهد برای پیامدهای متنوع، از متوسط تا بسیار پائین متغیر بود. برای درک بیشتر تاثیرات دگارلیکس در سرطان پروستات پیشرفته که جدید تشخیص داده شده، نیاز به انجام مطالعاتی با طراحی بهتر وجود دارد.
با مقایسه میان دگارلیکس و سرکوب استاندارد آندروژن شواهدی را برای بقای کلی یا بقای مرتبط با سرطان پیدا نکردیم، اما عوارض جانبی شدید و کیفیت زندگی ممکن است بین گروه‌ها مشابه باشد. تاثیرات دگارلیکس بر حوادث قلبی‌عروقی بسیار نامطمئن است، زیرا تنها مطالعه واجد شرایط محدودیت‌هایی داشت، حجم نمونه آن کوچک بود، تعداد اندکی حوادث قلبی‌عروقی رخ داد، و در یک جمعیت پُر-خطر انجام شد. داروی دگارلیکس در مقایسه با درمان استاندارد سرکوب آندروژن احتمالا منجر به افزایش درد در محل تزریق می‌شود. حداکثر دوره پیگیری مطالعات وارد شده 14 ماه بود که کوتاه است. نیاز به انجام مطالعاتی با روش‌شناسی و طراحی بهتر، دوره پیگیری طولانی-مدت برای ارزیابی مردان مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک وجود دارد.
دگارلیکس (degarelix)، یک آنتاگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین است که منجر به اختگی (castration) دارویی شده و در درمان مردان مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته یا متاستاتیک، یا هر دو، کاربرد دارد. مشخص نیست که تاثیرات آن در مقایسه با درمان استاندارد سرکوب آندروژن چگونه است.
ارزیابی تاثیرات دگارلیکس در مقایسه با درمان استاندارد سرکوب آندروژن، در مردان مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته حساس به هورمون.
بانک‌های اطلاعاتی متعدد (CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ SCOPUS؛ Web of Science؛ LILACS تا سپتامبر 2020)، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی (تا اکتبر 2020)، و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها (تا دسامبر2020) را جست‌وجو کردیم. دیگر کارآزمایی‌های واجد شرایط را با بررسی منابع، جست‌وجوی استناد، و تماس با نویسندگان مطالعه، شناسایی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه دگارلیکس با درمان استاندارد سرکوب آندروژن، در مردان مبتلا به سرطان پیشرفته پروستات پرداختند.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به طبقه‌بندی مطالعات و استخراج داده‌ها از مطالعات وارد شده به مرور پرداختند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از بقای کلی و عوارض جانبی جدی. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از کیفیت زندگی، بقای مرتبط با سرطان، پیشرفت بالینی، دیگر عوارض جانبی، و پیشرفت بیوشیمیایی سرطان. از یک مدل اثرات-تصادفی برای متاآنالیزها استفاده کرده و قطعیت شواهد را برای پیامدهای اصلی، با توجه به درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، ارزیابی کردیم.
تعداد 11مطالعه را، با دوره پیگیری بین سه و 14ماه لحاظ کردیم. همچنین پنج کارآزمایی در حال انجام را شناسایی کردیم.
پیامدهای اولیه
داده‌ها برای ارزیابی بقای کلی، در دسترس نبودند.
دگارلیکس ممکن است در مقایسه با درمان استاندارد سرکوب آندروژن، تفاوتی اندک تا عدم تفاوت را در عوارض جانبی جدی ایجاد کند(خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.05؛ شواهد با قطعیت پائین؛ 2750 شرکت‌کننده). بر اساس 114 مورد عارضه جانبی جدی مشاهده شده در گروه استاندارد سرکوب آندروژن، دگارلیکس مرتبط است با 23 مورد عارضه جانبی جدی کمتر در هر 1000 شرکت‌کننده (43 عارضه کمتر تا 6 عارضه بیشتر). سطح قطعیت شواهد را به دلیل محدودیت‌های مطالعه و عدم-دقت (imprecision)، کاهش دادیم.
پیامدهای ثانویه
دگارلیکس احتمالا تفاوتی اندک تا عدم تفاوت را در کیفیت زندگی، که با انواع مختلف پرسشنامه‌های معتبر ارزیابی شد، ایجاد کرد (تفاوت میانگین استاندارد شده: 0.06 بالاتر؛ 95% CI؛ 0.05 پائین‌تر تا 0.18 بالاتر؛ شواهد با قطعیت متوسط؛ 2887 شرکت‌کننده)؛ نمرات بالاتر نشان‌دهنده کیفیت بهتر زندگی است. سطح قطعیت شواهد را به دلیل محدودیت‌های مطالعه کاهش دادیم.
داده‌ها برای ارزیابی بقای مرتبط با سرطان در دسترس نبودند.
تاثیرات دگارلیکس بر حوادث قلبی‌عروقی بسیار نامطمئن است (RR: 0.15؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.61؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین؛ 80 شرکت‌کننده). قطعیت شواهد را به دلیل وجود محدودیت‌های مطالعه، عدم-دقت و غیر-مستقیم بودن کاهش دادیم، زیرا این کارآزمایی در گروهی منحصربه‌فرد از شرکت‌کنندگان در معرض خطر بالا با موربیدیتی‌های قلبی‌عروقی از پیش موجود، انجام شد.
دگارلیکس، احتمالا منجر به افزایش درد در محل تزریق می‌شود (RR: 15.68؛ 95% CI؛ 7.41 تا 33.17؛ شواهد با قطعیت متوسط؛ 2670 شرکت‌کننده). اگر 30 شرکت‌کننده در هر 1000 نفر به دنبال درمان استاندارد سرکوب آندروژن دچار درد محل تزریق شوند، این عدد معادل است با 440 مورد بیشتر درد محل تزریق در هر 1000 شرکت‌کننده (192نفر بیشتر تا 965 نفر بیشتر). سطح قطعیت شواهد را به دلیل محدودیت‌های مطالعه کاهش دادیم.
هیچ تفاوت زیر-گروهی مرتبطی را با دوزهای مختلف درمان نگهدارنده دگارلیکس شناسایی نکردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.