سرطان پستان پیشرفته (یا متاستاتیک)، سرطانی است که فراتر از پستان گسترش یافته است. درمان بیماری متاستاتیک معمولا شامل برخی انواع شیمی‌درمانی (داروهای ضد-سرطان) به منظور کاهش سرطان است. داروهای شیمی‌درمانی را می‌توان به صورت تک-عاملی یا در ترکیب با سایر داروهای شیمی‌درمانی تجویز کرد. این کار طبق یک برنامه یا مصرف دوره‌ای دارو انجام می‌شود که به آن رژیم (regimen) درمانی گفته می‌شود. انواع بسیار زیادی از داروهای شیمی‌درمانی وجود دارد که به روش‌های مختلفی عمل می‌کنند. آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور با آسیب رساندن به سلول‌های سرطانی منجر به پیشگیری از تکثیر سلول‌ها می‌شوند. شیمی‌درمانی عموما طیفی را از عوارض جانبی یا حوادث جانبی مرتبط با درمان ایجاد می‌کند. از عوارض جانبی شناخته شده آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور می‌توان به تهوع، استفراغ، کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون (معروف به لکوپنی (leukopenia))، و در برخی موارد واکنش سمّی (toxic reaction) اشاره کرد که عملکرد قلب را تغییر می‌دهد (سمیّت قلبی (cardiotoxicity)).
این مرور سعی در شناسایی و مرور شواهد تصادفی‌سازی شده برای مقایسه تجویز دوره‌های شیمی‌درمانی حاوی آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور در مقابل دوره‌هایی از عدم تجویز آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور داشت. مرور مذکور 34 کارآزمایی واجد شرایط را شناسایی کرد که 5605 زن را در بر می‌گیرند. این مرور نشان داد مصرف آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور در زنان مبتلا به سرطان پستان پیشرفته، در مقایسه با زنانی که انواع دیگری را از داروهای شیمی‌درمانی مصرف می‌کردند، منجر به بقای بهتری در آنها نمی‌شود. علیرغم نبود شواهد برای اثبات مزیت این مداخله برای بقای بیماران، این مرور منفعت تجویز این داروها را برای زنان از نظر زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری (طول مدت سپری شده تا پیشرفت سرطان پس از مصرف دارو) و پاسخ تومور (کوچک شدن تومور)، در مقایسه با زنانی که از داروهای آنتی‌بیوتیکی ضد-تومور استفاده نکردند، نشان داد. علاوه بر این، خطرات عوارض جانبی از جمله سمیّت قلبی، لکوپنی و تهوع/استفراغ همگی در زنان مصرف کننده آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور به‌طور قابل توجهی افزایش یافت. با توجه به اینکه این مرور نتوانست مزیت مداخله را از نظر بقا در زنان دریافت کننده این گروه از داروها نشان دهد، اما نرخ بالاتری را از بروز عوارض جانبی نشان داد، استفاده از این داروها در مدیریت سرطان پستان متاستاتیک باید با دقت در برابر خطر این عوارض جانبی سنجیده شود.
در مقایسه با رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور، رژیم‌هایی که حاوی این عوامل بودند، مزیت معنی‌داری را برای پیامدهای پاسخ تومور به درمان و زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری در زنان مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک نشان داد اما با بهبود در بقای کلی بیمار همراه نبود. تاثیر مطلوب بر پاسخ تومور به درمان و زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری که در رژیم‌های حاوی آنتراسیکلین دیده شد، با سمیّت بیشتری نیز همراه بود.
آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور برای مدیریت سرطان پستان متاستاتیک مورد استفاده قرار می‌گیرند. برخی از این عوامل نسبت به رژیم‌های درمانی فاقد آنتی‌بیوتیک ضد-تومور نرخ بالاتری را در پاسخ تومور نشان داده‌اند، با این حال، مزیت آنها بر بقای بیماران در این شرایط اثبات نشده است.
مرور شواهد تصادفی‌سازی شده مربوط به مقایسه رژیم‌های شیمی‌درمانی حاوی آنتی‌بیوتیک ضد-تومور با رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک ضد-تومور در مدیریت زنان مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک.
پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین در 3 اکتبر 2006 با استفاده از کدهای «سرطان پستان پیشرفته» و «شیمی‌درمانی» جست‌وجو شد. جزئیات راهبرد جست‌وجو و کد-گذاری اعمال شده توسط گروه برای ایجاد پایگاه ثبت در ماژول گروه (Group's module) در کتابخانه کاکرین شرح داده می‌شوند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده که به مقایسه رژیم‌های حاوی آنتی‌بیوتیک ضد-تومور با رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک ضد-تومور در زنان مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک پرداختند.
داده‌ها از کارآزمایی‌های منتشر شده گردآوری شدند. مطالعات از نظر واجد شرایط بودن و کیفیت ارزیابی شده، و داده‌ها توسط دو نویسنده مستقل مرور استخراج شدند. در صورت امکان، نسبت‌های خطر (HRs) برای پیامدهای زمان-تا-رویداد (time-to-event) استخراج شده، و از مدل‌های اثر-ثابت (fixed-effect models) برای متاآنالیزها استفاده شد. نرخ پاسخ به درمان در قالب متغیرهای دو-حالتی تجزیه‌وتحلیل شد. داده‌های مربوط به کیفیت زندگی و سمیّت، در صورت وجود، استخراج شدند. تجزیه‌وتحلیل اولیه برای همه کارآزمایی‌ها و طبق کلاس آنتی‌بیوتیک ضد-تومور انجام شد.
سی‌وچهار کارآزمایی برای گزارش 46 مقایسه درمانی شناسایی شدند. همه کارآزمایی‌ها نتایج مربوط به پاسخ تومور به درمان و 27 کارآزمایی داده‌های مربوط به زمان-تا-رویداد را برای بقای کلی منتشر کردند. 4244 مورد مرگ‌ومیر مشاهده شده در 5605 زن تصادفی‌سازی شده، تفاوتی را با اهمیت آماری از لحاظ بقای بیمار بین رژیم‌های حاوی آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور و رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک‌های ضد-تومور نشان نداد (HR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.02؛ P = 0.22) و ناهمگونی معنی‌دار نبود. رژیم‌های حاوی آنتی‌بیوتیک ضد-تومور به صورت مطلوبی با زمان سپری شده تا پیشرفت بیماری (HR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.77 تا 0.91) و نرخ پاسخ تومور به درمان (نسبت شانس (OR): 1.33؛ 95% CI؛ 1.21 تا 1.48) مرتبط بودند، اگرچه ناهمگونی مشاهده شده برای این پیامدها دارای اهمیت آماری بود. در جایی که تجزیه‌وتحلیل به 30 کارآزمایی با محوریت تجویز آنتراسیکلین‌ها (anthracyclines) محدود شد، این ارتباط‌ها هم‌سو و سازگار بودند. بیماران دریافت کننده رژیم‌های حاوی آنتراسیکلین‌ها هم‌چنین در مقایسه با بیماران دریافت کننده رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک ضد-تومور، بیشتر احتمال داشت دچار عوارض سمّی شوند. تفاوت مشاهده شده در هر یک از پیامدها بین رژیم‌های حاوی میتوکسانترون (mitoxantrone) و رژیم‌های فاقد آنتی‌بیوتیک ضد-تومور دارای اهمیت آماری نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.