سوال مطالعه مروری
بررسی چگونگی تاثیر استراتژی‌های برنامه‌ریزی مراقبت‌های پیشرفته (ACP) بر افراد مبتلا به نارسایی قلبی.
پیشینه
افراد مبتلا به نارسایی قلبی دچار نشانه‌های مختلفی، مانند تنگی نفس و خستگی می‌شوند، و این نشانه‌ها اغلب با دوره‌هایی از تشدید و بهبودی همراه هستند. دستورالعمل‌های بالینی فعلی بر اهمیت بحث پیرامون مراقبت از افراد مبتلا به نارسایی قلبی در آینده و هم‌چنین خانواده‌های آنها تاکید می‌کند. فرآیند برنامه‌ریزی مراقبت‌های پیشرفته (ACP) شامل بحث در مورد برنامه مراقبت از فرد در آینده (برای مثال نوع مراقبت/درمانی که فرد ترجیح می‌دهد آن را دریافت کند، محیط یا شرایطی که مراقبت/درمان در آن انجام می‌شود)، با توجه به ارزش‌ها و ترجیحات آنها است. این تعامل شامل فرد، مسوولین ارائه‌دهنده مراقبت‌های سلامت، اعضای خانواده، و سایر مراقبین/حامیان خط اول است. ACP ممکن است مباحث مربوط به مراقبت‌های بیمار را در آینده و مستندات مربوط به ترجیحات فردی را در مورد مراقبت بهبود ببخشد. با این حال، هنوز مشخص نیست که ACP در بهبود کیفیت زندگی، افسردگی، و رضایت کلی از مراقبت میان افراد مبتلا به نارسایی قلبی مفید است یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
در اکتبر سال 2019، به جست‌وجوی مطالعاتی پرداختیم که تاثیرات ACP را در افراد مبتلا به نارسایی قلبی ارزیابی کردند. ما مطالعاتی را وارد کردیم که از ACP استفاده کردند؛ ACP شامل روش‌های مختلفی از جمله بحث و در نظر گرفتن ارزش‌ها و ترجیحات افراد در مورد مراقبت‌های بعدی و درمان‌های دارویی در مقایسه با استراتژی‌های مراقبت معمول بود.
نتایج کلیدی
این مرور شامل نه مطالعه با 1242 شرکت‌کننده و 426 خانواده/مراقب بود. داده‌های هفت مطالعه (876 شرکت‌کننده) نشان داد که ACP ممکن است روند تکمیل مستندات را توسط کادر پزشکی، از طریق صحبت با شرکت‌کنندگان در مورد فرآیندهای ACP افزایش دهد و افسردگی شرکت‌کنندگان را بهبود ببخشد. مورتالیتی به هر علتی ممکن است در شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده ACP افزایش یابد. تاثیرات ACP بر کیفیت زندگی، به دلیل ورود مطالعات کوچک به متاآنالیزهای ما، نامطمئن است. این موضوع با این واقعیت بیشتر مشخص می‌شود که فقط یک مطالعه گزارش کرد مراقبت‌های دریافتی در پایان دوره زندگی با ترجیحات شرکت‌کنندگان سازگار است. به همین ترتیب، فقط یک مطالعه کیفیت ارتباط را بین شرکت‌کنندگان و ارائه دهندگان مراقبت‌های سلامت در طول دوره ارائه ACP گزارش کرد. بنابراین، تاثیرات ACP بر اینکه مراقبت‌های انتهای دوره زندگی با ترجیحات شرکت‌کنندگان سازگار است یا خیر و تاثیر آن بر کیفیت ارتباط، نامطمئن است. هیچ یک از مطالعات رضایت بیمار را از مراقبت ارائه شده بررسی نکردند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد پائین/بسیار پائین بود. از آنجا که تعداد مطالعات و بیماران در این مرور کم بود، تاثیرات ACP محدود شدند. نیاز واضحی به شواهدی با کیفیت بالا از مطالعات بزرگ وجود دارد تا بتوانیم به‌طور کامل تاثیرات ACP را بر افراد مبتلا به نارسایی قلبی، به ویژه بر کیفیت زندگی آنها بررسی کنیم و بدانیم که مراقبت‌های دریافتی در پایان دوره زندگی پس از ACP، در واقع ترجیحات آنها را برآورده می‌کند یا خیر.
ACP ممکن است به افزایش مستندات توسط کادر پزشکی از طریق بحث و گفت‌وگو با شرکت‌کنندگان در مورد فرآیندهای ACP کمک کند، و افسردگی فرد را بهبود بخشد. با این حال، کیفیت شواهد برای تمام این پیامدها بسیار پائین بود. به دلیل تعداد کم مطالعات و شرکت‌کنندگان در این مرور، کیفیت شواهد برای هر پیامد در سطح پائین تا بسیار پائین بود. علاوه بر این، دوره‌های پیگیری و انواع مداخله ACP متفاوت بودند. بنابراین، مطالعات بیشتری برای کشف تاثیرات ACP مورد نیاز است تا بتوانند این تفاوت‌ها را با دقت مورد بررسی قرار دهند.
افراد مبتلا به نارسایی قلبی نشانه‌های مختلفی را گزارش می‌كنند و مسیری را از تشدیدها و بهبودی‌های دوره‌ای نشان می‌دهند، كه در آن مسیر هر حادثه تشدید بیماری ممکن است منجر به مرگ‌ومیر بیمار شود. دستورالعمل‌های بالینی کنونی بر اهمیت بحث پیرامون استراتژی‌های آینده مراقبت از افراد مبتلا به نارسایی قلبی تاکید می‌کنند. برنامه‌ریزی مراقبت‌های پیشرفته (ACP) فرآیندی شامل بحث در مورد برنامه مراقبت از افراد در آینده با توجه به ارزش‌ها و ترجیحات آنها است و فرد مبتلا به نارسایی قلبی، اعضای خانواده آنها یا تصمیم گیرندگان جایگزین، و ارائه دهندگان مراقبت‌های سلامت را درگیر می‌کند. اگرچه نشان داده شده كه ACP ممكن است نحوه ارائه مراقبت را در پایان دوره زندگی و مدارک و مستندات مربوط به ترجیحات فردی را بهبود ببخشد، تاثیرات ACP بر افراد مبتلا به نارسایی قلبی نامطمئن است.
ارزیابی تاثیرات برنامه‌ریزی مراقبت‌های پیشرفته (ACP) در افراد مبتلا به نارسایی قلبی در مقایسه با راهکارهای مراقبت معمول که هیچ مؤلفه‌ای برای ارتقای ACP ندارند.
ما در اکتبر سال 2019 به جست‌وجو در CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL؛ Social Work Abstracts؛ و دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی پرداختیم. فهرست منابع مطالعات وارد شده را بررسی کردیم. هیچ محدودیتی در مورد زبان یا وضعیت انتشار مطالعات اعمال نشد.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (RCTs؛ randomised controlled trials) را وارد کردیم که ACP را با مراقبت معمول در افراد مبتلا به نارسایی قلبی مقایسه کردند. کارآزمایی‌ها دارای طراحی‌های موازی، خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده، یا متقاطع بودند. ما مداخلاتی را وارد کردیم كه ACP را اجرا كردند، مانند بحث و در نظر گرفتن ارزش‌ها، آرزوها، اهداف زندگی، و ترجیحات افراد برای مراقبت‌های پزشکی در آینده. شرکت‌کنندگان مطالعه، بزرگسالان (18 ساله و بالاتر) مبتلا به نارسایی قلبی بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌های پیامد را از مطالعات وارد شده استخراج و خطر سوگیری (bias) را در آنها ارزیابی کردند. برای دستیابی به اطلاعات ازدست‌رفته، با نویسندگان کارآزمایی تماس گرفتیم.
ما در این مرور 9 RCT (1242 شرکت‌کننده و 426 تصمیم‌گیرنده جایگزین) را وارد کردیم. در متاآنالیزها هفت مطالعه (876 شرکت‌کننده) وارد شدند. ميانگين سنی شرکت‌کنندگان از 62 سال تا 82 سال متغیر بوده، و 53% تا 100% شرکت‌کنندگان مطالعات مرد بودند. تمام مطالعات وارد شده در ایالات متحده یا انگلیس انجام شدند.
فقط یک مطالعه مطابقت ترجیحات شرکت‌کنندگان و مراقبت‌های ارائه شده را در پایان دوره زندگی گزارش کرد، و شامل افراد مبتلا به نارسایی قلبی یا بیماری کلیه بود. با توجه به حضور یک مطالعه با حجم نمونه کوچک، تاثیرات ACP بر مطابقت ترجیحات شرکت‌کنندگان و مراقبت‌های ارائه شده در پایان دوره زندگی نامشخص بود (خطر نسبی (RR): 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.91 تا 1.55؛ 110 شرکت‌کننده؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). این به معنای خطر فرض شده در 625 نفر از هر 1000 شرکت‌کننده دریافت کننده مراقبت معمول و خطر متناظر در 744 نفر از هر 1000 شرکت‌کننده (95% CI؛ 569 تا 969) دریافت‌کننده ACP بود. هیچ شواهدی در مورد وجود تفاوت در کیفیت زندگی بین گروه‌ها وجود نداشت (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.06؛ 95% CI؛ 0.26- تا 0.38؛ 156 شرکت‌کننده؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). با این حال، یک مطالعه که وارد متاآنالیز نشد، نشان داد که نمره کیفیت زندگی در گروه ACP تا 14.86 امتیاز در مقایسه با 11.80 امتیاز در گروه مراقبت معمول بهبود یافت.
تکمیل مدارک و مستندات توسط کادر پزشکی از نظر بحث و گفت‌وگو با شرکت‌کنندگان در مورد فرآیندهای ACP ممکن است افزایش یابد (RR: 1.68؛ 95% CI؛ 1.23 تا 2.29؛ 92 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). این به معنای خطر فرض شده در 489 نفر از هر 1000 شرکت‌کننده دریافت کننده مراقبت معمول و خطر متناظر در 822 نفر از هر 1000 شرکت‌کننده (95% CI؛ 602 تا 1000) دریافت‌کننده ACP بود. یک مطالعه، که وارد متاآنالیز نشد، هم‌چنین نشان داد که ACP به بهبود مستندات در فرآیند ACP کمک می‌کند (نسبت خطر (HR): 2.87؛ 95% CI؛ 1.09 تا 7.59؛ 232 شرکت‌کننده).
سه مطالعه گزارش دادند كه اجرای ACP منجر به بهبود افسردگی شركت‌كنندگان شد (SMD: -0.58؛ 95% CI؛ 0.82- تا 0.34-؛ 278 شرکت‌کننده؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). ما در مورد تاثیرات ACP بر كيفيت ارتباط، در مقايسه با گروه مراقبت معمول مطمئن نبوديم (MD: -0.40؛ 95% CI؛ 1.61- تا 0.81؛ 9 شرکت‌کننده؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). ما هم‌چنین به افزایش مورتالیتی به هر علتی در گروه ACP اشاره کردیم (RR: 1.32؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.67؛ 795 شرکت‌کننده؛ 5 مطالعه).
این مطالعات رضایت شرکت‌کنندگان را از مراقبت/درمان و رضایت مراقبین را از مراقبت/درمان گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.