ภาวะซึมเศร้ามักพบได้บ่อยในผู้ใหญ่ที่มีปัญหาสุขภาพกายเป็นเวลานาน ความเจ็บป่วยทางกายในระยะยาวเช่นโรคหัวใจและหลอดเลือดเบาหวาน มะเร็งหรือภาวะทางเดินหายใจเรื้อรังอาจส่งผลกระทบต่อสุขภาพจิต ปัญหาสุขภาพจิตอาจส่งผลต่อวิธีที่บุคคลจะรับมือกับสภาพร่างกาย การกระตุ้นพฤติกรรมเป็นวิธีการบำบัดด้วยการพูดที่ใช้ในการรักษาภาวะซึมเศร้าในผู้ใหญ่และอาจเป็นทางเลือกหนึ่งของการบำบัดทางจิตวิทยาหรือยาอื่น ๆ การทบทวนนี้ประเมินผลของการกระตุ้นพฤติกรรมต่อภาวะซึมเศร้าสำหรับผู้ที่มีความเจ็บป่วยทางกายในระยะยาว

เรารวมการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม (RCTs) ของการกระตุ้นพฤติกรรมกับผู้ใหญ่ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าและโรคหัวใจและหลอดเลือด เบาหวาน มะเร็งหรือภาวะทางเดินหายใจเรื้อรัง RCT เป็นการศึกษาที่มีกลุ่มควบคุมซึ่งผู้เข้าร่วมวิจัยจะได้รับการจัดสรรให้กับกลุ่มการรักษาและกลุ่มควบคุมโดยการสุ่ม เราค้นหาฐานข้อมูลออนไลน์ที่หลากหลายรวมถึงฐานข้อมูลระดับภูมิภาคและการลงทะเบียนในฐานข้อมูลการวิจัยเชิงทดลอง การสืบค้นดำเนินการเมื่อวันที่ 4 ตุลาคม 2019 ระบุข้อมูล 6066 รายการ หลังจากการคัดกรองงานวิจัย เราได้รวมการศึกษา 2 รายการไว้ในการทบทวนนี้และมีผู้เข้าร่วมวิจัย 181 คนที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล

การศึกษาทั้งสองได้คัดเลือกผู้เข้าร่วมวิจัยจากโรงพยาบาลในสหรัฐอเมริกา การศึกษา 1 รายการ รวมผู้เข้าร่วมวิจัยที่ฟื้นตัวจากโรคหลอดเลือดสมองและอีกงานวิจัยรวมผู้หญิงที่เป็นมะเร็งเต้านม ในการศึกษาทั้ง 2 รายการ ผู้เข้าร่วมวิจัยได้รับการกระตุ้นพฤติกรรมที่มีการดำเนินการแค่ 8 สัปดาห์ สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง แบบตัวต่อตัว การศึกษา 1 รายการ เปรียบเทียบการกระตุ้นพฤติกรรมกับการรักษาหลังป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมองตามปกติในขณะที่อีก 1 รายการ เปรียบเทียบการกระตุ้นพฤติกรรมกับการบำบัดด้วยการแก้ปัญหาซึ่งเป็นการบำบัดด้วยการพูด

หลักฐานมีความแน่นอนระดับต่ำถึงปานกลางแสดงให้เห็น ว่าการกระตุ้นพฤติกรรมอาจมีประสิทธิผลในการรักษาภาวะซึมเศร้ามากกว่ากลุ่มเปรียบเทียบ แต่การประมาณการผลลัพธ์เหล่านี้ไม่ชัดเจนและประสิทธิผลของการบำบัดลดลงในระยะยาว ไม่พบความแตกต่างระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมในจำนวนผู้ที่ออกจากการศึกษาก่อนเสร็จสิ้นการทดลอง อาการซึมเศร้า คุณภาพชีวิต ความสามารถในการทำงานของร่างกาย หรืออาการวิตกกังวล การศึกษาไม่ได้รายงานเกี่ยวกับผลข้างเคียงที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาการศึกษา

การศึกษาที่นำมารวบรวมมีข้อจำกัดหลายประการ ในการศึกษาทั้ง 2 รายการ ผู้เข้าร่วมวิจัยรู้ว่าตนเองได้รับการรักษาอะไร นอกจากนี้นักวิจัยยังมีส่วนร่วมในการออกแบบกิจกรรมการทดลองในทั้งการศึกษาทั้ง 2 รายการ จึงอาจมีผลต่อการประเมินผลลัพธ์สำหรับกลุ่มที่ได้รับการกระตุ้นพฤติกรรมว่ามีผลลัพธ์ที่ดีกว่า มีการศึกษา 1 รายการ มีข้อมูลที่ขาดหายไปซึ่งเกิดจากผู้เข้าร่วมวิจัยออกจากการศึกษาจึงอาจมีผลต่อผลลัพธ์

เราไม่พบหลักฐานเพียงพอในการทบทวนนี้เพื่อให้ทราบว่าควรใช้การกระตุ้นพฤติกรรมเพื่อรักษาภาวะซึมเศร้าในผู้ใหญ่ที่มีปัญหาสุขภาพทางกายในระยะยาวหรือไม่