میگرن یک وضعیت شایع است که می‌تواند به‌طور قابل توجهی کیفیت زندگی افراد را مختل کند. افرادی که دچار میگرن مکرر یا شدید می‌شوند، ممکن است از مصرف داروهای پیشگیرانه قبل از حمله و قبل از شروع درد سود ببرند. مطالعات نقش بالقوه انتقال‌دهنده‌های عصبی (نوروترانسمیترها) را در پیدایش سردرد پیشنهاد کرده‌اند. بر این اساس، داروهایی که مانع عبور نوروترانسمیترها در سلول‌های مغزی و، از این‌رو، افزایش سطح آنها می‌شوند، برای منفعت بالقوه‌شان در پیشگیری از میگرن مورد بررسی قرار گرفته‌اند. دو کلاس از مهارکننده‌ها، مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین - نوراپی‌نفرین (SNRIs)، که به‌طور معمول در درمان افسردگی استفاده می‌شوند، در این مرور ارزیابی شده‌اند.
این بهروزرسانی از یک مرور قبلی است که شامل مطالعاتی در مورد میگرن و سردرد نوع تنشی بوده است. این مرور اصیل به دو مرور جداگانه تقسیم شده است: این بهروزرسانی فقط به مطالعات در مورد میگرن پرداخته است، در حالی که دومی روی سردرد نوع تنشی تمرکز می‌کند. در نوامبر 2014، ما سه مطالعه جدید را شناسایی کردیم. هشت مطالعه قبلا در نسخه قبلی این مرور گنجانده شده بود. به‌طور کلی، ما در مجموع 585 شرکت‌کننده را آنالیز کردیم. تمام مطالعات تعداد اندکی شرکت‌کننده داشتند و طی یک دوره دو تا سه ماه انجام شده بودند. فقط تعداد کمی از مطالعات کیفیت بالایی داشتند.
نتایج نشان می‌دهند که SSRIs و SNRIs بهتر از دارونما (placebo) (قرص قند) در کاهش تعداد حملات میگرن نبودند. هیچ تفاوتی در عوارض جانبی خفیف بین شرکت‌کنندگان تحت درمان با SSRIs یا SNRIs در مقابل کسانی که با دارونما درمان شدند، وجود نداشت. به نظر می‌رسد SSRIs و SNRIs در مقایسه با دیگر درمان‌های فعال، به ویژه ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای آمی‌تریپتیلین (amitriptyline)، مزیتی نداشته باشند. شرکت‌کنندگان تحت درمان با SSRIs یا SNRIs در مقایسه با افرادی که آمی‌تریپتیلین دریافت کردند، عوارض جانبی خفیف کمتری داشتند، با این حال تعداد افرادی که مصرف یک دارو را قطع کردند یا دیگران به دلیل عوارض جانبی، تقریبا برابر بودند. این نتایج بر اساس کارآزمایی‌های کوتاه‌مدتی (نه بیش از سه ماه) بنا شده‌اند که حجم نمونه کافی نداشتند و نواقص روش‌شناسی جدی داشتند. ما مطالعاتی را پیدا نکردیم که به مقایسه SSRIs یا SNRIs با درمان‌های دارویی به غیر از داروهای ضدافسردگی (به عنوان مثال، ضدصرع‌ها و ضد پرفشاری خون) پرداخته باشند.
از زمان آخرین نسخه این مرور، مطالعات جدید وارد شده، شواهدی را با کیفیت بالا برای حمایت از استفاده از SSRIs یا ونلافاکسین به عنوان داروهای پیشگیرانه برای میگرن اضافه نکرده‌اند. هیچ شواهدی برای موثرتر بودن SSRIs یا ونلافاکسین، در مقایسه با دارونما یا آمي‌تريپتيلين در کاهش فراوانی، شدت، و مدت زمان بیش از دو تا سه ماه درمان وجود ندارد. هیچ اطلاعات قابل اعتمادی در پیگیری طولانی‌مدت در دسترس نیست. نتیجه‌گیری ما این است که استفاده از SSRIs و SNRIs برای پروفیلاکسی میگرن توسط شواهد حمایت نمی‌شود.
این یک نسخه بهروزشده از مرور اصلی کاکرین، منتشر شده در 2005، در زمینه استفاده از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) برای پیشگیری از میگرن و سردرد نوع تنشی است. مرور اصیل به دو بخش تقسیم شده و این مرور در حال حاضر فقط در مورد پیشگیری از میگرن است. بهروزرسانی مرور دیگر برای پوشش سردرد نوع تنشی در حال انجام است.
میگرن یک اختلال شایع است. فرم‌های مزمن با ناتوانی همراه است و تاثیر اقتصادی بالایی دارد. با توجه به کشفیات موجود در مورد نقش سروتونین و دیگر انتقال‌دهنده‌های عصبی در مکانیسم‌های درد، مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIها) و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین - نوراپی‌نفرین (SNRIها) برای پیشگیری از میگرن مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری SSRIs و SNRIs در مقایسه با دارونما (placebo) و دیگر مداخلات فعال در پیشگیری از میگرن اپیزودیک و مزمن در بزرگسالان.
برای مرور اصیل، ما MEDLINE (1966 تا ژانویه 2004)، EMBASE (1994 تا می 2003)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ 2003 شماره 4) و Headache Quarterly (1990 تا 2003) را جست‌وجو کردیم. برای این بهروزرسانی، ما یک استراتژی تجدیدنظر شده جست‌وجو را به کار بردیم که منعکس کننده نوع گسترده‌تری از مداخله (SSRIs و SNRIs) بودند. ما CENTRAL (2014، شماره 10)، MEDLINE (1946 تا نوامبر 2014)، EMBASE (1980 تا نوامبر 2014)، و PsycINFO (1987 تا نوامبر 2014) را جست‌وجو کردیم. ما همچنین فهرست منابع مقالات بازیابی شده را چک کرده و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را برای کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه SSRIs یا SNRIs با هر نوع مداخله کنترل در شرکت‌کنندگان 18 سال و بالاتر از هر دو جنس مبتلا به میگرن پرداخته بودند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند (فراوانی، شاخص، شدت، و مدت زمان میگرن؛ استفاده از داروهای علامتی/ضد درد؛ روزهایی که سر کار حاضر نشدند،؛ کیفیت زندگی؛ بهبود خلق‌و‌خوی؛ هزینه-اثربخشی؛ و عوارض جانبی) و خطر سوگیری (bias) را در کارآزمایی‌ها ارزیابی کردند. پیامد اولیه این مرور بهروزشده، فراوانی میگرن بود.
مرور اصیل شامل هشت مطالعه در مورد میگرن بود. به‌طور کلی، ما در حال حاضر 11 مطالعه را در مورد پنج SSRIs و یک SNRI با مجموع 585 شرکت‌کننده وارد کردیم. شش مطالعه، کنترل شده با دارونما بودند، چهار مورد به مقایسه یک SSRI یا SNRI با آمي‌تريپتيلين پرداختند و یک مورد مقایسه سر-به-سر بود (اسیتالوپرام (escitalopram) در مقابل ونلافاکسین (venlafaxine)). بسیاری از مطالعات نواقص روش‌شناسی یا گزارش‌دهی (یا هر دو) را داشتند: تمام مطالعات در معرض خطر نامشخص انتخاب و سوگیری گزارش‌دهی بودند. پیگیری به ندرت فراتر از سه ماه انجام شده بود. فقدان قدرت کافی در بسیاری از مطالعات نیز یک نگرانی عمده بود.
مطالعات کمی به بررسی اثر SSRIs یا SNRIs بر فراوانی میگرن، نقطه پایانی اولیه، پرداخته بودند. دو مطالعه با گزارش‌دهی نامشخص به مقایسه SSRIs و SNRIs با دارونما پرداختند، که فقدان شواهد را برای یک تفاوت نشان می‌دهند. دو مطالعه به مقایسه SSRIs یا SNRIs در مقابل آمي‌تريپتيلين پرداختند و هیچ شواهدی برای یک تفاوت از نظر فراوانی میگرن (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.04؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72- تا 0.80؛ I2 = 72%)، یا دیگر پیامدهای ثانویه مانند شدت و مدت زمان میگرن وجود نداشت.
SSRIs یا SNRIs به‌طور کلی قابل تحمل‌تر از سه‌حلقه‌ای‌ها بودند. با این حال، دو گروه از نظر تعداد شرکت‌کنندگانی که به علت عوارض جانبی یا به دلایل دیگر از مطالعه خارج شدند (یک مطالعه، نسبت شانس (OR): 0.39؛ 95% CI؛ 0.10 تا 1.50 و OR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.13 تا 1.34)، متفاوت نبودند.
ما مطالعاتی را پیدا نکردیم که به مقایسه SSRIs یا SNRIs با درمان‌های دارویی به غیر از داروهای ضدافسردگی (به عنوان مثال، ضدصرع‌ها و ضد پرفشاری خون) پرداخته باشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.