Wprowadzenie

Określenie: złamanie kości stawu skokowego (złamanie kostki), obejmuje złamanie jednej lub więcej z trzech kości tworzących staw skokowy. To częsty uraz u dzieci, niejednokrotnie wynikający z wcześniejszego skręcenia stawu skokowego. Niektóre ze złamań są drobne, a kości pozostają na swoim miejscu. Inne mogą być poważniejsze: na przykład, gdy złamane kości ulegają przemieszczeniu - oddaleniu od siebie lub gdy dochodzi do złamania otwartego (kość przechodzi przez skórę). Takie złamania mogą negatywnie wpłynąć na wzrost kości. Poważne przerwanie płytki wzrostowej może spowodować deformację kończyny.

Drobne, nieprzemieszczone złamania często leczy się unieruchomieniem za pomocą zdejmowanej szyny z włókna szklanego lub gipsu. Takie unieruchomienie można też stosować w przypadku niektórych złamań z przemieszczeniem po wcześniejszym nastawieniu kości. Jednakże złamania z przemieszczeniem często wymagają leczenia operacyjnego. Zabieg operacyjny pozwala chirurgowi na umieszczenie odłamów z powrotem we właściwym miejscu miejscu. Zwykle do utrzymania kości w odpowiednim położeniu używa się śrub, płytek, drutów, a następnie na czas gojenia nogę umieszcza się w gipsie.

Wyniki wyszukiwania

Przeszukano bazy medyczne do września 2015 roku i włączono trzy badania z randomizacją obejmujące 189 dzieci. Wszystkie dzieci miały drobne złamania kości stawu skokowego, które w ocenie lekarza prowadzącego wiązały się z małym ryzykiem powikłań w miejscu płytki wzrostowej.

Główne wyniki

W dwóch badaniach porównano użycie zdejmowanej ortezy stawu skokowego ze sztywnym opatrunkiem. W jednym z badań jako sztywny opatrunek stosowano zdejmowaną szynę z włókna szklanego przez dwa tygodnie, a w drugim gips podudziowy przez trzy tygodnie. Oba badania wskazywały na szybszy powrót sprawności (w odczuciu chorych) w ciągu 4 tygodni w grupie, w której stosowano ortezę, w porównaniu z osobami ze sztywnym opatrunkiem. W jednym z badań, w grupie ortez, zanotowano więcej powikłań takich jak odciski i pęcherze. Większość z tych powikłań wynikała z nienoszenia ochronnej skarpety pod ortezą. W drugim badaniu stwierdzono więcej nieplanowanych wizyt w grupie ze sztywnym opatrunkiem. W tym badaniu dzieci zdecydowanie preferowały ortezę, którą można było zdjąć po pięciu dniach niż sztywny opatrunek, który był zakładany na trzy tygodnie. W żadnym z badań nie przedstawiono wyników długotrwałej obserwacji.

W trzecim badaniu oceniono interwencję w postaci bandaża Tubigrip, stosowania kuli i porady w porównaniu z opatrunkiem gipsowym założonym na dwa tygodnie. W tym badaniu uzyskano słabe dane, że wcześniej, o około sześć dni, powróciły do zwykłych czynności osoby z bandażem Tubigrip (14 dni w porównaniu z 20 dniami). Autorzy tego badania nie przedstawili ani danych dotyczących powikłań, ani długoterminowych wyników.

Jakość danych naukowych

Wszystkie trzy badania miały niedoskonałości metodologii, które mogły wpłynąć na wiarygodność wyników. Jakość danych oceniono ogólnie jako niską lub bardzo niską, co oznacza niepewność co do wyników przeglądu.

Wnioski

Stosowanie ortezy stawu skokowego w porównaniu z założeniem sztywnego opatrunku (szczególnie niezdejmowanego opatrunku gipsowego) może skutkować szybszym powrotem do zdrowia u dzieci z drobnymi złamaniami kości stawu skokowego. Są konieczne dalsze badania w celu określenia najlepszego sposobu leczenia takich złamań u dzieci.