Łuszczyca jest powszechną chorobą skóry, która według europejskich badań występuje u 2% do 3% populacji. Zmiany w obrębie paznokci pojawiają u około 50% chorych. Łuszczyca paznokci jest trudna do leczenia, choć może odpowiadać na niektóre rodzaje interwencji. Celem niniejszego przeglądu była ocena skuteczności i bezpieczeństwa terapii stosowanych w leczeniu łuszczycy paznokci.

Do przeglądu włączyliśmy 18 randomizowanych badań klinicznych z grupą kontrolną (RCTs), w których udział wzięło łącznie 1266 uczestników. Badania w większości opierały się na pojedynczych interwencjach. Dziesięć badań oceniało leczenie miejscowe, tzn. takie, które jest stosowane na powierzchnię skóry (klobetazol, cyklosporyna w oleju kukurydzianym, kwas hialuronowy z siarczanem chondroityny, 5-fluorouracyl, skojarzoną terapię ditranolem z kwasem salicylowym i promieniowaniem UVB, tazaroten i kalcypotriol); 5 badań oceniało leczenie ogólnoustrojowe czyli doustne (golimumab, infliksymab, ustekinumab, cyklosporyna i metotreksat); 3 ostatnie badania oceniały radioterapię [wiązka elektronów, promieniowanie graniczne (niskoenergetyczne promieniowanie rentgenowskie, zwane granicznym; przyp. tłum.), powierzchowna radioterapia]. W odniesieniu do innych zabiegów, które są stosowane w leczeniu łuszczycy paznokci żadne RCTs nie były dotychczas przeprowadzone.

Nie było możliwości połączenie wyników w celu ich porównania, ponieważ poszczególne badania znacznie różniły się między sobą.

W 5 badaniach stwierdziliśmy istotną poprawę podczas stosowania infliksimabu (5 mg/kg), golimumabu (50 mg i 100 mg), powierzchownej radioterapii, wiązki elektronów oraz promieniowania granicznego w porównaniu z placebo w leczeniu łuszczycy paznokci.

Leczenie ogólnoustrojowe okazało się bardzo skuteczne, może jednak powodować poważne działania niepożądane. Terapia systemowa nie stanowi więc rzeczywistej opcji leczniczej dla osób cierpiących z powodu łuszczycy paznokci, o ile nie są oni zakwalifikowani do takiego leczenia z powodu łuszczycy skóry lub łuszczycowego zapalenia stawów. Ze względu na metodologię i okres obserwacji we włączonych RCTs, badania te nie były w stanie uchwycić poważnych działań niepożądanych. Niniejszy przegląd przedstawia tylko łagodne skutki uboczne, które występowały głównie podczas leczenia ogólnoustrojowego.

Radioterapia nie jest powszechnym postępowaniem w leczeniu łuszczycy. Dane naukowe dotyczące interwencji stosowanych miejscowo są niejednoznaczne i charakteryzują się słabą jakością; nie oznacza to jednak, że nie działają. Leczenie miejscowe może być korzystne i potrzeba dalszych badań w tym zakresie.

Badań kliniczne skupiające się na leczeniu łuszczycy paznokci powinny charakteryzować się rygorystyczną metodologią połączoną z przejrzystym opisywaniem wyników, aby umożliwić czytelnikom lepszą ich interpretację. Badania powinny dokładnie opisywać uczestników i kryteria diagnostyczne łuszczycy paznokci, używać standaryzowanych i potwierdzonych skal oceny paznokci i opisywać wyniki istotne dla pacjenta, powinny także trwać odpowiednio długo aby była możliwa ocena skuteczności i bezpieczeństwa (stosowanej interwencji; przyp.tłum.) oraz zawierać więcej szczegółów na temat wpływu interwencji na cechy paznokci.