22 کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را با 1153 شرکت‌کننده شناسایی کردیم که برای ورود واجد شرایط نبودند؛ نه کارآزمایی (525 شرکت‌کننده؛ 256 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده برای LLLT)؛ LLLT را با دارونما مقایسه کردند، دو کارآزمایی (150 شرکت‌کننده؛ 75 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده برای LLLT)؛ LLLT را با اولتراسوند مقایسه کردند، یک کارآزمایی LLLT را با دارونما و اولتراسوند و دو کارآزمایی LLLT را با تزریق استروئید، و یک کارآزمایی LLLT را با دیگر مداخلات غیر-جراحی مقایسه کردند: دستکاری فاسیال، گذاشتن میدان مغناطیسی پالس‌دار، تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (transcutaneous electrical nerve stimulation; TENS)، تزریق استروئید، تمرین‌های gliding تاندون، و استفاده از آتل مچ به همراه داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی. سه مطالعه LLLT را به عنوان بخشی از چندین مداخله مقایسه کردند. خطر سوگیری (bias) بین مطالعات متفاوت بود، اما در اغلب حیطه‌های بررسی شده در اکثر مطالعات، بالا یا نامشخص بود. اکثر مطالعات کوچک بودند، و رخدادهای کمی داشتند، و تخمین‌های اثرگذاری به طور کلی غیر-دقیق و ناسازگار بودند؛ ترکیب این عوامل باعث شد که کیفیت شواهد را برای اکثر پیامدها به صورت بسیار پائین، یا پائین دسته‌بندی کنیم.

در پیگیری کوتاه‌-مدت (کمتر از سه ماه)، شواهد با کیفیت بسیار پائینی برای نشان دادن تاثیر LLLT بر CTS نسبت به دارونما برای پیامد اولیه یعنی نمره شدت نشانه (امتیاز 1 تا 5، امتیاز بیشتر وخامت بیشتری را نشان می‌دهد؛ MD: -0.36؛ 95% CI؛ 0.78- تا تا 0.06-) یا مقیاس وضعیت عملکردی (امتیاز 1 تا 5، امتیاز بالاتر ناتوانی بیشتری را نشان می‌دهد، MD: -0.56؛ 95% CI؛ 1.03- تا 0.09-) وجود داشت. در پیگیری کوتاه‌-مدت (کمتر از سه ماه)، ما مطمئن نیستیم که LLLT باعث بهبودی بیشتری نسبت به دارونما در مقیاس آنالوگ بصری (VAS) درد (امتیاز 0 تا 10، امتیاز بیشتر وخامت بیشتری را نشان می‌دهد؛ MD: -1.47؛ 95% CI؛ 2.36- تا 0.58-) و جنبه‌های مختلف مطالعات هدایت عصب (تاخیر عصب حرکتی: امتیاز بیشتر، وخامت بیشتری را نشان می‌دهد؛ MD: -0.09 میلی‌ثانیه؛ 95% CI؛ 0.16- تا 0.03-؛ طیف 3.1 میلی‌ثانیه تا 4.99 میلی‌ثانیه؛ تاخیر عصب حسی: MD: -0.10 میلی‌ثانیه؛ 95% CI؛ 0.15- تا 0.06-؛ طیف: 1.8 تا تا 3.9 میلی‌ثانیه) می‌شود یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین بود. در پیگیری کوتاه‌-مدت، LLLT در مقایسه با دارونما، ممکن است کمی قدرت گرفتن (MD: 2.58 کیلوگرم؛ 95% CI؛ 1.22 تا 3.95؛ طیف 14.2 تا 25.23 کیلوگرم) و قدرت نیشگون گرفتن انگشت (MD: 0.94 کیلوگرم؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.44؛ طیف 4.35 تا 5.7 کیلوگرم) را بهبود ببخشد؛ اما، کیفیت شواهد پائین بود. همانطور که قبلا نیز منتشر شده، فقط نتایج درد VAS و قدرت نیشگون گرفتن انگشت دارای حداقل تفاوت بالینی مهم (minimal clinically important difference; MCID) بودند.

در مورد تاثیر LLLT در مقایسه با اولتراسوند در پیگیری کوتاه‌-مدت برای بهبود درد در VAS (MD: 2.81؛ 95% CI؛ 1.21 تا 4.40) و تاخیر عصب حرکتی (MD: 0.61 میلی‌ثانیه؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.95) نامطمئن هستیم، به دلیل اینکه کیفیت شواهد بسیار پائین بود. LLLT در مقایسه با اولتراسوند در پیگیری کوتاه‌-مدت، ممکن است باعث بهبودی کمتری در قدرت نیشگون گرفتن انگشت (MD: -0.71 کیلوگرم؛ 95% CI؛ 0.94- تا 0.49-) و دامنه عصب حرکتی (MD: -1.90 میلی‌ولت؛ 95% CI؛ 3.63- تا 0.18-؛ طیف: 7.10 میلی‌ولت تا 9.70 میلی‌ولت) می‌شود؛ اما، کیفیت شواهد پائین بود.

شواهد کافی برای بررسی مزایای طولانی‌مدت LLLT در برابر دارونما یا اولتراسوند وجود نداشت. شواهد کافی برای نشان دادن اینکه LLLT در مدیریت CTS نسبت به دیگر اقدامات غیر-جراحی بهتر یا بدتر است، وجود ندارد. برای همه پیامدها، درون دیگر مقایسه‌ها، کیفیت شواهد بسیار پائین بود.

شواهد کافی برای بررسی حوادث جانبی وجود ندارد، به دلیل اینکه فقط یک مطالعه این پیامد را گزارش کرده است.