ما 15 مورد RCT را با مجموع 1007 شرکت‌کننده در سومین نسخه به‌روز این مرور وارد کردیم. یک کارآزمایی به مقایسه رویکرد جراحی از شکم یا پرینه پرداخته بود، سه کارآزمایی روش‌های فیکساسیون را با هم مقایسه کرده بودند، سه کارآزمایی به بررسی تاثیرات برش دادن لیگامان‌های جانبی پرداخته بودند، یک کارآزمایی روش‌های رکتوسیگموئیدکتومی (rectosigmoidectomy) را با هم مقایسه کرده بود، دو کارآزمایی جراحی لاپاروسکوپی را با جراحی باز مورد مقایسه قرار داده بودند، و دو کارآزمایی رکتوپکسی (rectopexy) رزکسیون را با بدون رزکسیون مقایسه کرده بودند. یک کارآزمایی جدید رکتوپکسی را در برابر موبیلیزاسیون رکتوم به تنهایی (بدون رکتوپکسی) که به صورت جراحی لاپاروسکوپی یا باز انجام شده بودند، با هم مقایسه کرده بودند. کارآزمایی جدید دیگری تکنیک‌های مختلف مورد استفاده را در جراحی پرینه‌آل مورد بررسی قرار داده بود و یک کارآزمایی دیگر سه موضوع را با هم مقایسه کرده بود: جراحی از شکم در برابر پرینه‌آل، رکتوپکسی با رزکسیون در برابر بدون رزکسیون در جراحی شکمی، و تکینک‌های مختلف استفاده شده در جراحی پرینه‌آل.

ناهمگونی اهداف کارآزمایی‌ها، نوع مداخلات و پیامدها، انجام تجزیه‌و‌تحلیل را دشوار می‌ساخت. بسیاری از اهداف مرور فقط توسط یک یا دو مطالعه با تعداد کم شرکت‏‌کنندگان پوشش داده شده بود. با توجه به این مسئله، داده‌های کافی وجود ندارد تا بتوان گفت از بین رویکرد شکمی و پرینه‌آل کدامیک موثرتر هستند. تفاوت قابل شناسایی بین روش‌های مختلف استفاده شده برای فیکساسیون حین رکتوپکسی وجود نداشت. برش لیگامان‌های جانبی، نسبت به نگهداشتن آنها، با عود کمتری همراه بود، اما میزان بروز یبوست پس از جراحی در آن بیشتر بود. در رکتوپکسی لاپاروسکوپی، عوارض پس از جراحی و مدت بستری در بیمارستان کمتر از رکتوپکسی باز بود. انجام رزکسیون روده حین رکتوپکسی با نرخ کمتر بروز یبوست همراه بود. در صورت انجام موبیلیزاسیون رکتوم به تنهایی، شانس عود پرولاپس تمام ضخامت بیشتر از زمانی بود که رکتوپکسی هم انجام شده بود. تفاوتی از لحاظ کیفیت زندگی بین بیمارانی که تحت انواع مختلف جراحی پرولاپس قرار گرفته بودند، وجود نداشت.