Osoby cierpiące na zaburzenie osobowości typu borderline (ang. borderline personality disorder, BPD) często mają trudności z kontrolą własnych impulsów i emocji, a także z utrzymywaniem relacji z innymi. Mogą odczuwać pustkę, cierpieć na gwałtowne zmiany nastroju i przejawiać zachowania autoagresywne. Charakterystyczne dla tego zaburzenia mogą być cechy takie jak lęk przed porzuceniem i zmienność w zakresie postrzegania innych osób. Wszystko to sprawia, że takim osobom trudno jest zaangażować się w proces leczenia. Chorzy poddający się terapii często przedwcześnie rezygnują z leczenia ze względu na trudności z przestrzeganiem zaleceń. Opracowano różne metody terapii psychologicznych („leczenia rozmową”), które mają pomóc osobom z BPD. Niniejszy przegląd podsumowuje aktualny stan wiedzy na temat skutków tego typu leczenia. Jest to uaktualnienie przeglądu opublikowanego w zbiorze przeglądów systematycznych Cochrane (Cochrane Database of Systematic Reviews, CDSR) w 2006 roku, który zastąpiono nowym przeglądem (o tym samym tytule) w CDSR w 2020 roku.

Znaleźliśmy 28 badań, w których łącznie wzięły udział 1804 osoby z BPD. W badaniach tych oceniano różne rodzaje leczenia psychologicznego. Niektóre z nich nazywa się leczeniem „kompleksowym”, ponieważ pacjent przynajmniej przez jakiś czas rozmawia indywidualnie ze specjalistą. Inne metody leczenia nazywa się „niekompleksowymi”, ponieważ nie obejmują pracy indywidualnej.

Przeprowadzono szereg badań dotyczących jednego typu leczenia kompleksowego – terapii dialektyczno-behawioralnej (ang. dialectical behaviour therapy, DBT). Liczba badań dotyczących tego leczenia była dla nas wystarczająca, żeby zebrać wyniki i wysunąć wnioski. Wyniki wskazują, że terapia dialektyczno-behawioralna jest pomocna w leczeniu osób z BPD. Wyniki wskazywały na zmniejszenie częstości okazywania niestosownego gniewu, rzadsze występowanie zachowań autoagresywnych oraz na poprawę ogólnego funkcjonowania.

Na ogół liczba badań była za mała, aby wyciągnąć ostateczne wnioski na temat skuteczności innych rodzajów interwencji psychoterapeutycznych. Wyniki pojedynczych badań są jednak obiecujące w przypadku każdego ocenianego typu leczenia, zarówno „kompleksowego”, jak i „niekompleksowego”. Konieczne są dalsze badania.