เรารวบวมการศึกษา 13 ฉบับ (n = 1356): การศึกษา 4 ฉบับ จากการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบฉบับเดิม, การศึกษา 3 ฉบับ จากการปรับปรุงครั้งแรก และการศึกษาเพิ่มเติม 6 ฉบับ (ผู้เข้าร่วม 529 คน) ในการปรับปรุงครั้งที่สอง เรารวบรวมการศึกษาที่รายงานผลเมื่อผู้เข้าร่วมการศึกษาที่มีข้อเข่าเสื่อมระยะเริ่มต้นถึงรุนแรง (Kellgren & Lawrence เกรด I-IV) ได้รับการรักษาด้วยสนับเข่า (ที่รัดหัวเข่า valgus ที่รัดกลางหรือปลอกนีโอพรีน) หรืออุปกรณ์พยุงเสริม (พื้นรองเท้าด้านในแบบลิ่มด้านข้างหรือตรงกลาง, พื้นรองเท้าด้านในที่เป็นกลาง, รองเท้าที่มีความแข็งแบบคงที่หรือคงที่) หรือไม่ได้รับการรักษา การเปรียบเทียบหลักๆ ได้แก่ (1) สวมสนับเข่ากับไม่รักษา; (2)สวมอุปกรณ์พยุงเสริมของเท้า/ข้อเท้า เทียบกับการไม่รักษาหรือการรักษาอื่นๆ; และ (3) สวมสนับเข่ากับสวมอุปกรณ์พยุงเสริมเท้า / ข้อเท้า การศึกษา 7 ฉบับมีความเสี่ยงของการมีอคติต่ำ การศึกษา 2 ฉบับมีความเสี่ยงสูง และการศึกษา 4 ฉบับมีความเสี่ยงในการเลือกไม่ชัดเจน การศึกษา 5 ฉบับมีความเสี่ยงของการมีอคติต่ำ การศึกษา 3 ฉบับมีความเสี่ยงสูง และการศึกษา 5 ฉบับมีความเสี่ยงไม่ชัดเจนในการตรวจหาอคติ การศึกษา 10 ฉบับมีความเสี่ยงสูง และการศึกษา 3 ฉบับมีความเสี่ยงของอคติต่ำด้านประสิทธิภาพ การศึกษา 9 ฉบับมีความเสี่ยงของการมีอคติต่ำ และการศึกษา 4 ฉบับมีความเสี่ยงของการมีอคติสูงในประเด็นการรายงาน

การศึกษา 4 ฉบับเปรียบเทียบการใส่อุปกรณ์พยุงเสริมกับการไม่รักษา แต่มีเพียง 1 ฉบับเท่านั้นที่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์สำหรับการวิเคราะห์เมตาที่การติดตามผล 12 เดือน การศึกษา1 ฉบับ (n = 117, หลักฐานคุณภาพต่ำ) แสดงให้เห็นว่าขาดหลักฐานของผลกระทบต่อคะแนนความปวดของ Visual Analogue Scale (VAS) (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 0%, ความแตกต่างของค่าเฉลี่ย (MD) 0.0, ช่วงความเชื่อมั่น 95% (CI) - 0.84 ถึง 0.84), คะแนนการทำงาน (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 1%, MD 1.0, 95% CI -2.98 ถึง 4.98) และคะแนนคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 4%, MD -0.04, 95% CI -0.12 ถึง 0.04) หลังจาก 12 เดือน ผู้เข้าร่วมจำนวนมากหยุดการรักษาครั้งแรกเนื่องจากไม่เห็นผลการรักษา(ผู้เข้าร่วม 24 คนจาก 60 คนในกลุ่มที่ใช้สนับเข่าและผู้เข้าร่วม 14 คนจาก 57 คนในกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษา เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 15%, อัตราส่วนความเสี่ยง (RR) 1.63, 95% CI 0.94 ถึง 2.82 ) การศึกษาอื่นๆ รายงานว่าความเจ็บปวดดีขึ้น การทำงานดีขึ้นและคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพดีขึ้น (ค่า P ≤ 0.001) ไม่มีการรายงานเรื่องข้อติดและความล้มเหลวในการรักษา (จำเป็นต้องผ่าตัด) จากการศึกษาที่รวบรวมไว้

สำหรับการเปรียบเทียบพื้นรองเท้าแบบลิ่มด้านข้างกับที่ไม่มีพื้นรองเท้าด้านใน การศึกษา 1 ฉบับ (n = 40, หลักฐานคุณภาพต่ำ) แสดงคะแนนความเจ็บปวดของ VAS ที่ต่ำกว่าในกลุ่มพื้นรองเท้าแบบลิ่มด้านข้าง (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 16%, MD -1.60, 95% CI - 2.31 ถึง -0.89) หลังจาก 9 เดือน ไม่พบการรายงานจากการศึกษาที่รวบรวมไว้ในเรื่องด้านการทำงานของข้อ ข้อติด คุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ ความล้มเหลวในการรักษา และเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์

สำหรับการเปรียบเทียบพื้นรองเท้าแบบลิ่มด้านข้างกับพื้นรองเท้าที่มีลิ่มตรงกลาง หลังจากรวบรวมการศึกษา 3 ฉบับ (n = 358, หลักฐานคุณภาพปานกลาง) พบหลักฐานเพียงเล็กน้อยที่มีผลต่อคะแนนความเจ็บปวดแบบตัวเลข (NRS) (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 1.0%, MD 0.1 , 95% CI -0.45 ถึง 0.65), คะแนนของ Western Ontario-McMaster Osteoarthritis Scale (WOMAC) (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 0.1%, MD 0.07, 95% CI -4.96 ถึง 5.1) และคะแนนการทำงาน WOMAC (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 0.9%, MD 0.94, 95% CI - 2.98 ถึง 4.87) หลังจาก 12 เดือน พบหลักฐานของผลกระทบต่อคะแนนคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 1.0%, MD 0.01, 95% CI -0.05 ถึง 0.03) ขาดหายไปในการศึกษาหนึ่งชิ้น (n = 179, หลักฐานคุณภาพปานกลาง) ไม่มีการศึกษาเกี่ยวกับความล้มเหลวของการรักษาและเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์สำหรับการเปรียบเทียบนี้ในการศึกษาที่รวบรวม

ไม่สามารถรวมข้อมูลสำหรับการเปรียบเทียบพื้นรองเท้าด้านในแบบลิ่มด้านข้างกับสนับเข่าได้ หลังจากการติดตามการรักษาหกเดือน ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในคะแนนความเจ็บปวดของ VAS (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ -2.0%, MD -0.2, 95% CI -1.15 ถึง 0.75) และคะแนนการทำงานของ WOMAC (เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงสัมบูรณ์ 0.1%, MD 0.1, 95% CI -7.26 ถึง 0.75) ในการศึกษา 1 ฉบับ (n = 91, หลักฐานคุณภาพต่ำ); อย่างไรก็ตามทั้ง 2 กลุ่มมีอาการดีขึ้น ข้อติด ความฝืด คุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ ความล้มเหลวในการรักษา และเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ไม่ได้ถูกรายงานในการศึกษาที่รวบรวมไว้