سیزده کارآزمایی شامل 2010 شرکت‌کننده، معیارهای ورود به مرور را داشتند. یک کارآزمایی ترک سیگار را به‌ عنوان یک پیامد گزارش نکرد. هفت کارآزمایی معیارهایی را از عوارض پس از جراحی گزارش کردند. اکثر مطالعات در معرض خطر پائین سوگیری (bias) قرار داشتند، اما کیفیت کلی شواهد به دلیل کم بودن تعداد مطالعاتی که در هر مقایسه مشارکت داشتند، متوسط ​​بود.

ده کارآزمایی تاثیر حمایت رفتاری را بر ترک سیگار در زمان جراحی ارزیابی کردند؛ درمان جایگزینی نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT) به برخی یا همه شرکت‌کنندگان در هشت مورد از این کارآزمایی‌ها ارائه یا توصیه شد. دو کارآزمایی مشاوره حضوری چند جلسه‌ای را حداقل چهار هفته پیش از جراحی آغاز کردند و به‌ عنوان مداخلات فشرده طبقه‌بندی شدند، در حالی که هفت کارآزمایی از یک مداخله کوتاه‌مدت استفاده کردند. یک مطالعه دیگر، یک مداخله فشرده را برای هر دو گروه ارائه داد، گروه مداخله علاوه بر این، یک مداخله برنامه‌ریزی شده مبتنی بر رایانه را برای کاهش مصرف سیگار دریافت کرد. یک کارآزمایی کنترل‌شده با دارونما (placebo)، تاثیر وارنیکلین (varenicline) که یک هفته پیش از جراحی تجویز و سپس به مدت 11 هفته پس از جراحی ادامه داده شد را بررسی کرد، و یک کارآزمایی کنترل‌شده با دارونما، به ارزیابی تاثیر قرص‌های مکیدنی نیکوتین تجویز شده از شب پیش از جراحی به‌ عنوان درمان کمکی همراه با مشاوره کوتاه‌مدت در ارزیابی پیش از جراحی پرداخت. شواهدی مبنی بر ناهمگونی (heterogeneity) میان تاثیرات مشاهده شده در کارآزمایی‌هایی که از مداخلات فشرده و کوتاه‌مدت استفاده کردند، وجود داشت بنابراین این موارد را به‌طور جداگانه تجمیع کردیم. تاثیر مداخله بر ترک سیگار در زمان جراحی در هر دو زیرگروه آشکار بود، اما تاثیر مداخلات فشرده (خطر نسبی (RR) تجمعی: 10.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.55 تا 25.46؛ دو کارآزمایی، 210 شرکت‌کننده) نسبت به مداخلات کوتاه‌مدت (RR: 1.30؛ 95% CI؛ 1.16 تا 1.46؛ 7 کارآزمایی، 1141 شرکت‌کننده) بزرگ‌تر بود. یک کارآزمایی واحد شواهدی را نشان نداد که حاکی از مزیت مداخله برنامه‌ریزی شده برای کاهش مصرف سیگار باشد. نه استفاده از قرص‌های مکیدنی نیکوتین و نه داروی وارنیکلین هیچ‌کدام نتوانستند میزان ترک سیگار را در زمان جراحی افزایش دهند، اما هر دو مورد دارای فواصل اطمینان وسیعی بودند (به ترتیب: RR: 1.34؛ 95% CI؛ 0.86 تا 2.10 (1 کارآزمایی، 46 شرکت‌کننده) و RR: 1.49؛ 95% CI؛ 0.98 تا 2.26 (1 کارآزمایی، 286 شرکت‌کننده)). چهار مورد از این کارآزمایی‌ها ترک طولانی‌مدت سیگار را ارزیابی کردند و فقط مداخله فشرده تاثیر قابل توجهی را حفظ کرد (RR: 2.96؛ 95% CI؛ 1.57 تا 5.55؛ 2 کارآزمایی، 209 شرکت‌کننده)، در حالی که هیچ شواهدی دال بر تاثیر طولانی‌مدت مداخله کوتاه‌مدت به دست نیامد (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.75؛ 2 کارآزمایی، 341 شرکت‌کننده). در کارآزمایی وارنیکلین تاثیر قابل توجهی بر ترک سیگار در طولانی‌مدت مشاهده شد (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 1.01 تا 2.07؛ 1 کارآزمایی، 286 شرکت‌کننده).

هفت کارآزمایی تاثیر مداخله ترک سیگار را بر عوارض پس از جراحی بررسی کردند. همانند پیامدهای سیگار کشیدن، شواهدی مبنی بر ناهمگونی (heterogeneity) میان مداخلات رفتاری فشرده و کوتاه‌مدت وجود داشت. در آنالیزهای زیرگروه، تاثیر قابل توجهی از مداخله فشرده بر بروز هر گونه عارضه (RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.65؛ 2 کارآزمایی، 210 شرکت‌کننده) و عوارض مربوط به زخم (RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.62؛ 2 کارآزمایی، 210 شركت‌كننده) مشاهده شد. برای مداخلات کوتاه‌مدت، که تاثیر آنها بر ترک سیگار کمتر بوده است، هیچ شواهدی مبنی بر کاهش عوارض (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.19؛ 4 کارآزمایی، 493 شرکت‌کننده)، چه هر نوعی از عارضه (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.40؛ 3 کارآزمایی، 325 شرکت‌کننده) چه عوارض مربوط به زخم، یافت نشد. در کارآزمایی وارنیکلین، تاثیری بر عوارض پس از جراحی مشاهده نشد (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.72؛ 1 کارآزمایی، 286 شرکت‌کننده).