شواهد کافی در مورد تاثیرات آمنیوتومی (پارگی عمدی پرده‌های جنینی) به تنهایی برای القای زایمان وجود ندارد.
گاهی به دلیل نگرانی در مورد زن باردار یا جنین داخل رحم او، شروع زایمان (القا (induction)) توصیه می‌شود. در صورت دسترسی به پرده‌های جنینی، آمنیوتومی به عنوان تنها روش القای زایمان استفاده شده، یا با داروهایی مانند اکسی‌توسین (oxytocin) یا پروستاگلاندین (prostaglandin) همراه می‌شود. آمنیوتومی ممکن است توسط زنانی که خواهان زایمان بدون دارو هستند ترجیح داده شود و ارزان‌قیمت است. با این حال، این روش ناخوشایند بوده، و اگر پس از آمنیوتومی فاصله زمانی طولانی تا تولد نوزاد وجود داشته باشد، خطر ابتلا به عفونت وجود دارد. همچنین خطر بیرون آمدن بند ناف پیش از نوزاد وجود دارد. این مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که شواهد کافی در مورد تاثیرات آمنیوتومی به تنهایی برای القای زایمان وجود ندارد.
اطلاعات موجود در مورد ارزش آمنیوتومی به تنهایی برای القای زایمان اندک است. در حالی که در حال حاضر روش‌های مدرن دیگری برای القای زایمان در دسترس است (عوامل دارویی)، سناریوهای بالینی وجود دارند که آمنیوتومی به تنهایی ممکن است مطلوب و مناسب باشد، و این روش ارزش انجام تحقیقات بیشتر را دارد. این پژوهش باید شامل ارزیابی فاصله زمانی مناسب از آمنیوتومی تا مداخله ثانویه، رضایت زنان و مراقبان و تحلیل اقتصادی آن باشد.
[نکته: ارزیابی دو استناد موجود در بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است نتیجه‌گیری‌های مرور را تغییر دهند.]
آمنیوتومی (amniotomy) (پارگی عمدی پرده‌های جنینی) روشی ساده است که در صورت در دسترس بودن پرده‌های جنینی می‌توان از آن به تنهایی برای القای زایمان استفاده کرد، و دیگر نیازی به مداخله دارویی نیست. با این حال، فاصله زمانی از آمنیوتومی تا انجام زایمان ممکن است برای متخصصان بالینی و زنان قابل قبول نباشد، و در تعدادی از موارد ممکن است زایمان انجام نشود. این مطالعه یکی از سری مرورها برای بررسی روش‌های رسیده شدن دهانه رحم و القای زایمان با استفاده از روش‌شناسی (methodology) استاندارد است.
تعیین تاثیرات آمنیوتومی به تنهایی برای القای زایمان در سه ماهه سوم بارداری در زنان دارای جنین زنده.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین و کتاب‌شناختی‌های (bibliography) مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم (ژانویه 2007). این جست‌وجو را در 23 می 2012 به‌روز کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی مطالعه افزودیم.
کارآزمایی‌های بالینی که آمنیوتومی تنها را برای رسیده شدن دهانه رحم در سه ماهه سوم بارداری یا القای زایمان، با دارونما (placebo)/عدم درمان، یا دیگر روش‌های ذکر شده در فهرست از پیش تعریف‌شده روش‌های القای زایمان، مقایسه کردند.
یک استراتژی برای مقابله با حجم زیاد و پیچیدگی داده‌های کارآزمایی مرتبط با القای زایمان ایجاد شد. این شامل یک روش دو-مرحله‌ای برای استخراج داده‌ها بود. کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و برای اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
دو کارآزمایی، به ترتیب شامل 50 و 260 زن، واجد شرایط برای ورود به این مرور بودند. از مقایسه آمنیوتومی به تنهایی در مقابل عدم انجام مداخله، و آمنیوتومی به تنهایی در مقابل اکسی‌توسین (oxytocin) به تنهایی نمی‌توان نتیجه‌گیری کرد (کارآزمایی کوچک، فقط یک پیامد از پیش مشخص شده گزارش شد). هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها آمنیوتومی به تنهایی را با پروستاگلاندین‌های داخل سرویکس مقایسه نکردند. یک کارآزمایی آمنیوتومی به تنهایی را با یک دوز تکی از پروستاگلاندین‌های واژینال برای زنانی با دهانه رحم مطلوب مقایسه کرد، و افزایش قابل توجهی در نیاز به تقویت اکسی‌توسین در گروه آمنیوتومی به تنهایی (44% در مقابل 15%؛ نسبت خطر (relative risk): 2.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.82 تا 4.46) مشاهده شد. این یافته را باید با احتیاط تفسیر کرد زیرا نتیجه یک کارآزمایی تک-مرکزی بود. علاوه بر این، مداخله ثانویه چهار ساعت پس از آمنیوتومی رخ داد، و ممکن است این فاصله زمانی مناسب نبوده باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.