เราได้รวบรวมการทดลอง 4 ฉบับที่ดำเนินการในร้านขายยา การศึกษา 3 ฉบับตีพิมพ์ระหว่างปี 2000 ถึง 2010 และการศึกษาฉบับที่ 4 ตีพิมพ์ในปี 2016 มีร้านขายยาชุมชนและร้านยาเข้าร่วม 942 ร้าน มีทั้งที่เป็นเภสัชกรและไม่ใช่เภสัชกร การศึกษา 1 ฉบับดำเนินการในสกอตแลนด์เป็นการทดลอง 4 กลุ่ม ได้แก่ การเยี่ยมเยียนเพื่อเผยแพร่ความรู้ การศึกษาต่อเนื่องทางวิชาชีพ และการผสมผสานทั้ง 2 วิธีการ เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมที่ได้รับเฉพาะเอกสารแนวปฏิบัติเท่านั้น การศึกษา 2 ฉบับดำเนินการในประเทศโปรตุเกสและยูกันดาได้เปรียบเทียบการใช้การฝึกอบรมร่วมกับการแจกจ่ายเอกสารที่เป็นลายลักษณ์อักษรกับกลุ่มควบคุมที่ไม่ใช้วิธีการใด การศึกษา 1 ฉบับดำเนินการในประเทศไทยและเวียดนามได้เปรียบเทียบลำดับวิธีการ 3 ประการ (การบังคับใช้กฎระเบียบ การให้ความรู้ และการติดตามโดยเพื่อนร่วมงาน) กับกลุ่มควบคุมที่ไม่ใช้วิธีการใด ในงานวิจัยที่รวมอยู่ มีการประเมินเฉพาะการขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์ การซักประวัติและการให้คำแนะนำแก่ลูกค้าที่ซื้อยา และความรู้ของเภสัชกรและผู้ที่ไม่ใช่เภสัชกรเท่านั้น และไม่มีการศึกษาใดที่ประเมินผลลัพธ์อื่น ๆ เลย เราตัดสินว่าความเสี่ยงโดยรวมของการมีอคติสำหรับการขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์นั้นมีความเสี่ยงสูง และผลลัพธ์อีก 2 ประการนั้นก็ถือเป็นเรื่องที่น่ากังวลเช่นกัน

การศึกษา 1 ฉบับที่ดำเนินการในสกอตแลนด์ได้ประเมินวิธีการ องค์ประกอบเดียว (ใน 2 กลุ่มวิธีการ ) เทียบกับการควบคุมที่ใช้แนวทางที่เป็นลายลักษณ์อักษร และรายงานผลลัพธ์หลักหนึ่งรายการและผลลัพธ์รองหนึ่งรายการ

การขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์: การศึกษาได้รายงานการขายหรือการไม่ขายยาต้านเชื้อราตามสถานการณ์จำลองของผู้ป่วย ไม่มีการรายงานความแตกต่างใด ๆ ระหว่างกลุ่มที่ใช้วิธีการแทรกแซง และกลุ่มควบคุมในสถานการณ์ที่ไม่ควรขายยาต้านเชื้อราหากไม่มีใบสั่งยา ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับผลลัพธ์นี้ต่ำมาก

ความรู้ของเภสัชกรและผู้ที่ไม่ใช่เภสัชกร: การศึกษานี้ได้รายงานคะแนนความรู้ในช่วงเริ่มต้นและติดตามผล แต่ไม่ได้เปรียบเทียบคะแนนระหว่างกลุ่มที่ใช้วิธีการแบบองค์ประกอบเดียว 2 กลุ่มและกลุ่มควบคุมในทั้ง 2 จุดเวลา

การศึกษา 4 ฉบับได้ประเมินวิธีการแบบ หลายองค์ประกอบ เทียบกับการควบคุมที่ใช้แนวทางที่มีการเขียนหรือการไม่มีวิธีการใด และรายงานผลลัพธ์หลัก 1 รายการและผลลัพธ์รอง 2 รายการ

การขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์: การศึกษา 2 ฉบับที่ดำเนินการในยูกันดา ไทย และเวียดนาม ซึ่งมีร้านขายยาและร้านขายยาในชุมชนแบบสุ่มจำนวน 337 แห่ง รายงานสัดส่วนของยอดขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์เมื่อเทียบกับจำนวนคำขอทั้งหมดโดยใช้วิธีจำลองลูกค้า จากการนับคะแนน พบว่าการศึกษาทั้ง 2 ฉบับสนับสนุนวิธีการที่ใช้ นั่นคือ วิธีการหลายองค์ประกอบลดการขายยาต้านจุลชีพที่ไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์โดยเภสัชกรและผู้ที่ไม่ใช่เภสัชกร ข้อมูลในอีกการศึกษาอีก 2 ฉบับไม่เพียงพอที่จะตอบผลลัพธ์หลักนี้ การศึกษา 1 ฉบับดำเนินการในประเทศโปรตุเกสรายงานว่าการใช้ยาปฏิชีวนะทั้งหมดในระดับเทศบาล (ประกอบด้วยทั้งการขายยาปฏิชีวนะที่แพทย์สั่งและไม่มีแพทย์สั่ง) ลดลงหลังการใช้วิธีการแบบหลายองค์ประกอบ การศึกษาที่ดำเนินการในสกอตแลนด์ได้ประเมินวิธีการแบบหลายองค์ประกอบ (ใน 1 กลุ่มทดลอง) และรายงานการขายหรือการไม่ขายยาต้านเชื้อราตามสถานการณ์จำลองของผู้ป่วย ไม่มีการรายงานความแตกต่างใด ๆ ระหว่างกลุ่มที่ใช้วิธีการแทรกแซง และกลุ่มควบคุมในสถานการณ์ที่ไม่ควรขายยาต้านเชื้อราหากไม่มีใบสั่งยา ความเชื่อมั่นของหลักฐานสำหรับผลลัพธ์นี้ต่ำมาก

การซักประวัติและให้คำแนะนำแก่ลูกค้าร้านขายยา: การศึกษา 2 ฉบับที่ดำเนินการในยูกันดา ไทย และเวียดนาม รายงานผลลัพธ์ดังกล่าว ในประเทศไทยและเวียดนาม มีการปรับปรุงการปฏิบัติของเภสัชกรและผู้ที่ไม่ใช่เภสัชกรในกลุ่มที่ได้รับวิธีการแทรกแซง ในขณะที่ยูกันดารายงานการลดลงอย่างขัดแย้งกัน

ความรู้ของเภสัชกรและผู้ที่ไม่ใช่เภสัชกร: การศึกษาที่ดำเนินการในสกอตแลนด์รายงานคะแนนความรู้ในช่วงเริ่มต้นและติดตามผล แต่ไม่ได้เปรียบเทียบคะแนนระหว่างกลุ่มที่ใช้วิธีการแบบหลายองค์ประกอบและกลุ่มควบคุมในทั้ง 2 จุดเวลา