زمانی که افراد در فک خود ایمپلنت‌های دندانی دارند، معمولا چندین ماه صبر می‌کنند تا استخوان اطراف ایمپلنت ترمیم شده و دندان مصنوعی به ایمپلنت متصل شود. بیماران در این دوره از پروتزهای متحرک استفاده می‌کنند. این مرور به تاثیرات اتصال دندان‌های مصنوعی در همان روزی که ایمپلنت گذاشته می‌شود، یا زودهنگام (پس از 6 هفته) در مقایسه با تاخیر معمول حداقل 3 ماه پرداخت. برخی مطالعات هم‌‌چنین دندان مصنوعی متصل شده را به گونه‌ای مقایسه کردند که دندان مقابل را لمس نکرد (بارگذاری غیر اکلوزال). جست‌وجوی مطالعات در 8 جون 2012 به‌روز شد. این مرور شواهدی را نیافت که ثابت کند اتصال دندان‌های مصنوعی چه به صورت فوری، چه پس از 6 هفته (زودهنگام) و چه پس از حداقل 3 ماه (به‌طور معمول) منجر به تفاوت‌های مهمی در شکست ایمپلنت یا دندان مصنوعی، یا میزان استخوان اطراف ایمپلنت (هر گونه از دست دادن استخوان یک پیامد نامطلوب خواهد بود) می‌شود یا خیر. انجام تحقیق بیشتری در این حوزه مورد نیاز است.
به‌طور کلی، هیچ شواهد قانع‌کننده‌ای مبنی بر وجود تفاوت مهم بالینی در شکست پروتز، شکست ایمپلنت، یا از دست دادن استخوان مرتبط با زمان‌های متفاوت بارگذاری ایمپلنت‌ها وجود نداشت. به دلیل خطر بالا و نامشخص سوگیری در مطالعات اولیه، سطح کیفیت شواهد بسیار پائین ارزیابی شده و شواهدی مبنی بر سوگیری گزارش‌دهی وجود دارد، بنابراین پزشکان باید با احتیاط با این یافته‌ها برخورد کنند. به نظر می‌رسد مقدار بالای گشتاور درج (insertion torque) (حداقل 35 نیوتن سانتی‌متر (Newton centimeter; Ncm)) یکی از پیش نیازها برای انجام پروسیجر بارگذاری فوری/زودهنگام موفق باشد. انجام RCTهایی با طراحی خوب بیشتری مورد نیاز است و باید طبق دستورالعمل‌های CONSORT (www.consort-statement.org/) گزارش شده، و در یک پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها ثبت شوند.
برای به حداقل رساندن خطر شکست ایمپلنت پس از قرار دادن آن، ایمپلنت‌های دندانی به مدت 3 تا 8 ماه بدون بار نگه داشته می‌شوند تا یکپارچه شدن با استخوان (osseointegration؛ بارگذاری مرسوم) تثبیت شود. اگر بتوان دوره بهبودی را بدون به خطر انداختن موفقیت ایمپلنت کوتاه کرد، مفید خواهد بود. امروزه ایمپلنت‌ها زودهنگام و حتی فوری بارگذاری می‌شوند و دانستن اینکه تفاوتی در نرخ موفقیت بین ایمپلنت‌های دارای بارگذاری فوری (immediately) و زودهنگام (early) در مقایسه با ایمپلنت‌های دارای بارگذاری معمول، وجود دارد یا خیر، مفید است.
ارزیابی اثرات (1) بارگذاری فوری (در عرض 1 هفته)، زودهنگام (بین 1 هفته تا 2 ماه)، و معمول (پس از 2 ماه) ایمپلنت‌های یکپارچه شده با استخوان شده؛ (2) بارگذاری فوری اکلوزال (occlusal) در مقابل غیر اکلوزال و بارگذاری زودهنگام اکلوزال در مقابل غیر اکلوزال، (3) بارگذاری مستقیم در مقابل بارگذاری تدریجی فوری، زودهنگام و معمول.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر جستجو شدند: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا 8 جون 2012)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین 2012، شماره 4)، MEDLINE از طریق OVID (1946 تا 8 جون 2012) و EMBASE از طریق OVID (1980 تا 8 جون 2012). با نویسندگان کارآزمایی‌های شناسایی شده برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) منتشر نشده تماس گرفته شد. هیچ محدودیتی را در مورد زبان نگارش یا تاریخ انتشار مقاله اعمال نکردیم.
همه RCTهایی که به بررسی ایمپلنت‌های دندانی شکل ریشه یکپارچه شده با استخوان، با دوره پیگیری 4 ماه تا 1 سال پرداخته، و همان نوع ایمپلنت را با بارگذاری فوری، زودهنگام یا معمول، بارگذاری اکلوزال یا غیر اکلوزال، یا بارگذاری تدریجی یا غیر تدریجی، مقایسه کردند. معیارهای پیامد عبارت بودند از: شکست پروتز و ایمپلنت و تغییرات رادیوگرافیکی سطوح حاشیه‌ای استخوان.
داده‌ها به طور مستقل، در دو نسخه، توسط حداقل دو نویسنده مرور استخراج شدند. برای دریافت اطلاعات ازدست‌رفته با نویسندگان کارآزمایی‌ها تماس گرفته شد. خطر سوگیری (bias) برای هر کارآزمایی توسط حداقل دو نویسنده ارزیابی شده، و داده‌ها مستقلا و دو بار استخراج شدند. نتایج با استفاده از مدل‌های اثر ثابت با تفاوت میانگین (MD) برای پیامدهای پیوسته (continuous outcome) و خطر نسبی (RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) با 95% فاصله اطمینان (CI) ترکیب شدند. جداول خلاصه‌ای از یافته‌ها از یافته‌های اصلی ساخته شدند.
چهل و پنج RCT شناسایی شدند، و از این تعداد، 26 کارآزمایی شامل 1217 شرکت‌کننده و 2120 ایمپلنت وارد شدند. دو کارآزمایی در معرض خطر پائین سوگیری، 12 کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری و خطر سوگیری برای 12 کارآزمایی باقی‌مانده، نامشخص بود. در نه مطالعه وارد شده، هیچ موردی از شکست پروتز در سال اول، بدون شکست ایمپلنت در هفت مطالعه گزارش نشد، و میانگین نرخ شکست ایمپلنت در همه 26 کارآزمایی به میزان 2.5% پائین بود. از 15 RCT که بارگذاری فوری را با بارگذاری معمول مقایسه کردند، هیچ شواهدی دال بر تفاوت در شکست پروتز (RR: 1.90؛ 95% CI؛ 0.67 تا 5.34؛ 8 کارآزمایی) یا شکست ایمپلنت (RR: 1.50؛ 95% CI؛ 0.60 تا 3.77؛ 10 کارآزمایی) در سال اول وجود نداشت، اما شواهدی مبنی بر کاهش اندک در از دست دادن استخوان وجود دارد که به نفع بارگذاری فوری است (MD؛ 0.10- میلی‌متر؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.01-؛ P = 0.03؛ 9 کارآزمایی)، با مقداری ناهمگونی (Tau² = 0.01؛ Chi² = 14.37؛ df = 8 (P = 0.07)؛ I² = 44%). با این حال، این تفاوت بسیار کوچک ممکن است از نظر بالینی مهم نباشد. از سه RCT که بارگذاری زودهنگام را با بارگذاری معمول مقایسه کردند، برای تعیین اینکه تفاوت مهم از نظر بالینی در شکست پروتز، شکست ایمپلنت یا از دست دادن استخوان وجود دارد یا خیر، شواهد کافی به دست نیامد. شش RCT بارگذاری فوری و زودهنگام را مقایسه کردند و شواهد کافی را برای تعیین اینکه از نظر بالینی، تفاوت مهمی در شکست پروتز، شکست ایمپلنت یا از دست دادن استخوان وجود دارد یا خیر، نیافتند. از دو کارآزمایی که بارگذاری اکلوزال را با بارگذاری غیر اکلوزال مقایسه کردند، شواهد کافی به دست نیامد مبنی بر اینکه تفاوت مهم بالینی در نتایج شکست پروتز، شکست ایمپلنت یا از دست دادن استخوان وجود دارد یا خیر. هیچ کارآزمایی را شناسایی نکردیم که بارگذاری تدریجی ایمپلنت‌ها را ارزیابی کرده باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.