Kluczowe informacje

– Niektóre metody treningu mięśni dna miednicy (mięśni wspierających pęcherz, jelita i macicę) u kobiet z mimowolnym (przypadkowym) wyciekiem moczu są lepsze niż inne, a niektóre mogą być tak samo dobre jak inne.

– Nie mieliśmy pewności co do wielu podejść, często dlatego, że istniało tylko jedno badanie lub kilka małych badań badających daną kwestię.

– Potrzebne są dalsze badania bezpośrednio porównujące różne metody treningu mięśni dna miednicy, w szczególności badania mające na celu ustalenie, czy różne ilości (dawki) treningu są lepsze od innych – na przykład częstsze lub rzadsze ćwiczenia w każdym tygodniu.

Czym jest nietrzymanie moczu?

Mięśnie dna miednicy tworzą rodzaj „hamaka” w obrębie miednicy z umocowaniem z przodu przy kości łonowej oraz z tyłu przy kości guzicznej. Ten „hamak” podtrzymuje pęcherz, jelita i macicę. Jeśli mięśnie te osłabną, kobieta może nie być w stanie kontrolować przepływu moczu z pęcherza. Nazywa się to nietrzymaniem moczu. Istnieją 3 główne rodzaje nietrzymania moczu. Należą do nich wyciek przy wysiłku fizycznym (wysiłkowe nietrzymanie moczu), wyciek przy nagłej potrzebie opróżnienia pęcherza (naglące nietrzymanie moczu) oraz oba razem (mieszane nietrzymanie moczu). Niniejszy przegląd obejmuje wszystkie 3 wyżej wymienione typy. Nietrzymanie moczu ma poważny wpływ na jakość życia kobiet.

Czym jest trening mięśni dna miednicy?

Poprawa siły, wytrzymałości i koordynacji mięśni dna miednicy poprzez ich trening może zmniejszyć wyciek moczu. Trening obejmuje stosowanie różnych podejść (ćwiczeń) lub różnej ilości (różnych dawek) tego samego podejścia. Nadzór nad treningiem można prowadzić w różny sposób (na przykład jeden klinicysta uczący jedną kobietę lub jeden klinicysta uczący grupę kobiet, albo dostarczanie ćwiczeń przez Internet, telefon komórkowy lub za pomocą ulotek).

Czego chcieliśmy się dowiedzieć?

Chcieliśmy dowiedzieć się, czy:

– jeden rodzaj ćwiczeń był lepszy od innego;

– większa dawka ćwiczeń była lepsza niż mniejsza;

– bardziej intensywny nadzór nad ćwiczeniami był lepszy niż mniej intensywny.

Co zrobiliśmy?

Szukaliśmy badań, w których porównywano jeden rodzaj ćwiczeń z innym, większą lub mniejszą dawkę ćwiczeń, albo bardziej intensywny i mniej intensywny nadzór. Badania obejmowały kobiety z nietrzymaniem moczu, ale nie kobiety z chorobami układu nerwowego lub kobiety, które były w ciąży lub niedawno urodziły.

Porównaliśmy i podsumowaliśmy wyniki badań oraz oceniliśmy nasze zaufanie do danych naukowych w oparciu o takie czynniki, jak metody i wielkość badań. Interesowała nas głównie jakość życia kobiet.

Czego się dowiedzieliśmy?

Znaleźliśmy 63 badania, które objęły 4920 kobiet z nietrzymaniem moczu. Największe badanie obejmowało 362 kobiety, a najmniejsze 11 kobiet. Chociaż badania przeprowadzono w krajach na całym świecie, większość z nich pochodziła z krajów o średnich i wysokich dochodach (co oznacza, że kobiety miały odpowiedni dostęp do dobrej jakości opieki zdrowotnej). Większość badań trwała 3 miesiące. 3 badania były finansowane lub wspierane niepieniężnie przez firmy komercyjne.

Najważniejsze wnioski

Interesowała nas głównie jakość życia kobiet. Pomiaru dokonano za pomocą kwestionariuszy dotyczących częstotliwości występowania nietrzymania moczu, ilości wyciekającego moczu oraz stopnia, w jakim wpływało to na kobiety lub je ograniczało.

1. Rodzaj ćwiczenia

– Trening łączony (np. stosowanie ćwiczeń typu „most” w tym samym czasie co napięcie mięśni dna miednicy) może być nieco lepszy niż sam trening mięśni dna miednicy.

– Trening mięśni dna miednicy może być lepszy niż trening pośredni (ćwiczenia, które nie obejmują napięcia mięśni dna miednicy).

– Trening mięśni dna miednicy w połączeniu z treningiem pośrednim może mieć niewielkie lub żadne znaczenie w porównaniu z samym treningiem mięśni dna miednicy.

2. Dawka ćwiczeń

– Nie było wystarczających danych naukowych, aby wypowiedzieć się na ten temat.

3. Bardziej intensywny i mniej intensywny nadzór

– Prawdopodobnie istnieje niewielka lub żadna różnica między nadzorem indywidualnym i zajęciami grupowymi.

– Dostarczanie instrukcji szkoleniowych za pośrednictwem technologii (np. Internetu, aplikacji na telefon komórkowy) może być nieco lepsze niż ulotki.

– Nie było wystarczających danych naukowych, aby wypowiedzieć się na temat innych metod prowadzenia treningu.

Jakie są ograniczenia prezentowanych danych naukowych?

Jesteśmy przekonani, że istnieje niewielka lub żadna różnica między nadzorem indywidualnym i zajęciami grupowymi. Nie jesteśmy przekonani, czy łączenie treningu pośredniego z treningiem mięśni dna miednicy w porównaniu z samym treningiem mięśni dna miednicy daje niewielką lub żadną różnicę, a przekazywanie instrukcji dotyczących treningu mięśni dna miednicy za pośrednictwem technologii jest nieznacznie lepsze niż w formie ulotek, ani czy trening mięśni dna miednicy jest lepszy niż trening pośredni.

Nasze zaufanie do danych naukowych dotyczących innych porównań podejść do tych ćwiczeń jest małe lub bardzo małe, a wyniki dalszych badań mogą różnić się od wyników przedstawionych w niniejszym przeglądzie.

Nie byliśmy pewni dowodów, ponieważ metody badawcze nie były dobrze opisane, nie wszystkie badania dostarczyły danych na temat wszystkiego co nas interesowało, lub nie zostały one przedstawione w sposób, z którego moglibyśmy skorzystać. Wyniki różnych badań były niespójne, a wiele badań obejmowało bardzo małe grupy.

Jak aktualne są te dane naukowe?

Dane naukowe obejmują okres do 27 września 2023 r.