چرا این سوال مهم است؟
سندرم نیستاگموس نوزادی (infantile nystagmus syndrome; INS) نوعی اختلال چشمی است که باعث حرکت غیر-ارادی چشم‌ها از یک طرف به طرف دیگر، از بالا به پائین، یا به صورت چرخشی می‌شود. INS معمولا اندکی پس از تولد ایجاد شده، و در طول زندگی ادامه دارد. این وضعیت اغلب با مشکلات بینایی همراه است، مانند:
- دوربینی یا long-sightedness (که افراد می‌توانند اشیاء دور را به وضوح ببینند، اما اشیاء نزدیک تار به نظر می‌رسند)؛
- نزدیک‌بینی یا short-sightedness (که افراد می‌توانند اشیاء نزدیک را به وضوح ببینند، اما اشیاء دور تار به نظر می‌رسند).

در حال حاضر هیچ درمانی برای INS وجود ندارد. با این حال، کاهش حرکت چشم و بهبود دید افراد امکان‌پذیر است. یکی از گزینه‌های اصلی درمان جراحی چشم است، که عبارت است از جراحی روی عضلاتی که حرکت چشم را کنترل می‌کنند. می‌توان از چندین پروسیجر مختلف جراحی استفاده کرد: برخی پروسیجرها شامل جدا کردن و اتصال مجدد عضلات چشم هستند، در حالی که در برخی دیگر لازم است این عضلات به‌طور کامل برداشته شوند.

مشخص نیست که برخی پروسیجرهای جراحی برای INS نسبت به پروسیجرهای دیگر مزایا یا خطرات بیشتری به همراه دارند یا خیر. شواهد حاصل از مطالعات پژوهشی را بررسی کردیم تا بدانیم کدام پروسیجر جراحی عملکرد بهتری دارد. به خصوص علاقه‌مند بودیم که بدانیم پروسیجرهای مختلف جراحی می‌توانند بینایی و کیفیت زندگی را در افراد مبتلا به INS بهبود ببخشند یا خیر. هم‌چنین می‌خواستیم هرگونه عوارض جانبی (ناخواسته) را بشناسیم.

شواهد را چگونه شناسایی و ارزیابی کردیم؟
در ابتدا، به جست‌وجوی مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای پرداختیم، که در آنها افراد به‌طور تصادفی به دو یا چند گروه درمانی تقسیم ‌شدند. این موضوع، احتمال وجود هرگونه اختلاف را بین اثرات درمان که در واقع به دلیل وجود تفاوت در افرادی بوده که آنها را دریافت کرده‌اند (و نه به دلیل خود درمان‌ها، همان چیزی که ما می‌خواستیم بدانیم)، کاهش می‌دهد.

سپس نتایج را با هم مقایسه کرده، و شواهد حاصل از کلیه مطالعات را خلاصه کردیم. در نهایت، اطمینان خودمان را به شواهد موجود، بر اساس عواملی مانند روش‌های انجام و حجم نمونه مطالعات، و هم‌سو و سازگار بودن یافته‌ها در طول مطالعات، رتبه‌بندی کردیم.

ما چه چیزی را یافتیم؟
یک مطالعه را پیدا کردیم که در هند انجام شده و در کل شامل 10 فرد مبتلا به INS بودند که به مدت شش ماه پس از جراحی پیگیری شدند. نویسندگان مطالعه هیچ اطلاعاتی را درباره موارد زیر گزارش نکردند:
- سن و جنسیت افراد مشارکت‌کننده در مطالعه؛
- یا منبع تامین مالی مطالعه.

این مطالعه دو پروسیجر مختلف جراحی را با هم مقایسه کرد:
- پروسیجری که در آن دو عضله رکتوس افقی (horizontal rectus) (عضلات چشمی که حرکات چشم را از یک سمت به سمت دیگر کنترل می‌کنند) از موقعیت اصلی خود به موقعیتی عقب‌تر از کره چشم (eyeball) منتقل می‌شوند؛ و
- پروسیجر دیگر که در آن چهار عضله رکتوس افقی جدا شده و دوباره در موقعیت اصلی خود قرار می‌گیرند.
این پروسیجرها روی هر دو چشم انجام شدند.

این مطالعه تاثیرات درمان‌ها را روی موارد زیر مقایسه کرد:
- وضوح دید شش ماه پس از انجام جراحی؛
- شدت الگوی حرکت چشم شش ماه پس از انجام جراحی؛
- حوادث جانبی شش ماه پس از انجام جراحی؛ و
- کیفیت زندگی.

این مطالعه تاثیرات درمان‌ها را روی موارد زیر بررسی نکرد:
- وضعیت قرارگیری سر؛
- مدت زمانی که چشم ثابت است؛ یا
- مدت زمان لازم برای شناسایی اشیا.

ما به شواهد حاصل از مطالعه‌ای که پیدا کردیم اعتماد بسیار کمی داریم، زیرا:
- این مطالعه بر اساس تعداد بسیار اندکی از بیماران بنا شده؛ و
- بیماران و محققان در این مطالعه می‌دانستند كه هر بیمار کدام نوع جراحی را دریافت کرده است. این وضعیت ممکن است نتایج مطالعه را تحت تاثیر قرار دهد.

بنابراین نمی‌توانیم تشخیص دهیم که مزایا و خطرات این دو پروسیجر بررسی شده در مطالعه متفاوت بودند یا خیر.

این به چه معناست؟
شواهد کافی برای تعیین اینکه برخی پروسیجرهای جراحی بهتر از دیگر موارد برای INS است یا خیر، وجود ندارد. ما به محققانی نیاز داریم تا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده قوی را در آینده انجام دهند، به این ترتیب می‌توانیم پروسیجرهای مختلف را با هم مقایسه کنیم. این امر به متخصصان بالینی و افراد مبتلا به INS کمک می‌کند تا براساس شواهد حاصل از پژوهش، تصمیمات درمانی را اتخاذ کنند.

این مرور تا چه زمانی به‌روز‌ است؟
شواهد ارائه شده در این مرور کاکرین، تا جولای 2020 به‌روز است.