دوکساپرام (doxapram) تنفس را تحریک می‌کند. با این حال، شواهد کافی برای دانستن مفید بودن آن در نوزادان نارس مبتلا به آپنه وجود ندارد. آپنه (apnea) یک مکث در تنفس است که بیش از 20 ثانیه طول می‌کشد. این وضعیت می‌تواند برای مغز در حال رشد مضر باشد و باعث اختلال در عملکرد دستگاه گوارش یا دیگر اندام‌ها شود. تصور می‌شود داروهایی مانند دوکساپرام باعث تحریک تنفس شده و برای کاهش آپنه تجویز می‌شوند. مرور یک کارآزمایی کوچک نشان داد که آپنه ممکن است در چند روز اول پس از درمان کاهش یابد، اما نوزادان به اندازه کافی پیگیری نشدند تا بدانیم این تاثیر قابل توجه است یا خیر. هیچ شواهدی از این کارآزمایی در مورد تاثیرات طولانی‌مدت یا عوارض جانبی کمتر رایج به دست نیامد. انجام تحقیقات بیشتری در مورد بررسی اثربخشی، مضرات بالقوه و فواید طولانی‌مدت یا عوارض جانبی این داروها مورد نیاز است.
اگرچه دوکساپرام داخل وریدی ممکن است آپنه را طی 48 ساعت اول درمان کاهش دهد، اطلاعات کافی برای ارزیابی دقت (precision) این نتیجه یا ارزیابی عوارض جانبی احتمالی در دسترس نیست. هیچ پیامد طولانی‌مدتی اندازه‌گیری نشد. انجام مطالعات بیشتری برای تعیین نقش این درمان در عملکرد بالینی مورد نیاز است.
آپنه (apnea) عودکننده در نوزادان نارس، به ویژه در سن بارداری بسیار پائین، شایع است. آپنه می‌تواند منجر به هیپوکسمی و برادی‌کاردی شود، که ممکن است به اندازه‌ای شدید باشد که نیاز به احیا شامل استفاده از تهویه با فشار مثبت پیدا کند. دوکساپرام (doxapram) برای تحریک تنفس و در نتیجه پیشگیری از بروز آپنه و عواقب آن استفاده شده است.
ارزیابی تاثیر درمان با دوکساپرام بر آپنه و استفاده از فشار مثبت متناوب راه‌های هوایی (intermittent positive airways pressure; IPPV) در نوزادان نارس مبتلا به آپنه عودکننده.
بانک اطلاعاتی کارآزمایی‌های پری‌ناتال آکسفورد (Oxford Database of Perinatal Trials)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL، کتابخانه کاکرین ، شماره 2، 2009)، MEDLINE (1966 تا اپریل 2009)، EMBASE (1980 تا اپریل 2009)، CINAHL (1982 تا اپریل 2009)، را جست‌وجو کردیم. ما از کلمات متنی «دوکساپرام»، «آپنه یا آپنه (apnea or apnoea)» و عبارت MeSH «نوزاد، نارس (infant, premature)» استفاده کردیم. مرورهای قبلی شامل منابع متقابل، چکیده‌های مقالات از کنفرانس‌ها و جلسات سمپوزیوم نیز مورد بررسی قرار گرفتند. چکیده‌های مقالات انجمن تحقیقات کودکان از سال 1996 تا 2008 جست‌وجو شدند.
ما همه کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که با تخصیص تصادفی یا شبه-تصادفی بیماران، دوکساپرام برای درمان آپنه در نوزادان نارس استفاده شد.
هر نویسنده مرور، مقالات را از نظر کیفیت و معیارهای ورود ارزیابی کرده و به‌طور مستقل از دیگری داده‌ها را استخراج کرد.
ما فقط یک کارآزمایی را پیدا کردیم، که به صورت تصادفی، 11 نوزاد را به دوکساپرام وریدی و 10 نوزاد را به دارونما (placebo) اختصاص دادند. شکست درمان پس از 48 ساعت در گروه نوزادان نارس تحت درمان با دوکساپرام (4/11) در مقایسه با گروهی که با دارونما (8/10) درمان شدند، کمتر بود. فواصل اطمینان گسترده این نتیجه را غیرمعنادار کرد [نسبت خطر (relative risk) جمع‌بندی شده: 0.45 (0.20 تا 1.05)]. فقط یک نوزاد، که از گروه دارونما بود، IPPV دریافت کرد.
از هفت پاسخ‌دهنده به درمان تا 48 ساعت در گروه 11 نفری که دوکساپرام دریافت کردند، پنج نفر بین 48 ساعت و هفت روز پس از شروع درمان، پاسخ درمانی ندادند. این یافته، نرخ شکست دیرهنگام را نشان می‌دهد (9/11)، مشابه نرخ شکست کوتاه‌مدت در گروه دارونما (8/10). ارزیابی پاسخ‌های دیرهنگام تمام کسانی که در گروه دارونما قرار داشتند، ممکن نیست، زیرا به یک بازوی درمانی رفتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.