ทำไมคำถามนี้จึงมีความสำคัญ
การระบาดใหญ่ของ COVID-19 ทั่วโลกเน้นย้ำถึงความสำคัญของการติดตามการติดต่อที่ถูกต้องและทันท่วงที การติดตามการติดต่อทำให้บุคคลทราบว่าพวกเขาอาจเคยอยู่ใกล้คนที่มีหรือแสดงอาการของโรคติดเชื้อ ทำให้พวกเขาแยกตัวเองได้และช่วยหยุดการแพร่กระจายของเชื้อ สำหรับวิธีการปกติ การติดตามการติดต่อเริ่มต้นจากมีการแจ้งเตือนว่ามีคนเป็นโรคติดเชื้อ พวกเขาจะถูกขอให้ทบทวนผู้ที่สัมผัส ย้อนกลับไปสองถึงสามวันก่อนมีอาการ การดำเนินการนี้ใช้เวลานานและอาจให้ภาพที่ไม่สมบูรณ์เสมอไป ดังนั้นเครื่องช่วยดิจิทัลจึงสามารถช่วยในการติดต่อผู้สัมผัสได้
การติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลใช้เทคโนโลยีเพื่อค้นหาและติดตามผู้สัมผัส บุคคลทั่วไปดาวน์โหลดแอปลงในสมาร์ทโฟนและบันทึกข้อมูลตำแหน่งและอาการ หรืออุปกรณ์ของพวกเขาอาจใช้เทคโนโลยีการค้นหาตำแหน่งเช่นบลูทูธ หรือ GPS (ระบบระบุตำแหน่งทั่วโลก) หากผู้ใช้ติดเชื้อ เทคโนโลยีจะระบุผู้สัมผัสใกล้ชิดและ / หรือการติดเชื้อทุติยภูมิ (คนที่พวกเขาแพร่โรคนี้ให้) และแจ้งให้คนทราบว่าพวกเขาอยู่ใกล้ใคร เทคโนโลยีระบุตำแหน่งที่แพร่เชื้อและระยะเวลา (บริบท)
อย่างไรก็ตามปัญหาอาจเกิดขึ้นเมื่อการเข้าถึงเทคโนโลยีมี จำกัด เช่นในพื้นที่ที่มีรายได้น้อยหรือสำหรับผู้สูงอายุเป็นต้น นอกจากนี้บางคนยังมองว่าเป็นการบุกรุกความเป็นส่วนตัวและสงสัยว่าข้อมูลจะถูกนำไปใช้อย่างไร
เราต้องการทราบว่าการติดตามผู้ติดต่อแบบดิจิทัลเมื่อเทียบกับการติดตามการติดต่อด้วยมือนั้น มีประสิทธิผลในการลดการแพร่กระจายของเชื้อหรือไม่โดยวัดจากการติดเชื้อทุติยภูมิ การระบุผู้สัมผัสใกล้ชิด การติดตามผู้สัมผัสที่สมบูรณ์และระบุบริบทของการติดเชื้อ
เราทำอะไร
เราค้นหาฐานข้อมูลทางการแพทย์สำหรับการศึกษาที่ประเมินการติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัล เราต้องการการศึกษาที่กำหนดไว้ในช่วงการระบาดของโรคติดเชื้อซึ่งประเมินคนจริงแบบเรียลไทม์ แต่เรารวมการศึกษาในทุกสถานการณ์และทุกรูปแบบ
เพื่อตอบคำถามของเราอย่างรวดเร็ว เราได้ลดขั้นตอนบางส่วนของกระบวนการทบทวนวรรณกรรมแบบ Cochrane ให้สั้นลงอย่างไรก็ตามเรามั่นใจในข้อสรุปของเรา
สิ่งที่เราพบ
เราพบการศึกษาที่เกี่ยวข้อง 12 รายการ 6 รายการประเมินประสิทธิผลของการติดตามการสัมผัสแบบดิจิทัลในกลุ่มคนเฉพาะ (cohort): 3 รายการระหว่างการระบาด (อีโบลาในเซียร์ราลีโอน; วัณโรคในบอตสวานาและไอกรน (ไอกรน) ในสหรัฐอเมริกา); และ 3 รายการจำลองการระบาดในโรงเรียนเพื่อประเมินระบบในการค้นหาผู้สัมผัสใกล้ชิดของผู้เข้าร่วม ส่วนที่เหลืออีก 6 รายการเป็นการศึกษาแบบจำลองซึ่งจำลองการติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัล
ผลการศึกษาหลัก
การติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลและการแยกตัวเอง อาจช่วยลดจำนวนการติดเชื้อทุติยภูมิได้ แต่ไม่มากเท่ากับการติดตามการสัมผัสต้วยตนเองและการแยกตัวเอง (2 การศึกษาแบบจำลอง)
การติดตามผู้ติดต่อแบบดิจิทัลพบผู้ติดต่อใกล้ชิดในการระบาดสองครั้งมากกว่าทำด้วยตนเอง (2 การศึกษาในสหรัฐอเมริกาและเซียร์ราลีโอน) อุปกรณ์ในภาวะที่ไม่มีการแพร่ระบาด สามารถค้นหาุผู้สัมผัสใกล้ชิดได้มากกว่าสมุดบันทึกหรือแบบสำรวจที่รายงานด้วยตนเอง
แอปอาจลดเวลาในการทำชุดผู้สัมผัสใกล้ชิด (1 การศึกษา) ระบบดิจิทัลใช้งานได้เร็วกว่าระบบกระดาษในการบันทึกรายชื่อผู้สัมผัสใหม่และตรวจสอบรายชื่อผู้สัมผัสที่รู้จักและอาจมีแนวโน้มที่ข้อมูลสูญหายน้อยกว่า
ปัญหาในการเข้าถึงระบบ (2 การศึกษา) รวมถึงการครอบคลุมเครือข่าย การขาดข้อมูล ปัญหาทางเทคนิคและความต้องการการฝึกอบรมพนักงานที่สูงขึ้น ค่าใช้จ่ายส่วนตัวของผู้ติดตามผู้สัมผัสเพิ่มขึ้น (1 การศึกษา) เนื่องจากการเดินทางและการชาร์จแบตเตอรี่โทรศัพท์ อุปกรณ์ทั้งหมดดูเหมือนจะปกป้องผู้ใช้ที่ได้รับการวินิจฉัยจากผู้สัมผัส ผู้สอดแนมและเจ้าหน้าที่ แต่ผู้ใช้แอปหนึ่งเป็นสมาชิกของหน่วยงานด้านสาธารณสุข การศึกษาพบการขโมยฮาร์ดแวร์ (โทรศัพท์มือถือมือสอง); รายงานว่าแบบฟอร์มกระดาษ "มักสูญหาย" และข้อมูลดิจิทัลนั้นได้รับการป้องกันด้วยรหัสผ่าน (2 การศึกษา) และเข้ารหัส (1 การศึกษา)
เราไม่พบหลักฐานเกี่ยวกับข้อมูลบริบทและการยอมรับ
นี่หมายความว่าอะไร
ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เทคโนโลยีดิจิทัลจะเป็นวิธีเดียวในการติดตามการสัมผัสระหว่างการระบาด อาจใช้ร่วมกับวิธีการด้วยมือ อย่างไรก็ตาม เทคโนโลยีดังกล่าวยังไม่ได้รับการพิสูจน์ในการระบาดในโลกแห่งความเป็นจริง และไม่มีการศึกษาใด ๆ ของเราที่ประเมินการติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลและการทำด้วยมือ กับการติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลเพียงอย่างเดียว การศึกษาที่รวบรวมนำเข้าของเราประเมินเทคโนโลยีที่แตกต่างกันและใช้วิธีการที่แตกต่างกัน ดังนั้นเราจึงไม่แน่ใจเกี่ยวกับหลักฐานของพวกเขา
รัฐบาลที่ใช้การติดตามการสัมผัสแบบดิจิทัลควรตรวจสอบให้แน่ใจว่าประชากรที่มีความเสี่ยงจะไม่เสียเปรียบและคำนึงถึงความเป็นส่วนตัว
หลักฐานงานวิจัยรวบรวมถึง พฤษภาคม 2020
ประสิทธิผลของวิธีการดิจิทัลส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์เนื่องจากมีข้อมูลที่เผยแพร่น้อยมากสำหรับการระบาดในโลกแห่งความเป็นจริง การศึกษาแบบจำลองให้หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำในการลดลงของผู้ป่วยทุติยภูมิ หากใช้การติดตามการสัมผัสแบบดิจิทัลร่วมกับมาตรการด้านสาธารณสุขอื่น ๆ เช่นการแยกตัวเอง การศึกษาแบบ cohort ให้หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากว่า การติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลอาจให้จำนวนผู้สัมผัสที่เชื่อถือได้มากขึ้น และลดเวลาในการติดตามผู้สัมผัสให้ครบ วิธีการแบบจิทัลอาจมีผลกระทบต่อความเป็นธรรมสำหรับประชากรกลุ่มเสี่ยงที่มีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตไม่ดีและการเข้าถึงเทคโนโลยีดิจิทัลไม่ดี
จำเป็นต้องมีการวิจัยขั้นต้นที่ชัดเจนยิ่งขึ้นเกี่ยวกับประสิทธิผลของเทคโนโลยีการติดตามการสัมผัส รวมถึงการวิจัยเกี่ยวกับการใช้วิธีการดิจิทัลร่วมกับระบบทำด้วยมือเนื่องจากวิธีการดิจิทัลไม่น่าจะใช้เพียงอย่างเดียวในสภาพแวดล้อมจริง การศึกษาในอนาคตควรพิจารณาถึงการเข้าถึงและการยอมรับวิธีการดิจิทัลและผลกระทบที่เป็นผลลัพธ์ต่อความเสมอภาค การศึกษาควรมีการยอมรับและการใช้เป็นคำถามการวิจัยหลักเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวสามารถป้องกันการใช้และประสิทธิผลของเทคโนโลยีเหล่านี้ได้
การลดการแพร่กระจายของโรคทางเดินหายใจเฉียบพลันรุนแรง coronavirus 2 (SARS-CoV-2) เป็นสิ่งสำคัญระดับโลก การติดตามผู้สัมผัสค้นหาผู้ที่เพิ่งสัมผัสกับบุคคลที่ติดเชื้อเพื่อแยกพวกเขาออกและลดการแพร่เชื้อเพิ่มเติม เทคโนโลยีดิจิทัลสามารถนำมาเพื่อช่วยและเร่งการติดตามผู้สัมผัสด้วยมือ เครื่องมือดิจิทัลสำหรับการติดตามผู้สัมผัสอาจแบ่งออกเป็น 3 ส่วน: 1) การตอบสนองการระบาด 2) การติดตามใกล้ชิด; และ 3) การติดตามอาการ เราทำการทบทวนวรรณกรรมอย่างรวดเร็ว เกี่ยวกับประสิทธิผลของวิธีการดิจิทัลในการติดตามการสัมผัสระหว่างการระบาดของโรคติดเชื้อ
เพื่อประเมินผลประโยชน์ อันตราย และการยอมรับของวิธีการติดตามผู้สัมผัสส่วนบุคคลแบบดิจิทัลสำหรับการระบุผู้สัมผัสของกรณีที่เป็นผลบวกของโรคติดเชื้อ
ผู้เชี่ยวชาญด้านข้อมูลสืบค้นวรรณกรรมตั้งแต่ 1 มกราคม 2000 ถึง 5 พฤษภาคม 2020 ใน CENTRAL, MEDLINE และ Embase นอกจากนี้เราได้คัดกรอง Cochrane COVID-19 Study Register
เราได้รวมการทดลองที่มีการควบคุมแบบสุ่ม (RCT), คลัสเตอร์ - RCT, quasi RCT, cohort studies, การศึกษาแบบตัดขวางและการศึกษาแบบจำลองในประชากรทั่วไป เราสนใจรวมการศึกษาการติดตามการสัมผัสระหว่างการระบาดของโรคติดเชื้อ (รวมถึง COVID-19, อีโบลา, วัณโรค, ไวรัสกลุ่มอาการทางเดินหายใจเฉียบพลันรุนแรงและกลุ่มอาการทางเดินหายใจในตะวันออกกลาง) เป็นหลักฐานโดยตรง แต่ถือว่าการศึกษาเปรียบเทียบการติดตามการสัมผัสนอกการระบาดเป็นหลักฐานทางอ้อม
วิธีการดิจิทัลมีหลากหลาย แต่โดยทั่วไปจะรวมซอฟต์แวร์ (หรือเฟิร์มแวร์) เพื่อให้ผู้ใช้ติดตั้งบนอุปกรณ์ของตนหรืออัปโหลดไปยังอุปกรณ์ที่รัฐบาลหรือบุคคลภายนอกจัดหาให้ มาตรการควบคุมรวมถึงการติดตามการสัมผัสแบบดั้งเดิมหรือทำด้วยมือ สมุดบันทึกและการสำรวจที่รายงานด้วยตนเอง การสัมภาษณ์ วิธีมาตรฐานอื่น ๆ ในการระบุผู้สัมผัสใกล้ชิดและเทคโนโลยีอื่น ๆ เมื่อเทียบกับวิธีการดิจิทัล (เช่นเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์)
ผู้ประพันธ์การทบทวน 2 คนคัดกรองรายงานและรายงานฉบับเต็มที่อาจเกี่ยวข้องทั้งหมดอย่างอิสระ ผู้ประพันธ์การทบทวนคนหนึ่งดึงข้อมูลสำหรับ 50% ของการศึกษาที่รวมไว้และอีกคนหนึ่งดึงข้อมูลอีก 50% ที่เหลือ ผู้ประพันธ์การทบทวนคนที่สองตรวจสอบข้อมูลทีคัดออกมาทั้งหมด ผู้ประพันธ์การทบทวนคนหนึ่งประเมินคุณภาพของการศึกษาที่รวมไว้และอีกคนหนึ่งตรวจสอบการประเมิน ผลลัพธ์ของเราคือการค้นหาผู้ป่วยที่ติดเชื้อตามมาและผู้สัมผัสใกล้ชิด เวลาในการติดตามผู้สัมผัส ปัญหาความสามารถในการยอมรับและการเข้าถึง ความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยและปัญหาด้านจริยธรรมอื่น ๆ ที่พบ แม้ว่าการศึกษาการสร้างแบบจำลองจะทำนายผลโดยประมาณของผลของวิธีการติดตามผู้สัมผัสที่แตกต่างกันต่อผลลัพธ์ทีต้องการ แต่การศึกษาแบบ cohort ให้การประมาณที่วัดได้เบื้องต้นของผลของวิธีการติดตามการสัมผัสที่แตกต่างกันต่อผลลัพธ์ที่ต้องการ เราใช้ GRADE-CERQual เพื่ออธิบายความเชื่อมั่นของหลักฐานจากข้อมูลเชิงคุณภาพและ GRADE สำหรับการสร้างแบบจำลองและการศึกษาแบบ cohort
เราพบุการศึกษาแบบ cohort 6 รายการที่รายงานข้อมูลเชิงปริมาณ และการศึกษาแบบจำลอง 6 รายการที่รายงานการจำลองวิธีการดิจิทัลสำหรับการติดตามผู้สัมผัส การศึกษาแบบ cohort 2 รายการให้ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วย การศึกษาแบบ cohort 3 รายการดูที่การติดตามผู้สัมผัสระหว่างการระบาด ในขณะที่ 3 รายการเลียนแบบการระบาดในสถานที่ที่ไม่มีการระบาด (โรงเรียน) จากการศึกษาการสร้างแบบจำลอง 6 รายการ มีการประเมินวิธีการดิจิทัล 4 รายการสำหรับการติดตามผู้สัมผัสในสถานการณ์จำลอง COVID-19 ในขณะที 2 รายการจำลองการสัมผ้สใกล้ชิดในการระบาดที่ไม่เฉพาะเจาะจง
การศึกษาแบบจำลอง
การศึกษาการสร้างแบบจำลอง 2 รายการให้หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำของการลดลงของผู้ป่วยทุติยภูมิโดยใช้การติดตามการสัมผัสแบบดิจิทัล (วัดเป็นจำนวนเฉลี่ยของผู้ป่วยทุติยภูมิต่อผู้ป่วยดัชนี - จำนวนการแพร่กระจาย์ที่มีประสิทธิผล ( R eff )) การศึกษาหนึ่งรายการประมาณว่ามีการลดลง 18%R Eff ด้วยการติดตามการสัมผัสแบบดิจิทัลเมื่อเทียบกับการแยกตัวเองเพียงอย่างเดียวและลดลง 35% ด้วยการติดตามการสัมผัสด้วยตนเอง อีกรายการการลด R Eff สำหรับการติดตามผู้สัมผ้สแบบดิจิทัลเมื่อเทียบกับการแยกตัวเองเพียงอย่างเดียว (ลดลง 26%) และการลดลงของ R Eff การติดตามการสัมผัสด้วยตนเองเมื่อเทียบกับการแยกตัวเองเพียงอย่างเดียว (ลดลง 53%) อย่างไรก็ตามความเชื่อมั่นของหลักฐานลดลงเนื่องจากข้อกำหนดที่ไม่ชัดเจนของรูปแบบและสมมติฐานเกี่ยวกับประสิทธิผลของการติดตามผู้สัมผัสด้วยตนเอง (สมมติว่า 95% ถึง 100% ของการติดตามผู้สัมผัส) และสัดส่วนของประชากรที่จะมีแอป (53% ).
การศึกษาแบบ cohort
การศึกษาแบบ cohort 2 รายการให้หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากว่า วิธีการติดตามผู้สัมผัสแบบดิจิทัลดีกว่าการติดตามด้วยมือ ในระหว่างการระบาดของโรคอีโบลา การติดตามผู้สัมผัสโดยใช้แอปพบผู้สัมผัสใกล้ชิดต่อเคสโดยเฉลี่ยมากกว่าการใช้รูปแบบกระดาษถึงสองเท่า ในทำนองเดียวกัน หลังจากการระบาดของโรคไอกรนในโรงพยาบาลของสหรัฐอเมริกา นักวิจัยพบว่าการค้นหาด้วยคลื่นความถี่วิทยุพบผู้สัมผัสใกล้ชิด 45 คน แต่การค้นหาเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์พบ 13 คน ความเชื่อมั่นของหลักฐานลดลง เนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับความไม่แม่นยำ และความเสี่ยงของอคติที่ร้ายแรง เนื่องจากไม่สามารถออกแบบการศึกษาการติดตามผู้สัมผัสเพื่อค้นหาจำนวนผู้สัมผัสที่แท้จริงได้
การศึกษาแบบ cohort 1 รายการให้หลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากว่า แอปสามารถลดเวลาในการทำกลุ่มผู้สัมผัสใกล้ชิดได้ครบ ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับผลลัพธ์นี้ ได้รับผลกระทบจากความไม่แม่นยำ และความเสี่ยงของอคติที่ร้ายแรง ทีมติดตามผู้สัมผัสรายงานว่า ระบบการป้อนและจัดการข้อมูลดิจิทัลใช้งานได้เร็วกว่าระบบกระดาษและอาจมีแนวโน้มที่ข้อมูลสูญหายน้อยกว่า
การศึกษา 2 รายการจากประเทศที่มีรายได้ต่ำหรือปานกลางรายงานว่าการติดตามผู้สัมผัสด้วยระบบดิจิทัลใช้งานง่ายกว่าและโดยทั่วไปนิยมใช้มากกว่าระบบกระดาษ ช่วยประหยัดเวลาของบุคลากร รายงานปรับปรุงความแม่นยำสำหรับชุดข้อมูลขนาดใหญ่และขนส่งได้ง่ายกว่าเมื่อเทียบกับรูปแบบกระดาษ อย่างไรก็ตาม บุคลากรต้องเผชิญกับต้นทุนที่เพิ่มขึ้นและปัญหาการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตของระบบดิจิทัลเมื่อเทียบกับระบบกระดาษ
อุปกรณ์ในการศึกษาแบบ cohort ดูเหมือนจะมีความเป็นส่วนตัวของผู้สัมผัส เกี่ยวกับผู้ใช้ที่เปิดเผยหรือได้รับการวินิจฉัย อย่างไรก็ตาม มีความเสี่ยงที่จะมีการละเมิดความเป็นส่วนตัวจากผู้สอดแนม หากเกิดการโจมตีการเชื่อมโยง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับอุปกรณ์ที่สวมใส่ได้
แปลโดย ศ.นพ.ภิเศก ลุมพิกานนท์ ภาควิชาสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น 18 กันยายน 2020