ما چهار مرور کاکرین را، با 11 مقایسه، داده‌های به دست آمده از 44 کارآزمایی‌ تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، و 3196 زن وارد کردیم. ما همه مرورها را با کیفیت بالا ارزیابی کردیم.

داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی (NSAIDها)

NSAIDها ممکن است در کاهش خونریزی شدید قاعدگی نسبت به دارونما (placebo) موثرتر باشند (تفاوت میانگین (MD): 124- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 186- تا 62- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ یک RCT؛ 11 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). مفنامیک اسید ممکن است شبیه به ناپروکسن باشد (MD؛ 21 میلی‌لیتر در هر چرخه؛ 95% CI؛ 6- تا 48 میلی‌لیتر در هر چرخه؛ دو RCT؛ 61 زن؛ شواهد با قطعیت پائین)، و NSAIDها احتمالا شبیه به داروهای ضدبارداری هورمونی ترکیبی برای خونریزی شدید قاعدگی هستند (MD؛ 25 میلی‌لیتر در هر چرخه؛ 95% CI؛ 22- تا 73 میلی‌لیتر در هر چرخه؛ یک RCT؛ 26 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). NSAIDها ممکن است در کاهش خونریزی قاعدگی نسبت به آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها اثربخشی کمتری داشته باشند (نسبت خطر (relative risk): 0.70؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.85؛ دو RCT؛ 161 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). ما مطمئن نیستیم که NSAIDها باعث کاهش خونریزی قاعدگی بیشتر از پروژستوژن‌های چرخه کوتاه می‌شوند (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.49 تا 1.32؛ یک RCT؛ 32 زن؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها

آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها در کاهش خونریزی شدید قاعدگی نسبت به دارونما موثرتر به نظر رسیدند (MD؛ 53- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ 95% CI؛ 63- تا 44- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ چهار RCT؛ 565 زن؛ شواهد با قطعیت متوسط). آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها ممکن است در بروز عوارض جانبی مشابه با دارونما باشند (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.18؛ یک RCT؛ 297 زن؛ شواهد با قطعیت پائین) و احتمالا از نظر بروز عوارض جانبی جانبی جدی هم مشابه با دارونما هستند (حوادث ترومبوتیک؛ RR: 0.10؛ 95% CI؛ 0.00 تا 2.46؛ دو RCT؛ 468 زن؛ شواهد با قطعیت متوسط).

آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها ممکن است در کاهش خونریزی شدید قاعدگی موثرتر از دارونما باشند (MD؛ 111- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ 95% CI؛ 178- تا 44- میلی‌لیتر در هر چرخه؛ یک RCT؛ 46 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). ما مطمئن نیستیم که آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها مشابه با پروژستوژن‌های چرخه کوتاه از نظر تاثیر بر کیفیت زندگی (RR: 1.67؛ 95% CI؛ 0.76 تا 3.64؛ یک RCT؛ 44 زن؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، رضایت بیمار (RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.39؛ یک RCT؛ 42 زن؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا عوارض جانبی (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.12؛ سه RCT؛ 211 زن؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) باشند.

ما مطمئن نیستیم که آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها در مقایسه با پروژستوژن چرخه طولانی در کاهش خونریزی شدید قاعدگی مؤثرتر باشند (MD؛ 9- امتیاز در هر چرخه؛ 95% CI؛ 30- تا 12 نقطه در هر چرخه؛ دو RCT؛ 184 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها ممکن است در مقایسه با مدروکسی‌پروژسترون استات چرخه طولانی باعث افزایش میزان بهبود در خونریزی قاعدگی شوند که توسط خود زنان گزار می‌شود (RR: 1.32؛ 95% CI؛ 1.08 تا 1.61؛ یک RCT؛ 94 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها ممکن است شبیه به پروژستوژن‌های چرخه طولانی از نظر تاثیر بر کیفیت زندگی زنان باشند (MD: 5؛ 95% CI؛ 2.49- تا 12.49؛ یک RCT؛ 90 زن؛ شواهد با قطعیت پائین). ما مطمئن نیستیم که آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها مشابه پروژستوژن‌های چرخه طولانی در مورد عوارض جانبی باشند (RR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.00؛ دو RCT؛ 184 زن؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

هیچ کارآزمایی‌ای وجود نداشت که به مقایسه آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها با داروهای ضدبارداری هورمونی ترکیبی پرداخته باشد.

داروهای ضدبارداری هورمونی ترکیبی

به نظر می‌رسد داروهای ضدبارداری هورمونی ترکیبی نسبت به دارونما یا عدم درمان، برای خونریزی شدید قاعدگی موثرتر باشند (RR: 13.25؛ 95% CI؛ 2.94 تا 59.64؛ دو RCT؛ 363 زن؛ شواهد با قطعیت متوسط). داروهای ضدبارداری هورمونی ترکیبی احتمالا مشابه با دارونما در بروز عوارض جانبی هستند (RR: 1.53؛ 95% CI؛ 0.90 تا 2.60؛ دو RCT؛ 411 زن؛ شواهد با قطعیت متوسط).

پروژستوژن‌ها

هیچ کارآزمایی‌ای پروژستوژن‌ها را با دارونما مقایسه نکرد.

محدودیت‌های موجود در شواهد شامل خطر سوگیری در RCTهای اولیه، ناهمگونی بین RCTهای اولیه و عدم دقت در تخمین اثرگذاری بودند.