شیمی‌درمانی سرطان یا پیوند مغز استخوان، سیستم ایمنی را مختل کرده، و بیماران را در معرض عفونت شدید قرار می‌دهد. علامت اصلی عفونت تب بوده، و مشخصه سیستم دفاعی آسیب‌دیده، کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون است. بیماران معمولا با ترکیبی از دو کلاس مختلف آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند. شواهد نشان می‌دهد که درمان با تک داروی جدید (تک درمانی (monotherapy))، متعلق به کلاس آنتی‌بیوتیک‌های بتا-لاکتام، با پیامدهای بهتری همراه است. با استفاده از درمان تک دارویی، بقای (survival) بیمار بهبود یافته، و عوارض جانبی، عمدتا آسیب به کلیه‌ها، با درمان ترکیبی بیشتر دیده می‌شود.
تک درمانی بتا-لاکتام در مقایسه با درمان ترکیبی بتا-لاکتام-آمینوگلیکوزید از نظر بقا (survival)، عوارض جانبی و سوپر-عفونت‌های قارچی، اثربخشی بیشتری دارد. شکست درمان نباید به عنوان پیامد اولیه در کارآزمایی‌های برچسب باز در نظر گرفته شود، زیرا عمدتا منعکس‌کننده تغییرات درمان است.
بحث و جدل پیرامون درمان تجربی مطلوب برای نوتروپنی تب‌دار ادامه دارد. بتا-لاکتام‌های وسیع‌الطیف جدیدی به عنوان درمان تکی معرفی شده‌اند، و به‌طور کلاسیک، ترکیبی از یک بتا-لاکتام با یک آمینوگلیکوزید استفاده شده است.
مقایسه تک درمانی (monotherapy) بتا-لاکتام در مقابل درمان ترکیبی بتا-لاکتام-آمینوگلیکوزید در بیماران سرطانی مبتلا به تب و نوتروپنی.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، شماره 7، 2012)، LILACS (آگوست 2012)، MEDLINE و EMBASE (آگوست 2012) و بانک اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (Database of Abstracts of Reviews of Effects; DARE) (شماره 3؛ 2012) بررسی شدند. منابع تمام مطالعات وارد شده و مرورها مربوطه را غربالگری کرده و با نویسنده اول هر کارآزمایی، هم‌چنین با شرکت‌های داروسازی تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که هر گونه تک درمانی آنتی‌بیوتیک بتا-لاکتام را با هر ترکیبی از یک آنتی‌بیوتیک بتا-لاکتام و یک آنتی‌بیوتیک آمینوگلیکوزید، برای درمان تجربی اولیه بیماران مبتلا به سرطان و نوتروپنی تب‌دار، مقایسه کردند. پیامد اولیه، مورتالیتی به هر علتی بود.
داده‌های مربوط به مورتالیتی به هر علتی، مورتالیتی مرتبط با عفونت، شکست درمان (شامل اصلاحات درمان)، عوارض جانبی سوپر-عفونت‌ها و معیارهای کیفیت مطالعه به‌طور مستقل توسط دو نویسنده مرور استخراج شدند. خطرات نسبی (RRs) را با 95% فواصل اطمینان (CIs) تخمین زدیم. در صورت امکان، پیامدها را بر اساس آنالیز قصد درمان (intention-to-treat; ITT) استخراج کردیم. دامنه‌های مجزای خطر سوگیری (bias) از طریق آنالیز حساسیت (sensitivity) مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌های منتشر شده با مکاتبه با نویسندگان مسوول تکمیل شدند.
هفتاد و یک کارآزمایی منتشر شده بین سال‌های 1983 و 2012 گنجانده شدند. مورتالیتی به هر علتی با تک درمانی کمتر گزارش شد (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.02، بدون معنی‌داری آماری). نتایج برای کارآزمایی‌های مقایسه کننده بتا-لاکتام مشابه در هر دو بازوی کارآزمایی (11 کارآزمایی، 1718 اپیزود؛ RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.06) و برای کارآزمایی‌هایی که بتا-لاکتام‌های مختلف را مقایسه کردند - معمولا یک بتا-لاکتام وسیع‌الطیف در مقایسه با یک بتا-لاکتام باریک‌الطیف در ترکیب با یک آمینوگلیکوزید (33 کارآزمایی، 5468 اپیزود؛ RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.09) یکسان بودند. مورتالیتی ناشی از عفونت با تک درمانی به‌طور قابل توجهی کمتر بود (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.99). شکست درمان با تک درمانی در کارآزمایی‌هایی که یک بتا-لاکتام مشابه را مقایسه کردند (16 کارآزمایی، 2833 اپیزود؛ RR: 1.11؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.20)، و با درمان ترکیبی در کارآزمایی‌هایی که بتا-لاکتام‌های مختلف را مقایسه کردند (55 کارآزمایی، 7736 اپیزود؛ RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.88 تا 0.97)، به‌طور قابل‌توجهی فراوان‌تر بود. سوپر-عفونت‌های باکتریایی با فراوانی یکسان رخ داده، و سوپر-عفونت‌های قارچی با درمان ترکیبی شایع‌تر بودند. عوارض جانبی با درمان ترکیبی بیشتر دیده شد (تعداد افراد مورد نیاز برای آسیب: 4؛ 95% CI؛ 4 تا 5). به‌طور خاص، تفاوت از نظر سمیّت کلیوی بسیار معنی‌دار بود. روش‌های کافی کارآزمایی با تخمین اثرگذاری بزرگ‌تر برای مورتالیتی و تخمین اثرگذاری کوچک‌تر برای شکست درمان همراه بودند. تقریبا همه کارآزمایی‌ها برچسب-باز (open-label) بودند. هیچ ارتباطی بین مورتالیتی و نرخ شکست درمان و این کارآزمایی‌ها مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.