برخی از افراد مبتلا به آسم ممکن است به دلیل بدتر شدن نشانه‌های آسم هنگام ورزش یا دلایل دیگر مانند ناشرطى‌سازى (deconditioning)، تحمل کمتری را نسبت به ورزش نشان دهند. این وضعیت می‌تواند از ورزش کردن یا تلاش برای حفظ تناسب اندام آنها پیشگیری کند. برنامه‌های تمرین بدنی برای افراد مبتلا به آسم در جهت بهبودی در آمادگی جسمانی، هماهنگی عضلات و اعتماد به نفس طراحی شده‌اند.
مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که تمرینات ورزشی (شامل دویدن، ژیمناستیک، دوچرخه‌سواری، شنا، وزنه‌برداری و پیاده‌روی) میان شرکت‌کنندگان مطالعه به‌خوبی تحمل شد. این مرور هم‌چنین نشان داد که تمرینات بدنی آمادگی قلبی‌ریوی را بهبود بخشید و تاثیرات مثبتی را بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت نشان داد. بااین‌حال، تمرین بدنی تاثیر معنی‌داری بر عملکرد ریه در حالت استراحت نداشت. به‌طور خلاصه، افراد مبتلا به آسم پایدار باید تشویق شوند تا بدون ترس از بدتر شدن نشانه‌های آسم، در تمرینات ورزشی منظمی که در حد توانشان است، شرکت کنند.
این مرور نشان داد تمرین بدنی بهبودی قابل توجهی را در حداکثر جذب اکسیژن ایجاد کرد، اگرچه هیچ تاثیراتی در دیگر معیارهای عملکرد ریوی مشاهده نشدند. در مطالعات واردشده، تمرین بدنی میان افراد مبتلا به آسم به‌خوبی تحمل شد و به این ترتیب، افراد مبتلا به آسم پایدار باید تشویق شوند تا در تمرینات ورزشی منظم، بدون ترس از تشدید نشانه‌ها، شرکت کنند. برای درک مکانیسم‌هایی که فعالیت بدنی بر مدیریت آسم تاثیر می‌گذارد، انجام پژوهش‌های بیشتری مورد نیاز است.
افراد مبتلا به آسم ممکن است به دلیل بدتر شدن نشانه‌های آسم حین ورزش یا دلایل دیگر مانند ناشرطى‌سازى (deconditioning) در نتیجه عدم تحرک، تحمل کمتری را نسبت به ورزش نشان دهند. برخی ممکن است بر اساس توصیه‌های پزشکی یا تاثیر خانواده فعالیت‌ها را محدود کنند و این ممکن است منجر به کاهش آمادگی جسمانی شود. هدف برنامه‌های تمرین بدنی، بهبودی در آمادگی جسمانی، هماهنگی عصبی‌عضلانی و افزایش اعتماد به نفس است. از نظر ذهنی، بسیاری از افراد مبتلا به آسم گزارش می‌دهند که در صورت داشتن آمادگی جسمانی، از نظر نشانه‌ها بهتر هستند، اما نتایج حاصل از کارآزمایی‌ها متفاوت بوده و به دلیل طراحی‌ها و پروتکل‌های آموزشی متفاوت، مقایسه آنها دشوار بوده است. هم‌چنین، از آنجایی که ورزش می‌تواند باعث ایجاد آسم شود، بی‌خطری (safety) برنامه‌های ورزشی باید در نظر گرفته شود.
به‌دست آوردن درک بهتر از تاثیر تمرینات بدنی بر سلامت تنفسی و عمومی افراد مبتلا به آسم، از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده.
ما پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین را تا ژانویه 2013 جست‌وجو کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده را با مشارکت افراد بالای هشت سال مبتلا به آسم وارد کردیم که برای انجام تمرینات بدنی یا عدم انجام تمرینات بدنی تصادفی‌سازی شدند. تمرینات بدنی می‌بایست حداقل به مدت 20 دقیقه، دوبار در هفته، در مدت حداقل چهار هفته انجام شده بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم واجد شرایط بودن مطالعات را برای ورود ارزیابی کرده و ارزیابی خطر سوگیری (bias) را برای مطالعات واردشده انجام دادند.
بیست و یک مطالعه (772 شرکت‌کننده) در این مرور وارد شدند و دو مطالعه دیگر در سال 2012 به‌عنوان «در انتظار طبقه‌بندی» شناسایی شدند. تمرینات بدنی به خوبی تحمل شده و هیچ‌گونه عوارض جانبی گزارش نشد. هیچ‌یک از مطالعات به بدتر شدن نشانه‌های آسم پس از تمرین بدنی اشاره نکردند. تمرین بدنی بهبودی قابل توجهی را در آمادگی قلبی‌ریوی نشان داد که با افزایش معنی‌دار آماری و بالینی در حداکثر جذب اکسیژن اندازه‌گیری شد (تفاوت میانگین (MD): 4.92 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.98 تا 5.87؛ P < 0.00001؛ 8 مطالعه با 267 شرکت‌کننده)؛ بااین‌حال، هیچ تاثیری با اهمیت آماری برای حجم بازدمی اجباری در 1 ثانیه (forced expiratory volume in 1 second; FEV1)، ظرفیت حیاتی اجباری (forced vital capacity; FVC)، تهویه دقیقه‌ای در حداکثر ورزش (minute ventilation at maximal exercise; VEmax) یا نرخ اوج جریان بازدمی (peak expiratory flow rate; PEFR) مشاهده نشد. متاآنالیز چهار مطالعه افزایش اهمیت آماری را در حداکثر ضربان قلب شناسایی کرد و پس از آنالیز حساسیت (sensitivity) و حذف دو مطالعه، این اهمیت حفظ شد (MD؛ 3.67 bpm؛ 95% CI؛ 0.90 تا 3.44؛ P = 0.01). اگرچه داده‌های کافی برای تجمیع نتایج به دلیل ابزارهای گزارش‌دهی متنوع وجود نداشتند، شواهد نشان داد تمرین بدنی ممکن است تاثیرات مثبتی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت داشته باشد، و چهار مورد از پنج مطالعه از نظر آماری و بالینی مزیت قابل توجهی را نشان دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.