Zapalenie tarczycy typu Hashimoto jest powszechną chorobą, w której przewlekły stan zapalny tarczycy skutkuje upośledzeniem funkcji tego gruczołu. Choroba ta jest zaburzeniem autoimmunologicznym, co oznacza, że system immunologiczny danej osoby niszczy własną tarczycę, dlatego nie jest ona w stanie produkować odpowiedniej ilości hormonów tarczycy (niedoczynność tarczycy). Typowe objawy kliniczne obejmują: uczucie zimna, depresyjny nastrój, suchość skóry, obrzęknięte powieki, zaparcie, przyrost masy ciała, zwolnienie tętna, bóle stawów i mięśni, a także przewlekłe zmęczenie. U niektórych osób z chorobą Hashimoto występuje powiększenie gruczołu, zwane także wolem. Chorobę Hashimoto częściej stwierdza się u kobiet niż u mężczyzn i ma ona tendencję do występowania rodzinnego. Inne choroby autoimmunologiczne mogą często występować jednocześnie, np. bielactwo, reumatoidalne zapalenie stawów i cukrzyca typu 1. Choroba ta nie zawsze wymaga leczenia, a gdy zachodzi taka konieczność, to w leczeniu stosuje się syntetyczny hormon tarczycy (czasem stosuje się wysuszony hormony tarczycy, zamiast syntetycznego). Selen jest niezbędnym śladowym pierwiastkiem, który jest potrzebny w niewielkich ilościach dla prawidłowego funkcjonowania układu immunologicznego i tarczycy.

Cztery badania obejmujące 463 uczestników zostały uwzględnione w niniejszym przeglądzie. Ryzyko błędu systematycznego we włączonych badaniach było od niejasnego do wysokiego. Średni czas trwania badania wynosił 7,5 miesiąca (zakres od 3 do 18 miesięcy). Żadne z tych badań nie oceniało kluczowego dla nas wyniku - "jakości życia związanej ze zdrowiem". Dwa z naszych drugorzędowych wyników － "zmiana dawkowania lewotyroksyny (tj. hormonu tarczycy) od dawki początkowej do tej stosowanej na końcu badania" i "koszty ekonomiczne" także nie zostały ocenione. W jednym z badań (z wysokim ryzykiem błędu systematycznego) wykazano statystycznie istotną poprawę subiektywnego samopoczucia w grupie otrzymującej 200 μg selenianu sodu w połączeniu z lewotyroksyną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo i lewotyroksynę (odpowiednio 14 na 18 w porównaniu z 3 na 18). Selenometionina w dawce 200 μg zmniejszyła w surowicy poziom przeciwciał przeciw peroksydazie tarczycowej w trzech badaniach, i chociaż zmiany od wartości wyjściowej były statystycznie istotne, ich znaczenie kliniczne nie jest jasne. Zdarzenia niepożądane były zgłaszane w dwóch badaniach, a suplementacja selenu nie prowadziła do większej liczby działań niepożądanych w porównaniu z tymi obserwowanymi w grupie placebo. Jedno zdarzenie niepożądane odnotowano w obu badaniach gdzie podawano 200 μg selenometioniny w połączeniu z lewotyroksyną względem grupy kontrolnej.

Podsumowując, wyniki tych czterech włączonych badań nie dostarczają wystarczających danych naukowych na poparcie stosowania selenu w leczeniu choroby Hashimoto.