Wprowadzenie

Przymusowe leczenie środowiskowe (ang. compulsory community treatment, CCT) u osób z poważnymi zaburzeniami psychicznymi stosuje się w wielu krajach, takich jak Australia, Kanada, Izrael, Nowa Zelandia, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Zwolennicy tej metody uważają, że CCT jest konieczne ze względu na potrzebę przesunięcie opieki nad ludźmi z ciężkimi zaburzeniami psychicznymi do ich środowiska, a leczenie w takich warunkach jest mniej restrykcyjne niż kierowanie chorego na wielokrotne pobyty w szpitalu. Podkreślają również, że jest to skuteczny sposób na poprawę stabilności w życiu osób z poważnymi zaburzeniami psychicznymi. Przeciwnicy CCT obawiają się, że leczenie i wsparcie mogą zostać zastąpione położeniem większego nacisku na kontrolę, ograniczenia i groźby. Istnieje również obawa, że CCT może osłabiać relację między pracownikami opieki zdrowotnej a pacjentem, prowadząc do nieufności i poczucia bycia kontrolowanym, co może zniechęcić osoby z poważnymi zaburzeniami psychicznymi do korzystania z opieki zdrowotnej.

W związku z powszechnym zastosowaniem takich form leczenia, które wymuszają od ludzi okresowych kontroli w jednostkach zdrowia psychicznego oraz podjęcia leczenia podczas funkcjonowania w społeczeństwie, ważne jest, aby ocenić korzyści, skuteczność i potencjalne niebezpieczeństwa związane z przymusowym leczeniem.

Wyszukiwanie

Przegląd ten opiera się na wynikach wyszukiwania przeprowadzonego w latach 2012 i 2013 i aktualizacji do 2016 roku.

Charakterystyka badań

Przegląd ten obejmuje obecnie 3 badania, w których wzięło udział 749 osób, a czas obserwacji w jednym badaniu trwał 36 miesięcy. W dwóch z nich porównywano różne rodzaje CCT z leczeniem standardowym lub dobrowolną opieką, a w trzecim badaniu - CCT zwane nakazem leczenia środowiskowego (ang. Community Treatment Order) z nadzorowaniem pacjenta po wypisie ze szpitala.

Wyniki

Wyniki z badań wskazują, że CCT ogółem w porównaniu ze standardowym „dobrowolnym” leczeniem nie prowadziło do poprawy korzystania z usług systemu opieki zdrowotnej, funkcjonowania społecznego, stanu psychicznego lub jakości życia. Pacjenci poddani CCT rzadziej byli ofiarami przestępstw, z użyciem lub bez użycia przemocy. Opuszczanie szpitala na krótkie okresy czasu (godziny, dni a nawet tygodnie, podlegający wezwaniu do powrotu - przyp. tłum.) może być równie skuteczne (lub nieskuteczne) jak przymusowe leczenie w warunkach środowiskowych.

Wnioski

Dostępne informacje były bardzo ograniczone, a wszystkie wyniki oparto na trzech badaniach o stosunkowo małej liczbie uczestników i o niskiej do umiarkowanej jakości, co utrudnia wyciągnięcie wiążących wniosków. Niezbędne są dalsze badania nad skutecznością różnych rodzajów CCT.