احمد: رینوسینوزیت مزمن یک بیماری رایج بینی و سینوس‌ها است. در آوریل ۲۰۱۶، گروه گوش، حلق و بینی کاکرین مجموعه‌ای از شش مرور ساختارمند از شواهد درمان‌های پزشکی در مراقبت‌های معمول این بیماران را منتشر کرد. مرکز کاکرین ایران مصاحبه سردبیر واحد ويراستاري كاكرين، آقای John Hilton با Carl Philpott از دانشکده پزشکی Norwich بریتانیا درباره یافته‌های هر شش مرور را ترجمه و ضبط کرده است. ترجمه این توضیحات را با صدای «حنانه صفی‌اقدم» بشنوید. 

حنانه: رینوسینوزیت مزمن با علائمی مثل انسداد، ترشح و از دست‌دادن بویایی تعریف می‌شود و از هر ده نفر یک نفر را درگیر می‌کند. اگرچه تعداد کمی از بیماران ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشند، درمان پزشکی لازم است و شامل درمان‌های رایج مانند شست‌وشو با سالین، استروئیدهای بینی، استروئیدهای خوراکی و آنتی‌بیوتیک‌هاست. ما همه این موارد را در ۶ مرور کاکرین خود پوشش داده‌ایم و من در چند دقیقه پیش رو، آن‌چه را که یافته‌ایم، با شروع از کورتیکواستروئیدهای داخل بینی خلاصه خواهم کرد.

اگر چه ما کیفیت شواهد را به دلیل سطح جزئیات ثبت‌شده در کارآزمایی‌ها پایین ارزشیابی کردیم، به نظر می‌رسد کورتیکواستروئیدهای داخل بینی به بهبود همه علائم کمک می‌کنند. اما شواهدی وجود ندارد که یک نوع مؤثرتر از دیگری باشد یا دوزهای بالاتر بهتر از دوزهای پایین‌تر باشد یا این که اسپری پمپ بیشتر یا کمتر از آئروسول مؤثر باشد. خونريزي‌هاي بیني در گروه استروئيدها شايع‌تر بود و با دوزهاي بالاتر نيز بدتر مي‌شد، اما اين اثر نامطلوب شامل تمامي شدت‌ها، از جمله رگه‌هاي کوچک خون بود.

ما دو کارآزمایی در رابطه با شست‌وشوی بینی با سالین یافتیم که گروه‌های بیمار و درمان بسیار متفاوتی را مورد بررسی قرار داده بودند. این باعث می‌شود تا نتیجه‌گیری عملی دشوار شود. با این حال، شواهد نشان می‌دهد که استفاده از اسپری سالین با حجم کم بر استروئیدهای بینی برتری نداشت، اما ممکن است شست‌وشوی روزانه با حجم زیادی (۱۵۰ میلی‌لیتر) از محلول هایپرتونیک سالین در مقایسه با دارونما مزایایی داشته باشد.

در رابطه با آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک، شواهد کمی وجود دارد که در بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن به طور کلی مؤثر هستند، اما ما شواهدی با کیفیت متوسط یافتیم که کیفیت زندگی مرتبط با بیماری در بیماران بدون پولیپ بینی که سه ماه از آنتی‌بیوتیک دسته ماکرولید (راکسی‌ترومایسین) استفاده کرده بودند، به مقدار کمی بهبود می¬یابد. با این حال، این بهبود مختصر بود و تا پایان دوره سه ماهه درمان مشاهده نشد و در سه ماه بعد دوباره از میان رفته بود. عوارض جانبی گزارش‌شده اندک‌ هستند، اما این احتمالاً نشان‌دهنده تعداد کم شرکت‌کنندگان در تمام مطالعات است.

در نهایت، اضافه‌کردن کورتیکواستروئیدهای خوراکی در بیمار مبتلا به رینوسینوزیت مزمن دارای پولیپ بینی هم اندازه پولیپ و هم شدت علایم را در مقایسه با دارونما کاهش می‌دهد. اما نتایج بلندمدت‌تر به علت کیفیت پایین داده‌ها غیرقابل استنتاج بود. کیفیت پایین مطالعات، برای ارزیابی ما از عوارض نیز یک مشکل بود؛ به طوری که برخی مطالعات این عوارض را به خوبی گزارش نکرده بودند و نقص جدی در مورد اثرات مهم طولانی¬مدت‌تر وجود داشت. دوره کوتاه‌مدت استروئیدهای خوراکی به‌تنهایی مزایای کوتاه‌مدتی را با اثرات جانبی قابل تحمل دارند، اما هنوز نیاز به استروئیدهای بیشتر از طریق بینی وجود دارد. همچنین به نظر می‌رسد دوره‌های متناوب کورتیکواستروئیدهای خوراکی ممکن است در یک استراتژی درمان طولانی‌مدت جایگاهی داشته باشد. به طور خلاصه، دستورالعمل مشخصی در مورد این که چگونه می‌توان دوره‌های کوتاه‌مدت کورتیکواستروئیدهای خوراکی را به‌تنهایی یا به‌عنوان مکمل درمان طولانی‌مدت موضعی برای مراقبت‌های اولیه و ثانویه استفاده کرد، مورد نیاز است. تحقیقات آینده باید به زمان‌بندی مصرف استروئیدهای خوراکی و ایمنی استفاده از چندین دوره کوتاه‌مدت در طول زمان بپردازند.

احمد: برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این شش مرور و مرورهای مرتبط با آن از گروه گوش، حلق و بینی کاکرین، به‌سادگی به CochraneLibrary نقطه com بروید و «chronic rhinosinusitis» را جست‌وجو کنید. خلاصه فارسی این مرورها با جست‌وجوی «رینوسینوزیت» در وبگاه مرکز کاکرین ایران به نشانی Cochrane نقطه ir، بخش کتابخانه کاکرین قابل دسترس است.

Podcast translated by Hannane Safi Aghdam and Ahmad Sofi Mahmudi, edited by Bita Mesgarpour

Translated Podcast read by Hannane Safi Aghdam and Ahmad Sofi Mahmudi

Translated Podcast recorded by Ahmad Sofi Mahmudi