تعداد 13 مطالعه را در این مرور گنجاندیم، در این مطالعات 1675 شرکت‌کننده برای دریافت آنتی‌بیوتیک‌ها و 1683 شرکت‌کننده برای انجام آپاندکتومی تصادفی‌سازی شدند. یک مطالعه منتشر نشد. همه مطالعات در مراکز مراقبت‌های ثانویه انجام شدند و دو مطالعه نیز از شرکت‌های دارویی حمایت مالی دریافت کردند. تمام مطالعات از رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی طیف گسترده استفاده کردند که انتظار می‌رفت باکتری‌های دستگاه گوارش را نیز پوشش دهند. اکثر مطالعات عمدتا از جراحی لاپاروسکوپی بهره بردند، اما برخی از آنها عمدتا شامل پروسیجرهای جراحی باز بودند. شش مطالعه، هم بزرگسالان و هم کودکان را وارد کردند. تقریبا در تمام مطالعات، شرکت‌کنندگان مبتلا به آپاندیسیت عارضه‌دار پیش از تصادفی‌سازی حذف شدند، اگرچه یک مطالعه شامل 12% از بیماران با پرفوراسیون آپاندیس بود. تکنیک تشخیصی در اکثر مطالعات، ارزیابی بالینی و تصویربرداری بود. فقط یک مطالعه، ورود بیماران را به آن به لحاظ جنسیتی محدود کرد (فقط مرد). طول دوره پیگیری از فقط زمان بستری شدن در بیمارستان تا هفت سال بعد متغیر بود. قطعیت شواهد عمدتا تحت تاثیر خطر سوگیری (bias) (ناشی از عدم کورسازی (blinding) و از دست رفتن بیماران در دوره پیگیری) و عدم دقت (imprecision) قرار گرفت.

پیامدهای اولیه

به دلیل وجود شواهدی با قطعیت بسیار پائین، مشخص نیست تفاوتی در میزان بروز مورتالیتی وجود داشت یا خیر (نسبت شانس (OR) پتو (Peto): 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 4.95؛ 1 مطالعه، 492 شرکت‌کننده). در مقایسه با گروه جراحی، ممکن است در گروه آنتی‌بیوتیک، به ازای هر 1000 نفر، 76 نفر بیشتر درمان ناموفق داشته باشند، که این میزان به سطح از پیش تعریف‌شده مد نظر ما برای اهمیت بالینی نمی‌رسد (خطر نسبی (RR): 0.91؛ 95% CI؛ 0.87 تا 0.96؛ I ² = 69%؛ 7 مطالعه، 2471 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین).

پیامد‌های ثانویه

در یک سال، 30.7% (95% CI؛ 24.0 تا 37.8؛ I ² = 80%؛ 9 مطالعه، 1396 شرکت‌کننده) از شرکت‌کنندگان گروه آنتی‌بیوتیک به آپاندکتومی نیاز داشتند یا، به عبارت دیگر، بیش از دو سوم از شرکت‌کنندگان تحت درمان با آنتی‌بیوتیک در سال اول از جراحی نجات یافتند، اما شواهد در این رابطه بسیار نامطمئن است. در رابطه با عوارض، به دلیل وجود شواهدی با قطعیت بسیار پائین، مشخص نیست تفاوتی در اپیزودهای اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل (Clostridium difficile) وجود دارد یا خیر (Peto OR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.24 تا 3.89؛ 1 مطالعه، 1332 شرکت‌کننده). احتمالا کاهش بالینی قابل توجهی در میزان عفونت زخم با استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها وجود دارد (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.68؛ I ² = 16%؛ 9 مطالعه، 2606 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). با توجه به وجود شواهدی با قطعیت بسیار پائین، مشخص نیست مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها بر میزان بروز آبسه یا تجمع مایع داخل شکمی (RR: 1.58؛ 95% CI؛ 0.61 تا 4.07؛ I ² = 19%؛ 6 مطالعه، 1831 شرکت‌کننده)، یا نیاز به انجام جراحی مجدد (Peto OR: 0.13؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.16؛ 1 مطالعه، 492 شرکت‌کننده) تاثیری دارد یا خیر، این عدم قطعیت عمدتا به دلیل رویدادهای نادر است که باعث عدم دقت و خطر سوگیری می‌شود. به دلیل وجود شواهدی با قطعیت بسیار پائین، مشخص نیست مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها طول مدت بستری در بیمارستان را تا نصف روز طولانی‌تر می‌کنند یا خیر (MD: 0.54؛ 95% CI؛ 0.06 تا 1.01؛ I ² = 97%؛ 11 مطالعه، 3192 شرکت‌کننده). بروز بدخیمی در گروه آنتی‌بیوتیک، 0.3% بود (95% CI؛ 0 تا 1.5؛ 5 مطالعه، 403 شرکت‌کننده)، اگرچه دوره پیگیری متغیر بود. مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها احتمالا تعداد آپاندکتومی‌های منفی حین جراحی را افزایش دادند (RR: 3.16؛ 95% CI؛ 1.54 تا 6.49؛ I ² = 17%؛ 5 مطالعه، 707 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).