شش کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را با 173 شرکت‌کننده وارد کردیم. همه شرکت‌کنندگان مبتلا به سیروز با مرحله A یا B از Child-Pugh بودند. گروه‌های مداخله در هشت تا 14 هفته تمرینات فیزیکی (هوازی: سه کارآزمایی؛ مقاومتی: یک کارآزمایی؛ یا تمرینات مقاومتی و هوازی: دو کارآزمایی) شرکت کردند. گروه‌های کنترل تحت تمرین ساختگی (آرام‌سازی نظارت شده: یک کارآزمایی) یا عدم مداخله (پنج کارآزمایی) قرار گرفتند. هیچ یک از 89 شرکت‌کننده اختصاص داده شده به ورزش در برابر دو نفر از 84 شرکت‌کننده در گروه کنترل فوت کردند (RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.01 تا 3.73؛ شواهد با کیفیت متوسط). علت مرگ‌ومیر، بیماری حاد روی وضعیت مزمن کبدی برای هر دو شرکت‌کننده بود. نه شرکت‌کننده در گروه ورزش و 13 شرکت‌کننده در گروه کنترل با حوادث جانبی جدی روبه‌رو شدند (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.19 تا 1.94؛ شواهد با کیفیت پائین).

تمرین فیزیکی هیچ تاثیر سودمند یا بدتر شونده‌ای را روی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت نشان نداد که توسط Chronic Liver Disease Questionnaire اندازه‌گیری شد (MD: 0.11؛ 95% CI؛ 0.44- تا 0.67؛ شواهد با کیفیت متوسط). هم‌چنین ورزش فیزیکی تاثیر روشنی بر تناسب اندام نداشت که با اوج جذب اکسیژن حین تمرین (MD: 0.3 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه؛ 95% CI؛ 2.74- تا 3.35؛ شواهد با کیفیت پائین) و تست پیاده‌روی در شش دقیقه (Six-Minute Walk Test) (MD: 56.06 دقیقه؛ 95% CI؛ 9.14- تا 121.26؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) اندازه‌گیری شد. تمرین ورزشی تاثیر روشنی را روی اندازه محیط میانی ران نگذاشت (MD: 1.76 سانتی‌متر؛ 95% CI؛ 0.26- تا 3.77؛ شواهد با کیفیت پائین)، اما افزایشی را در اندازه محیط میانی بازو نشان داد (MD: 2.61 سانتی‌متر؛ 95% CI؛ 0.36 تا 4.85؛ شواهد با کیفیت پائین).