ما 11 کارآزمایی را انتخاب کردیم که مجموعا 1486 شرکت‌کننده را گزارش دادند. در شش کارآزمایی، جراحی بای‌پس با آنژیوپلاستی ترانس‌لومینال پرکوتانئوس (percutaneous transluminal angioplasty; PTA) مقایسه شد و هر کدام با اندارترکتومی از راه دور (remote endarterectomy)، ترومبواندارترکتومی (thromboendarterectomy)، ترومبولیز، ورزش و تحریک طناب نخاعی بود. کیفیت شواهد برای مهم‌ترین پیامدهای جراحی بای‌پس در مقابل PTA بالا بود، به جز برای بهبود بالینی و باز ماندن اولیه. سطح کیفیت شواهد را برای بهبود بالینی کاهش دادیم که ناشی از ناهمگونی میان مطالعات و این واقعیت بود که این یک ارزیابی ذهنی از پیامد بود و بنابراین در معرض خطر سوگیری (bias) تشخیص قرار داشت. سطح کیفیت شواهد را برای باز ماندن اولیه متوسط قضاوت کردیم که به دلیل ناهمگونی بین مطالعات بود. برای مقایسه‌های باقی‌مانده، شواهد محدود شد. برای چندین پیامد، CI ها گسترده بودند.

در مقایسه میان جراحی بای‌پس با PTA، افزایش احتمالی در عوارض غیر-ترومبوتیک پس از مداخله با جراحی بای‌پس (OR: 1.29؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.73؛ شش مطالعه؛ 1015 شرکت‌کننده) دیده شد، اما جراحی بای‌پس با میزان موفقیت تکنیکی بیش‌تری همراه بود (OR: 2.26؛ 95% CI؛ 1.49 تا 3.44؛ پنج مطالعه؛ 913 شرکت‌کننده). آنالیزها بوسیله شدت‌های مختلف بالینی بیماری (لنگش متناوب (intermittent claudication; IC) یا CLI) نشان دادند که عوارض حین انجام مداخله در شرکت‌کنندگان مبتلا به CLI که تحت جراحی بای‌پس قرار گرفتند، در مقایسه با PTA بیش‌تر رخ داد (OR: 1.57؛ 95% CI؛ 1.09 تا 2.24). هیچ تفاوتی در مرگ‌ومیر حین پروسیجر شناسایی نشد (OR: 1.67؛ 95% CI؛ 0.66 تا 4.19؛ پنج مطالعه؛ 913 شرکت‌کننده). نرخ باز ماندن اولیه در سال اول پس از جراحی بای‌پس بیش‌تر از PTA گزارش شد (OR: 1.94؛ 95% CI؛ 1.20 تا 3.14؛ چهار مطالعه؛ 300 شرکت‌کننده)، اما این تفاوت در چهار سال دیده نشد (OR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.74 تا 1.78؛ دو مطالعه؛ 363 شرکت‌کننده). تفاوتی در بهبود بالینی (OR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.03 تا 14.52؛ دو مطالعه؛ 154 شرکت‌کننده)، نرخ آمپوتاسیون (OR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.87؛ پنج مطالعه؛ 752 شرکت‌کننده)، نرخ نیاز به انجام مداخله مجدد (OR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.37؛ سه مطالعه؛ 256 شرکت‌کننده) یا مرگ‌ومیر حین دوره پیگیری (OR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.25؛ پنج مطالعه؛ 961 شرکت‌کننده) بین گروه‌های درمانی جراحی و اندوواسکولار شناسایی نشد. تفاوتی در پارامترهای ذهنی پیامدها، که عبارتند از کیفیت زندگی و بهزیستی (well-being) فیزیکی و روانی‌اجتماعی، وجود نداشت. طول مدت اقامت در بیمارستان برای شاخص پروسیجر در بیمارانی که با جراحی بای‌پس درمان شدند، در مقایسه با درمان‌شده‌ها با PTA، بیش‌تر بود.

در یک مطالعه تکی (116 شرکت‌کننده) که به مقایسه جراحی با اندارترکتومی دوردست روی شریان فمورال سطحی پرداخته بودند، فراوانی عوارض غیر-ترومبوتیک پس از مداخله بین گروه‌های درمانی مشابه بود (OR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.53 تا 2.34). هیچ موردی از مرگ‌ومیر 30 روزه از شاخص درمان یا در دوره اقامت در بیمارستان در هیچ یک از گروه‌ها گزارش نشد. تفاوتی در باز ماندن رگ (OR: 1.66؛ 95% CI؛ 0.79 تا 3.46)، آمپوتاسیون (OR: 1.70؛ 95% CI؛ 0.27 تا 10.58) و نرخ مرگ‌ومیر در دوره پیگیری (OR: 1.66؛ 95% CI؛ 0.61 تا 4.48) گزارش نشد. اطلاعات در مورد بهبود بالینی موجود نبودند.

تفاوتی در عوارض ماژور (OR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.34 تا 1.31) یا مرگ‌ومیر (OR: 2.09؛ 95% CI؛ 0.67 تا 6.44) در دوره 30 روزه درمان میان جراحی و ترومبولیز (یک مطالعه؛ 237 شرکت‌کننده) برای ایسکمی مزمن اندام تحتانی شناسایی نشد. نرخ آمپوتاسیون کمتر از جراحی بای‌پس بود (OR: 0.10؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.80). هیچ تفاوتی در مرگ‌ومیر دیرهنگام یافت نشد (OR: 1.56؛ 95% CI؛ 0.71 تا 3.44). هیچ اطلاعاتی در مورد نرخ باز ماندن رگ و بهبود بالینی گزارش نشد.

موفقیت تکنیکی که منجر به بازگرداندن جریان خون شود، پس از جراحی بای‌پس در مقایسه با ترومبواندارترکتومی برای بیماری انسدادی آئورتو-ایلیاک (یک مطالعه؛ 43 شرکت‌کننده؛ OR: 0.01؛ 95% CI؛ 0 تا 0.17) بیش‌تر بود. مرگ‌ومیر حین انجام پروسیجر (OR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.01 تا 8.65)، مرگ‌ومیر در دوره پیگیری (OR: 3.29؛ 95% CI؛ 0.13 تا 85.44) و نرخ آمپوتاسیون (OR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.08 تا 2.91) میان گروه‌های درمانی تفاوتی نداشت. بهبود بالینی و نرخ باز ماندن رگ گزارش نشده بودند.

در مقایسه میان جراحی و ورزش (یک مطالعه؛ 75 شرکت‌کننده) تفاوتی در عوارض زودهنگام پس از مداخله (OR: 7.45؛ 95% CI؛ 0.40 تا 137.76) و مرگ‌ومیر (OR: 1.55؛ 95% CI؛ 0.06 تا 39.31) دیده نشد. پیامدهای اولیه باقی‌ مانده گزارش نشدند. تفاوتی در حداکثر زمان راه ‌رفتن بین ورزش و جراحی نبود (1.66 دقیقه؛ 95% CI؛ 1.23- تا 4.55).

با در نظر گرفتن مقایسه‌ها میان جراحی بای‌پس با تحریک طناب نخاعی برای CLI، تفاوتی در نرخ آمپوتاسیون پس از 12 ماه پیگیری (OR: 4.00؛ 95% CI؛ 0.25 تا 63.95؛ یک مطالعه؛ 12 شرکت‌کننده) دیده نشد. پارامترهای پیامدهای اولیه باقی‌ مانده گزارش نشدند.