سرطان سلول غیرکوچک ریه، شایعترین نوع سرطان ریه است. درمان استاندارد برای تومورهای کوچک، جراحی (برای خارج کردن تومور) یا جراحی و رادیوتراپی (درمان با اشعه ایکس) است. اگر تومور درون قفسه سینه گسترش یافته باشد، درمان استاندارد رادیوتراپی است. اگر تومور فراتر از قفسه سینه گسترش یابد، درمان حمایتی (درمان برای تسکین نشانهها) داده میشود. کارآزماییها سعی کردهاند پس از این درمانهای استاندارد، شیمیدرمانی را انجام دهند تا دریابند که میتواند به افراد کمک کند تا عمر طولانیتری داشته باشند یا خیر. این مرور نشان داد که انجام شیمیدرمانی پس از رادیوتراپی یا مراقبتهای حمایتی، به نظر میرسد که به بیماران کمک میکند تا عمر طولانیتری داشته باشند. با انجام شیمیدرمانی پس از رادیوتراپی برای 1000 بیمار، در مقایسه با عدم انجام شیمیدرمانی، انتظار میرود 40 بیمار دیگر 2 سال بیشتر زنده بمانند. با انجام شیمیدرمانی پس از مراقبتهای حمایتی برای 1000 بیمار، در مقایسه با عدم انجام شیمیدرمانی، انتظار میرود 100 نفر بیشتر تا 2 سال بعد زنده بمانند. انجام شیمیدرمانی پس از جراحی نیز ممکن است به بیماران کمک کند عمر طولانی تری داشته باشند، اگرچه شواهد برای حمایت از این یافته کمتر واضح است.
در ابتدای این متاآنالیز بدبینی قابل توجهی در مورد نقش شیمیدرمانی در درمان سرطان سلول غیرکوچک ریه وجود داشت. این نتایج امیدواری به پیشرفت است و نشان میدهد که شیمیدرمانی ممکن است در درمان این بیماری نقش داشته باشد.
نقش شیمیدرمانی در درمان بیماران مبتلا به سرطان سلول غیرکوچک ریه مشخص نبود. بنابراین یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز کمّی (quantitativ) برای ارزیابی شواهد موجود از همه کارآزماییهای تصادفیسازی شده مرتبط انجام شدند.
بررسی تاثیر شیمیدرمانی سیتوتوکسیک (cytotoxic) بر بقای بیماران مبتلا به سرطان سلول غیرکوچک ریه. بررسی اینکه زیرگروههای از پیش تعریفشده بیماران کم و بیش از شیمیدرمانی سود میبرند یا خیر.
جستوجوها در MEDLINE و CANCERLIT (1963-جون 1992) با اطلاعات به دست آمده از پایگاه ثبت کارآزمایی و با جستوجوی دستی در خلاصه مقالات کنفرانسهای علمی مرتبط و با بحث با محققان و سازمانهای مرتبط تکمیل شدند.
کارآزماییهایی واجد شرایط ورود بودند که درمانهای اولیه جراحی، جراحی + رادیوتراپی، رادیکال رادیوتراپی یا مراقبتهای حمایتی را با همان درمان اولیه به علاوه شیمیدرمانی مقایسه کردند، مشروط بر اینکه بیماران مبتلا به سرطان سلول غیرکوچک ریه را با استفاده از روشی تصادفیسازی کردند که از آگاهی قبلی بیماران از تخصیص درمان جلوگیری میکرد.
یک متاآنالیز کمّی با استفاده از اطلاعات بهروز شده از بیماران فردی از همه کارآزماییهای تصادفیسازی شده در دسترس انجام شد. دادههای مربوط به همه بیماران تصادفیسازی شده در همه کارآزماییهای واجد شرایط، مستقیما از افراد مسوول گرفته شدند. اطلاعات بهروز شده در مورد بقا (survival)، و تاریخ آخرین پیگیری، همچنین جزئیات تخصیص درمان، تاریخ تصادفیسازی، سن، جنس، نوع سلول از نظر بافتشناسی، مرحله و وضعیت عملکردی، به دست آمدند. برای اجتناب از ایجاد سوگیری (bias) بالقوه، اطلاعات همه بیماران تصادفیسازی شده را درخواست کردیم، حتی کسانی که از آنالیز اولیه محققان کنار گذاشته شدند. تمام آنالیزها، بر اساس قصد درمان (intention to treat) در نقطه پایانی (endpoint) بقا انجام شدند. برای کارآزماییهایی که از رژیمهای درمانی مبتنی بر سیسپلاتین (cisplatin) استفاده کردند، آنالیزهای زیرگروه را بر اساس سن، جنسیت، نوع بافتشناسی سلول، مرحله تومور، و وضعیت عملکردی بیمار انجام دادیم.
دادههای 52 کارآزمایی تصادفیسازی شده و 9387 بیمار وارد شدند. نتایج برای رژیمهای مدرن حاوی سیسپلاتین در همه مقایسهها شیمیدرمانی را ترجیح دادند و هنگامی که با رادیوتراپی رادیکال و با مراقبتهای حمایتی استفاده شد، به سطوح قابل توجهی رسید. کارآزماییهایی که جراحی را با جراحی و شیمیدرمانی مقایسه کردند، نسبت خطر (hazard ratio) 0.87 را نشان دادند (13% کاهش در خطر مرگ، معادل با سود مطلق 5% در 5 سال). کارآزماییهایی که رادیکال رادیوتراپی را با رادیکال پرتودرمانی به همراه شیمیدرمانی مقایسه کردند، نسبت خطر 0.87 را نشان دادند (13% کاهش در خطر مرگ معادل سود مطلق 4% در 2 سال)، و کارآزماییها که مراقبت حمایتی را با مراقبت حمایتی به همراه شیمیدرمانی مقایسه کردند، نسبت خطر 0.73 (کاهش 27% در خطر مرگ معادل 10% بهبود در بقا در یک سال) را نشان دادند. داروهای ضروری مورد نیاز برای دستیابی به این تاثیرات شناسایی نشدند. هیچ تفاوتی در اندازه تاثیر مداخله در هیچ زیرگروهی از بیماران مشاهده نشد. در همه موارد به جز رادیکال رادیوتراپی، کارآزماییهای قدیمیتر با استفاده طولانیمدت از عوامل آلکیلهکننده، اثرات مضر شیمیدرمانی را نشان میدهند. این تاثیر در مقایسه با جراحی کمکی به اهمیت معمولی رسید.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.