Najważniejsze informacje

- Alemtuzumab może zmniejszać ryzyko nawrotu i progresji choroby w porównaniu z podskórnym interferonem beta-1a u osób z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego, typem stwardnienia rozsianego, w którym występuje pogorszenie objawów (nawroty), po którym następuje okres poprawy (remisja).

- Przyszłe dobrze zaprojektowane badania są potrzebne do oceny wyników związanych z pacjentem, takich jak jakość życia i zmęczenie.

Na czym polega problem ?

Stwardnienie rozsiane (ang. multiple sclerosis, SM) jest przewlekłą chorobą układu nerwowego, która dotyka osoby młode i w średnim wieku. Powtarzające się uszkodzenia otoczek mielinowych (osłonek ochronnych wokół włókien nerwowych) i innych części układu nerwowego mogą prowadzić do ciężkiej niesprawności. SM może być związane z występowaniem zaburzeń ze strony układu odpornościowego. Alemtuzumab jest lekiem biologicznym (rodzajem przeciwciała), który stosuje się w leczeniu innych chorób.

Czego chcieliśmy się dowiedzieć?

Naszym celem było zbadanie korzyści i działań niepożądanych (zwanych zdarzeniami niepożądanymi) alemtuzumabu stosowanego samodzielnie lub w skojarzeniu z innymi metodami leczenia osób z dowolną postacią stwardnienia rozsianego. Chcieliśmy dowiedzieć się, czy alemtuzumab jest lepszy w porównaniu z innymi dostępnymi metodami leczenia osób z SM.

Co zrobiliśmy?

Szukaliśmy badań, w których badano alemtuzumab u osób z jakąkolwiek postacią stwardnienia rozsianego. Przeszukano publikacje wydane do października 2020 r. Przeanalizowaliśmy i porównaliśmy wyniki włączonych badań i oceniliśmy, na ile ufamy dostępnym danym naukowym.

Czego się dowiedzieliśmy?

Odnaleźliśmy 3 badania (obejmujące łącznie 1713 uczestników), które spełniły kryteria włączenia do przeglądu. We wszystkich badaniach porównywano alemtuzumab podawany dożylnie z interferonem beta-1a podawanym podskórnie u osób z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego. W dwóch badaniach (CARE-MS I i CAMMS223) uczestnicy byli leczeni z powodu stwardnienia rozsianego po raz pierwszy (bez leczenia). Trzecie badanie (CARE-MS II) obejmowało chorych, u których wystąpił co najmniej jeden nawrót choroby w trakcie leczenia interferonem beta lub octanem glatirameru przez co najmniej 6 miesięcy.

Głównie wyniki

W przeglądzie tych badań stwierdzono, że w porównaniu z podskórnym interferonem beta-1a, alemtuzumab może zmniejszać ryzyko nawrotu i progresji choroby (pogorszenia się przebiegu stwardnienia rozsianego) u osób z nawracająco-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego i w niewielkim stopniu różnicować odsetek uczestników z co najmniej jednym działaniem niepożądanym (ale w przypadku obu leków odsetek uczestników z co najmniej jednym działaniem niepożądanym był wysoki). Brakuje informacji na temat wpływu alemtuzumabu na inne wyniki, takie jak jakość życia i zmęczenie.

Jakie są ograniczenia zgromadzonych danych naukowych?

Nasza pewność co do wpływu alemtuzumabu, w porównaniu z interferonem beta-1a, na główne wyniki waha się od niskiego do bardzo niskiego. Oznacza to, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że przyszłe badania mogą zmienić nasze wnioski.

Aktualność przedstawionych danych

Dane są aktualne do czerwca 2022 r.