بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (Parkinson's disease) از اختلالات گفتاری رنج می‌برند. شایع‌ترین مشکلات گفتاری گزارش شده عبارتند از صدای ضعیف، خشن، صدای تو دماغی یا یکنواخت، بیان غیر دقیق کلمات، گفتار آهسته یا سریع، مشکل در شروع به گفتار، اختلال استرس یا ریتم، لکنت و لرزش. افراد مبتلا به این عارضه نیز تمایل دارند علائم غیر کلامی کمتری را، مانند حالات صورت و حرکات دست، نشان دهند. این ناتوانی‌ها با پیشرفت بیماری بیشتر شده و می‌توانند منجر به مشکلات جدی در برقراری ارتباط شوند.
این مرور، مزایای گفتار درمانی و زبان درمانی (speech and language therapy) را در برابر درمان ساختگی (placebo) یا عدم درمان برای مدیریت اختلالات گفتاری در بیماری پارکینسون مقایسه کرد. کارآزمایی‌های مرتبط از طریق جست‌وجوهای الکترونیکی در 16 بانک اطلاعاتی متون علمی پزشکی، پایگاه‌های ثبت مختلف کارآزمایی‌های بالینی و بررسی فهرست منابع مطالعات شناسایی شده و مرورهای دیگر به دست آمدند.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده در این مرور وارد شدند. اینها مطالعاتی بود که در آنها دو گروه از بیماران مقایسه شدند، یک گروه گفتار درمانی و زبان درمانی داشتند، گروه دیگر هیچ درمانی را برای بهبود گفتار خود دریافت نکردند. بیماران به صورت تصادفی در هر یک از گروه‌ها قرار گرفتند تا احتمال سوگیری (bias) کاهش یابد.
سه کارآزمایی با مجموع 63 بیمار پیدا شد که به مقایسه گفتار درمانی و زبان درمانی با یک گروه درمان نشده پرداختند. کیفیت روش‌های مورد استفاده در این کارآزمایی‌ها متغیر بود و همه مطالعات حداقل در یک حوزه اصلی شکست خوردند. هر سه کارآزمایی کنترل شده، تاثیر مثبت گفتار درمانی و زبان درمانی را برای اختلالات گفتاری در بیماری پارکینسون گزارش کردند. به نظر می‌رسد که بسیاری از معیارهای پیامد مورد بررسی پس از درمان به میزان قابل‌توجهی از نظر بالینی بهبود می‌یابند. البته لازم به ذکر است که در روش‌های مورد استفاده در این مطالعات، نواقصی وجود داشت و فقط تعداد کمی از بیماران مبتلا به پارکینسون مورد بررسی قرار گرفتند. این بدان معنی است که شواهد کافی برای اثبات یا رد مطلق مزیت گفتار درمانی و زبان درمانی در درمان اختلالات گفتاری در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما فقدان شواهد به معنای عدم تاثیر نیست.
برای ارزیابی اثربخشی گفتار درمانی و زبان درمانی در درمان اختلالات گفتاری در بیماری پارکینسون، انجام یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با درمان ساختگی (placebo) در مقیاس بزرگ و با طراحی خوب مورد نیاز است. معیارهای پیامد مرتبط با افراد مبتلا به بیماری پارکینسون باید انتخاب شوند و بیماران حداقل به مدت شش ماه پیگیری شوند تا طول دوره بهبودی مشخص شود.
اگرچه بهبودهایی در اختلالات گفتاری در این مطالعات ذکر شد، به دلیل کم بودن تعداد بیماران مورد بررسی، وجود نقص‌های روش‌شناسی (methodology) و احتمال سوگیری انتشار، شواهد کافی برای حمایت یا رد قطعی اثربخشی SLT برای مشکلات گفتاری در بیماری پارکینسون وجود ندارد. برای نشان دادن اثربخشی SLT در بیماری پارکینسون، انجام یک RCT کنترل شده با درمان ساختگی در مقیاس بزرگ و با طراحی خوب مورد نیاز است. کارآزمایی باید با دستورالعمل‌های بالینی CONSORT مطابقت داشته باشد. معیارهای پیامد مرتبط با بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون باید انتخاب شده و بیماران حداقل به مدت شش ماه پیگیری شوند تا مدت زمان بهبودی مشخص شود.
بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون (Parkinson's disease) معمولا از مشکلات گفتاری و صوتی از جمله کلام دیس‌آرتری (dysarthric speech)، کاهش بلندی صدا و از دست دادن توانایی بیان کلمات (articulation) رنج می‌برند. فراوانی و شدت این نشانه‌ها با پیشرفت بیماری افزایش می‌یابد. گفتار درمانی و زبان درمانی (speech and language therapy; SLT) با هدف بهبود درک گفتار، با تکنیک‌های رفتار درمانی یا ابزارهای کمکی انجام می‌شوند.
مقایسه اثربخشی گفتار درمانی و زبان درمانی در برابر درمان ساختگی (placebo) یا عدم مداخله در حل مشکلات گفتاری و صوتی در بیماری پارکینسون.
کارآزمایی‌های مرتبط از طریق انجام جست‌وجوهای الکترونیکی در بانک‌های اطلاعاتی متون علمی متعدد از جمله MEDLINE؛ EMBASE؛ و CINAHL، و هم‌چنین جست‌وجوی دستی چکیده مقالات کنفرانس‌های مرتبط و بررسی فهرست منابع مطالعات شناسایی شده و مرورهای دیگر، به دست آمدند. جست‌وجوی متون علمی شامل کارآزمایی‌های منتشرشده پیش از 11 اپریل 2011 بود.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) درباره گفتار درمانی و زبان درمانی در برابر درمان ساختگی یا عدم مداخله وارد شدند.
داده‌ها توسط CH و CT به‌طور مستقل از هم به صورت چکیده ارائه شده و تفاوت‌ها با بحث حل‌وفصل شدند.
سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با مجموع 63 شرکت‌کننده پیدا شدند که SLT را با درمان ساختگی برای درمان اختلالات گفتاری در بیماری پارکینسون مقایسه کردند. داده‌های 41 شرکت‌کننده حاضر از دو کارآزمایی در دسترس قرار داشتند. بلندی صدا برای خواندن یک قطعه، 6.3 دسی‌بل (0.0007 = P) در یک کارآزمایی و 11.0 دسی‌بل (0.0002 = P) در کارآزمایی دیگر افزایش یافت. هم‌چنین افزایشی در هر دو کارآزمایی‌ها برای مونولوگ، به ترتیب، 5.4 دسی‌بل (0.002 = P) و 11.0 دسی‌بل (P = 0.0002) مشاهده شد. این احتمال وجود دارد که این میزان بهبودهای بالینی قابل‌توجه باشند. پس از شش ماه، بیماران اولین کارآزمایی هم‌چنان افزایشی را با اهمیت آماری معادل 4.5 دسی‌بل (P = 0.0007) برای خواندن و 3.5 دسی‌بل برای مونولوگ نشان دادند. برخی از معیارهای مونولوگ و توانایی بیان کلمات مورد بررسی قرار گرفت؛ با این حال، همه این نتایج معنی‌دار نبودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.