Schizofrenia to poważna choroba psychiczna, w której chorzy doświadczają objawów wytwórczych (takich jak: słyszenie głosów, widzenie rzeczy i dziwne przekonania [urojenia - przyp. tłum.]) i objawów negatywnych (takich jak: zmęczenie, apatia i zobojętnienie uczuciowe).

Leki przeciwpsychotyczne stanowią podstawę terapii u chorych na schizofrenię, wyróżniamy dwie grupy tych leków - starsze (klasyczne, inaczej I generacji) i nowsze (atypowe, inaczej II generacji), a w obrębie tych grup można wyróżnić leki przeciwpsychotyczne o słabym (niski potencjał) lub silnym (wysoki potencjał) działaniu. Perfenazyna jest klasycznym lekiem przeciwpsychotycznym o silnym działaniu. Leki przeciwpsychotyczne o słabym działaniu są często uważane przez psychiatrów i pracowników służby zdrowia za mniej skuteczne w leczeniu schizofrenii niż silne leki przeciwpsychotyczne; różnią się one również pod względem stwierdzanych działań niepożądanych. Słabe leki przeciwpsychotyczne często powodują senność i spadek ciśnienia tętniczego, natomiast leki o silnym działaniu często wiążą się z występowaniem zaburzeń ruchowych, takich jak: niepokój ruchowy (niemożność spokojnego stania, leżenia czy siedzenia w miejscu bez poruszania kończynami dolnymi, „dreptanie w miejscu”; przyp. tłum.), drżenie i drgawki. Klasycznymi leki przeciwpsychotyczne o słabym działaniu są chlorpromazyna, chloroprotyksen, tiorydazyna i lewomepromazyna.

Celem niniejszego przeglądu jest porównanie skuteczności klasycznego leku przeciwpsychotycznego o silnym działaniu - perfenazyny z klasycznymi lekami przeciwpsychotycznymi o słabym działaniu. Przeszukiwanie badań przeprowadzono w 2010 roku. Do przeglądu włączono 4 badania, które objęły łącznie 365 osób. W badaniach porównywano perfenazynę z chlorpromazyną, tiorydazyną i lewomepromazyną. Ogólnie badania były niskiej jakości, na małą skalę, a przedstawiono w nich dane niewystarczające. Autorzy przeglądu ocenili również jakość danych naukowych dla głównych wyników na umiarkowaną do bardzo niskiej.

Stwierdzono, że stosowanie perfenazyny nie wiązało się z klinicznie istotną większą poprawą niż słabych leków przeciwpsychotycznych I generacji, ale zwiększało prawdopodobieństwo zaburzeń ruchowych o typie akatyzji (niepokoju ruchowego). Uważa się, że stosowanie słabych leków przeciwpsychotycznych wiąże się z większym prawdopodobieństwem wystąpienia objawów niepożądanych, takich jak: senność i niskie ciśnienie tętnicze krwi (hipotensja; przyp.tłum.), ale dane naukowe pochodzące z tego przeglądu wykazały, że chorzy przyjmujący perfenazynę byli w takim samym stopniu narażeni na wystąpienie hipotensji jak pacjenci stosujący inne klasyczne leki przeciwpsychotyczne, brakuje natomiast danych dotyczących ryzyka wystąpienia sedacji. Inne wyniki, dotyczące konieczności ponownej hospitalizacji, kosztów leczenia, jakości życia i liczby dni spędzonych w dobrym stanie zdrowia nie zostały uwzględnione w badaniach.

Nie można wyciągnąć jednoznacznych wniosków o większej lub mniejszej skuteczności perfenazyny w porównaniu z lekami przeciwpsychotycznymi I generacji dopóki nie zakończą się nowsze i lepiej przeprowadzone badania.

To streszczenie zostało napisane przez Benjamina Gray'a z Rethink Mental Illness.