پیشینه و اهداف
افرادی که تصادف شدید جاده‌ای دارند یا از بلندی سقوط می‌کنند، در معرض ترومای بلانت (blunt) بدن (یعنی ترومای غیر-نافذ) و آسیب‌های متعدد قرار می‌گیرند. متخصصان پزشکی برای مراقبت از این بیماران نیاز دارند تا بدانند اندام‌ها یا عروق حیاتی آسیب دیده‌اند یا خیر و این‌که خونریزی شدیدی که نیاز به مداخله فوری داشته باشد، وجود دارد یا خیر. اولتراسوند بر بالین (point-of-care sonography; POCS) بیمار، نوعی اولتراسوند، یک تکنیک تصویربرداری پرتابل غیر-تهاجمی و بدون رادیاسیون است که می‌تواند در بستر بیمار مورد استفاده قرار بگیرد. این تکنیک، اغلب برای کمک به تشخیص آسیب در بخش اورژانس استفاده می‌شود. ما بهترین شواهد علمی را در مورد دقت POCS بررسی کردیم، یعنی توانایی آن را برای شناسایی یا رد صحیح آسیب، در مقایسه با سایر تست‌های تشخیصی. ما توموگرافی کامپیوتری، لاپاروتومی، و اتوپسی را تست‌های مقایسه کننده خوبی در نظر گرفتیم که دقت POCS را اندازه‌گیری می‌کنند.
ویژگی‌های مطالعه
از سالی که در آن اولین مقاله در مورد استفاده از اولتراسوند برای تشخیص بیماران ترومایی منتشر شد تا 15 جولای 2017، به جست‌وجوی مطالعات پرداختیم. ما 2296 رکورد را در نظر گرفتیم و 34 مطالعه مرتبط را در این مرور وارد کردیم که شامل 8635 شرکت‌کننده بودند. تمام 34 مطالعه بین سال‌های 1992 تا 2017 منتشر شدند، و تعداد شرکت‌کنندگان در هر مطالعه بین 51 تا 3181 نفر متغیر بود. ده مطالعه فقط کودکان را وارد کردند، دو مطالعه فقط بزرگسالان و 22 مطالعه باقی‌مانده هم کودکان و هم بزرگسالان را وارد کردند.
کیفیت شواهد
در بسیاری از مطالعات، اطلاعات مهمی در مورد انتخاب شرکت‌کنندگان و انتخاب تست‌های تشخیصی برای مقایسه با POCS گزارش نشد. بنابراین ما کیفیت روش‌شناسی شواهد موجود را عمدتا نامشخص ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
سونوگرافی بر بالین بیمار دارای حساسیت (یعنی توانایی تشخیص یک فرد مبتلا به بیماری) معادل 74% و ویژگی (یعنی توانایی حذف فرد بدون بیماری) معادل 96% بود. حساسیت و ویژگی در سراسر مطالعات به‌طور قابل توجهی متفاوت بود، که این تفاوت به تنوع در مطالعه، شرکت‌کننده، و ویژگی‌های آسیب باز می‌گشت. در کودکان، هم حساسیت و هم ویژگی POCS پائین‌تر از بزرگسالان یا جمعیت مختلط بود، به این معنی که POCS کم‌تر قادر به شناسایی یا منتفی دانستن آسیب بود. بر اساس نتایج ما، انتظار می‌رود که میان 1000 بیمار با جمعیت مختلط سنی مشکوک به ترومای بلانت شکم یا قفسه سینه، POCS تعداد 73 بیمار دچار آسیب را از دست خواهد داد و به اشتباه وجود آسیب را در 29 بیماری که دچار مشکلی نشده‌اند، تشخیص خواهد داد. این نتیجه، بر نیاز به تصویربرداری اضافی در بیماران ترومایی که POCS در آنها هیچ آسیبی را نشان نداده (یعنی یک نتیجه منفی)، برای بررسی این‌که آنها واقعا بدون آسیب هستند یا خیر، تاکید می‌کند.
یافته‌های مثبت POCS در بیماران مبتلا به ترومای مشکوک بلانت توراکوابدومینال، برای هدایت تصمیمات درمانی مفید هستند. با این حال، با توجه به ترومای شکمی، یک معاینه POCS منفی، وجود آسیب را منتفی نمی‌داند و باید توسط یک تست مرجع مانند CT تایید شود. در ترومای کودکان، این موضوع از اهمیت خاصی برخوردار است، زیرا حساسیت POCS ضعیف است. بر اساس تعداد کم مطالعات دارای جمعیت مختلط، POCS ممکن است حساسیت بیش‌تری در آسیب‌های قفسه سینه داشته باشد. این امر مستلزم انجام کارآزمایی‌های تایید کننده بزرگ‌تری برای اثبات دقت POCS در تشخیص ترومای قفسه سینه است.
سونوگرافی بر بالین بیمار (point‐of‐care sonography; POCS) به عنوان یک روش غربالگری انتخابی برای ترومای مشکوک بدن در بسیاری از بخش‌های اورژانس در سراسر جهان ظهور کرده است. بهترین کاربرد شناخته شده آن FAST (سونوگرافی شکمی متمرکز برای تروما (focused abdominal sonography for trauma)) است. این تکنولوژی که تقریبا در همه جا موجود است، می‌تواند هنگام احیا اجرا شود، و بیماران یا پرسنل در معرض رادیاسیون قرار نگیرند. در حالی که بسیاری از نویسندگان بر ویژگی خاص POCS تاکید کرده‌اند، حساسیت آن میان مطالعات به‌طور قابل ملاحظه‌ای متفاوت بود. هدف این مرور، گردآوری بهترین شواهد موجود در مورد دقت تشخیصی پروتکل‌های تصویربرداری POCS در شرایط ترومای بلانت توراکوابدومینال ( blunt thoracoabdominal trauma) بود.
تعیین دقت تشخیصی POCS برای تشخیص و رد کردن مایع آزاد، آسیب‌های ارگان، ضایعات عروقی، و سایر آسیب‌ها (مانند پنوموتوراکس (pneumothorax)) در مقایسه با منبع استاندارد تشخیصی (یعنی توموگرافی کامپیوتری (CT)، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، توراکوسکوپی (thoracoscopy) یا توراکوتومی (thoracotomy)، لاپاروسکوپی (laparoscopy) یا لاپاروتومی (laparotomy)، اتوپسی (کالبدشکافی) (autopsy) یا ترکیبی از این موارد) در بیماران مبتلا به ترومای بلانت.
ما Ovid MEDLINE (از 1946 تا جولای 2017) و Ovid Embase (از 1974 تا جولای 2017)، هم‌چنین PubMed (از 1947 تا جولای 2017)، را با استفاده از منابع تعریف شده به صورت آینده‌نگر و استراتژی بازیابی داده جست‌وجو کردیم. هم‌چنین کتابخانه کاکرین، Google Scholar و BIOSIS را برای یافتن استنادهای بالقوه مرتبط مورد بررسی قرار دادیم و فهرست منابع متن کامل مقالات را برای یافتن مقالاتی که در جست‌وجوی الکترونیکی از دست رفتند، بررسی کردیم. در 6 دسامبر 2018 یک جست‌وجوی اضافی انجام دادیم، و هشت مطالعه جدید را شناسایی کردیم که ممکن است در اولین به‌روزرسانی این مرور وارد شوند.
واجد شرایط بودن مطالعات را با استفاده از معیارهای ورود و خروج از پیش تعریف شده ارزیابی کردیم. مطالعات کوهورت تشخیصی آینده‌نگر یا گذشته‌نگری را وارد کردیم که بیماران را در هر سن و جنسیتی به کار گرفتند و دارای هر نوع آسیب بلانت در یک زمینه غیر-نظامی بودند. مطالعات واجد شرایط باید اطلاعات کافی را برای ساخت یک جدول دقت تشخیصی 2 × 2 ارائه کرده بودند که در محاسبه حساسیت، ویژگی و سایر شاخص‌های دقت تست تشخیصی به کار گرفته شوند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین، چکیده مقالات و متون کامل گزارش‌ها را با استفاده از فرم از پیش تعیین شده استخراج داده غربالگری کردند. کیفیت روش‌شناسی مطالعات مجزا با استفاده از ابزار QUADAS-2 (نسخه تجدید نظر شده و به‌روز شده فهرست آیتم‌های Quality Assessment of Diagnostic Accuracy Studies) ارزیابی شد. حساسیت و ویژگی را با 95% فاصله اطمینان (CI) محاسبه کرده، هم حساسیت و هم ویژگی را با CI ترسیم کردیم و این تخمین‌ها را با نمودار انباشت دو-تایی (coupled forest plots) با استفاده از Review Manager 5 (RevMan 5) نشان دادیم. برای تجمیع تخمین‌های خلاصه حساسیت و ویژگی و بررسی ناهمگونی در سراسر مطالعات، یک مدل دو-متغیره (bivariate model) را با استفاده از Stata14.0 ایجاد کردیم.
ما 34 مطالعه را با 8635 شرکت‌کننده در این مرور وارد کردیم. خلاصه تخمین‌های حساسیت و ویژگی 0.74 (95% CI؛ 0.65 تا 0.81) و 0.96 (95% CI؛ 0.94 تا 0.98) بود. نسبت‌های احتمال مثبت و منفی تجمعی، به ترتیب، 18.5 (95% CI؛ 10.8 تا 40.5) و 0.27 (95% CI؛ 0.19 تا 0.37) تخمین زده شد. ناهمگونی قابل توجهی در سراسر مطالعات وجود داشت و دقت گزارش شده POCS به شدت وابسته به جمعیت و قسمت‌های تحت تاثیر قرار گرفته بدن بود. حساسیت ترکیبی POCS در کودکان 0.63 (95% CI؛ 0.46 تا 0.77)، در مقایسه با 0.78 (95% CI؛ 0.69 تا 0.84) در بزرگسالان یا جمعیت مختلط بود. ویژگی مرتبط با آن در کودکان 0.91 (95% CI؛ 0.81 تا 0.96) و در بزرگسالان یا جمعیت مختلط 0.97 (95% CI؛ 0.96 تا 0.99) گزارش شد. برای آسیب‌های شکمی، POCS دارای حساسیت 0.68 (95% CI؛ 0.59 تا 0.75) و ویژگی 0.95 (95% CI؛ 0.92 تا 0.97) بود. برای آسیب‌های قفسه سینه، حساسیت و ویژگی، 0.96 (95% CI؛ 0.88 تا 0.99) و 0.99 (95% CI؛ 0.97 تا 1.00) محاسبه شد. اگر ما نتایج حاصل از 34 مطالعه وارد شده را با جمعیت مجازی 1000 بیمار در نظر بگیریم، براساس میانه شیوع مشاهده شده (احتمال پیش-آزمون (pretest probability)) از ترومای توراکوابدومینال معادل 28%، روش POCS تعداد 73 بیمار دارای آسیب را از دست داده و به اشتباه، وجود آسیب را در 29 بیمار دیگر نشان خواهد داد. علاوه بر این، در جمعیت مجازی 1000 کودک، براساس میانه شیوع مشاهده شده (احتمال پیش-آزمون) ترومای توراکوابدومینال معادل 31%، روش POCS تعداد 118 کودک دارای آسیب را از دست داده و به اشتباه، وجود آسیب را در 62 کودک دیگر نشان خواهد داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.